«Κατανοείς τον πόνο μου αλλά δεν μπορείς να τον νοιώσεις» , λέει ο βασικός χαρακτήρας της εμβληματικής ταινίας του Κιαροστάμι (Η γεύση του κερασιού) προσπαθώντας να πείσει ένα νεαρό θεολόγο να τον θάψει κάτω από μια συγκεκριμένη κερασιά . Όταν κατανοούμε τον πόνο κάποιου και συμπάσχουμε μαζί του δεν μπορούμε να αλλάξουμε πολλά. Όταν όμως νοιώθουμε τον πόνο κάποιου δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα. Γιατί ο πόνος μας γίνεται πια το επίκεντρο της προσοχής μας. Κι έτσι η αντιμετώπισή του γίνεται ο μοναδικός μας στόχος. Γι αυτό μερικές φορές είναι αρκετό να απλώνει κανείς ένα απλό χέρι βοήθειας . Ούτε υπερβολική ανάλυση, ούτε πολλά κηρύγματα. Άλλωστε τα πολλά κηρύγματα έχουν βαθιά χαραγμένη στον πυρήνα τους την πεποίθηση ότι κάποιος δε ξέρει τι κάνει. Ότι δεν έχει επίγνωση της κατάστασης που βιώνει ή ότι έχει παραπλανηθεί.
Ψάχνοντας τον κατάλληλο άνθρωπο για να τον βοηθήσει να αυτοκτονήσει, ένας Ιρανός μεσήλικας καταλήγει σε μια συγκεκριμένη κερασιά, περιδιαβαίνοντας με τις ώρες , ανάμεσα σε χρυσαφένιους αμμόλοφους και τόνους βιομηχανικής σκόνης. Μέσα σ αυτό το απέραντο χωμάτινο μοτίβο, που εκείνου του φαίνεται κατά περίεργο τρόπο όμορφο και γοητευτικό , ο άντρας συναντά διάφορους νεαρούς βιοπαλαιστές που μοιάζουν αιχμάλωτοι μέσα σ αυτήν την έρημο, και τους πλησιάζει σύμφωνα με τις προδιαγραφές και τις καταβολές του καθενός τους. Όπως είναι λογικό οι περισσότεροι από εκείνους αρνούνται την πρότασή του, θεωρώντας την αυτοκτονία ως μεγάλη αμαρτία. Εμφανίζεται όμως κάποιος πιο μεστωμένος από τους άλλους που δέχεται να το κάνει αρκεί εκείνος να του εξηγήσει το πρόβλημά του. Ένα απλοϊκός άνθρωπος που πιστεύει ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν, όμως μπορούν να γίνουν καλύτερα όταν αλλάζουμε εμείς. Μάλιστα, για να του εξηγήσει το σκεπτικό του τον οδηγεί σ ένα δρόμο που δεν τον ξέρει ακόμα. Ένα δρόμο που είναι μακρύς και όμορφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου