Όλα ξεχνιούνται

Όλα τα σβήνει η βροχή

και ξεπερνιούνται

μέσα στη θέα την αχνή

όλα ξεχνιούνται

όλα ξεχνιούνται ένα πρωί

σαν άδειος κρότος

κι όποιος ζητά να ξεχαστεί

ξεχνιέται πρώτος

έτσι ξεχάστηκες κι εσύ

κι εγώ από σένα

κι ούτε αν με σκέφτεσαι πολύ

είναι πια θέμα

όλα όσα φέρνει η ζωή

κι όλοι  ξεχνιούνται

μα υπάρχει πάντα μια στιγμή

που όλοι θυμούνται

Αν έβλεπες πως χάρηκα

Όταν έγινες μανούλα

Και σβήστηκε απ το τσάκρα σου

Το ίχνος δυο εραστών

Κι ας έμειναν τα αγέννητα παιδιά μου

Σε βαρκούλα

Βαθιά μέσα στα σπλάχνα σου

Παιδιά μεταναστών