Με θολωμένο μάτι από την κουφόβραση η ασιάτισσα κυρία
βγαίνει από τον καθεδρικό ναό για να δει τι συμβαίνει. Στέκεται με αυτάρεσκο
ύφος κάτω από μια συστάδα από απειλητικά, φευγαλέα σύννεφα και με τα χέρια της υποδεικνύει
στους συνοδοιπόρους της κάποια πιθανή διαδρομή. Φαίνεται ανήσυχη. Στο κρυφό ξέφωτο
που διανοίγεται στο βάθος , οι φόβοι της για το ξέσπασμα κάποιας ξαφνικής
καταιγίδας παύουν να θεωρούνται ενδεχόμενοι. Γρήγορα ο ουρανός θα καθαρίσει και
η ηρεμία θα αποκατασταθεί. «Σκαρφαλωμένος» ψηλά, έχοντας ανεβεί μια πέτρινη
σκάλα με εκατοντάδες σκαλοπάτια, διαπιστώνω ότι κάτω από αυτό το προσωρινά
δραματικό σκηνικό λαμβάνει χώρα ένας μαραθώνιος αυτοματισμού και συνήθειας.
Χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα, σ εκείνους που βρίσκονται κάπου ψηλά και σ
εκείνους που στέκονται χαμηλά, οι επισκέπτες της πόλης, φωτογραφίζουν οι μεν
του δε. Σα να ψάχνει ο καθένας χωριστά, σε κάποια παράλληλη οπτική μέσα στο πλήθος, να συναντήσει μια άλλη εκδοχή του εαυτό του .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου