Το ζωτικό μας ψεύδος

Οι χθεσινές ελεημοσύνες έγιναν σήμερα ευθύνες

καράβι καταποντισμένο, βγαίνει απ τη θάλασσα σαν τρένο

πίνοντας μέρα μεσημέρι, χαμογελάει στον γκρουπιέρη

στεγνά κοχύλια από το Πόρτο, ψάχνει μες το φρυγμένο χόρτο

μια μάσκα για το ξένο τέρας, μια για τον πόλεμο της μέρας

μια για το ψεύτικό μας εύρος, πού ναι το ζωτικό μας ψεύδος

ζούνε για το εφέ οι φαύλοι, μάνα λιοντόκαρδη και μαύρη

δεν μας χωρούν τα αποφόρια, φτύνει η ζωή μας τ αποσπόρια

στη φαντασίωση χωμένοι, αξιοπρεπείς κι ευτυχισμένοι

πολιτικάντηδες βαθιά μας, ψιλικατζήδες στα όνειρά μας

φύσα βαπόρι, φύσα Μάη, το ζωτικό μου ψεύδος πάει

μίκρυνε ξάφνου η θωριά μου, σκλήρυνε κάπως η καρδιά μου

το ζωτικό μου ψεύδος πάει, μόνο η γύμνια μου μετράει

κότσυφας που ορμά στα μούρα, για να τον πουν δεκαοχτούρα