Σάββατο 8 Αυγούστου 2020

Ο άνεμος θα μας πάρει (The wild will carry us 1999)

Ο άνεμος θα μας πάρει (The wild will carry us 1999). Είναι  φορές που οι άνθρωποι παραδίδουν πνεύμα λόγω κούρασης και άλλες  λόγω απραξίας. Τότε γίνονται κακότροποι και αγενείς  και  μπορούν στο διάβα τους να πληγώσουν ένα παιδί, ή  να αναποδογυρίσουν μία χελώνα. Το τσιγάρο τους όμως δεν αρκεί για να μολύνει τον καθαρό αέρα.  Τελικά κάποια στιγμή επανορθώνουν ή απλώς ζητούν συγγνώμη, εκεί που τους παίρνει φυσικά. Γιατί, δυσκολότερα γίνεται μια συγγνώμη αποδεκτή  από ένα μικρό παιδί.  Μετά αφήνουν ξανά να τους σέρνει  από τη μύτη εκείνο το μοναδικό  ζήτημα που τους απασχολεί από καιρό. Το πως θα φέρουν εις πέρας κάποια υποχρέωση που έχουν αναλάβει. Στο περιθώριο, όμως, αυτού του δεσμευτικού προβλήματός  που φαίνεται να τους καθορίζει σχεδόν απόλυτα ,  η πραγματική  ζωή γεννιέται, πεθαίνει και ανασταίνεται ξανά και ξανά, κουβαλώντας κυριολεκτικά κάτω από το αδιάφορο  βλέμμα τους το πιο ουσιώδες και μαγικό νόημά της. Μέχρι να φτάσει  η στιγμή που ορισμένοι από αυτούς αρχίζουν να παρατηρούν τα πράγματα  που συμβαίνουν γύρω  τους.


Βρισκόμαστε σ ένα μικρό  χωριό κτισμένο μέσα   στους χρυσαφένιους λόφους του Κουρδιστάν. Ερχόμενοι μ  ένα μικρό τζιπ  από την Τεχεράνη, 700 χιλιόμετρα απόσταση, ένας μηχανικός και οι δύο βοηθοί του συναντούν ένα μικρό αγόρι που τους δείχνει το μέρος και το σπίτι που θα μείνουν.  Το ενδιαφέρον που δείχνουν για την πορεία της υγείας μιας ηλικιωμένης, μάλλον ετοιμοθάνατης γυναίκας εντείνει το μυστήριο των πραγματικών τους προθέσεων.  Ωστόσο, ο μηχανικός σα να θέλει να περνά όλο και περισσότερο χρόνο γνωρίζοντας καλύτερα τους ντόπιους και τις συνήθειές τους.

Μεταξύ άλλων συναντά έναν εμπειρικό  χωρίς καμιά ειδίκευση γιατρό  με ελάχιστους πελάτες και άπειρη σοφία. «Πρέπει να γυρνάω με τη μηχανή κοιτάζοντας την ομορφιά της φύσης. Αν δεν είμαι χρήσιμος στους άλλους τουλάχιστον ζω τη ζωή στο έπακρο, παρατηρώ τη φύση» του λέει. Κι εδώ ακριβώς αποκρυσταλλώνεται  η ουσία της εξαιρετικής ταινίας του Αμπάς Κιαροστάμι. Ότι  η παρατήρηση της φύσης από τον άνθρωπο, όχι απλώς δεν είναι απραξία, αλλά ίσως μια από τις σημαντικότερες μορφές δράσης που μπορεί να αναλάβει κάποιος .

«Ποιος γύρισε απ τον παράδεισο για να μας πει πως είναι: Προτιμώ το παρόν από τις θελκτικές  υποσχέσεις»  μας λέει ο κορυφαίος Ιρανός σκηνοθέτης.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου