Ο υπαρκτός κίνδυνος να υπάρξει εμβόλιο χωρίς εμβολιαζόμενους

Αν δεν έχει ήδη φτάσει, η μέρα που οι διάσημοι  τηλεοπτικοί επιστήμονες, παθολόγοι, λοιμωξιολόγοι και λοιποί υγειονομικοί , θα κληθούν να εκφράσουν τις απόψεις τους  για τα ελληνοτουρκικά ή άλλα κρίσιμα  κοινωνικά θέματα, πλησιάζει επικίνδυνα. Η σοβαρότητα της κατάστασης  δε δείχνει  να επηρεάζει την ανθρώπινη ματαιοδοξία τους,  που υπερισχύει κάθε αναγκαιότητας για αυτοσυγκράτηση και αυτοπεριορισμό.

Η υπερέκθεσή τους στο γυαλί υπονομεύει  σε  επικίνδυνο βαθμό  τη συνολική προσπάθεια, ειδικά όταν  δε συμβάλλει στην ουσιαστική ενημέρωση του κοινού. Όσο μάλιστα αναμοχλεύουν συνεχώς τα ίδια θέματα, η αξιοπιστία του λόγου τους μειώνεται αντί να αυξάνεται. Η επιστημονική δύναμη της πειθούς μέσω της λογικής επεξεργασίας των δεδομένων της πραγματικότητας εξασθενεί κάθε φορά που ένας επιστήμονας μετατρέπεται  σε αναλώσιμο τηλεοπτικό προιόν. Και τότε, τί  άλλο να περιμένει κανείς πέρα από την πειθώ της επιβολής και των προστίμων;

 Όμως δεν είναι μόνο ο κάθε  επιστήμονας που ερωτεύεται την τηλεοπτική του περσόνα που λειτουργεί έστω και εν αγνοία του  υπονομευτικά. Είναι κι ο συνάδελφός του  που έχασε έδαφος και αναζητεί απεγνωσμένα ένα μικρό παράθυρο στο φως του τηλεοπτικού τοπίου, προκαλώντας με τις αμφιλεγόμενες και συχνά  αψυχολόγητες και δραματικές προβλέψεις του τα μελλούμενα.

   Ένας ακήρυχτος διαγκωνισμός μεταξύ συναδέλφων που ψάχνουν τρόπους να διαφοροποιηθούν από την επίσημη θέση λαμβάνει χώρα εδώ και κάμποσο καιρό.  Αμφισβητώντας  προκαταβολικά  την αποτελεσματικότητα των αδημιούργητων ακόμη εμβολίων, καθηγητές ελληνικών πανεπιστημίων  τραβούν  άθελά τους τα  βλέμματα της προσοχής του κοινού πάνω σε παλαβές θεωρίες συνωμοσίας.  Προς τι όμως όλη  ετούτη  η σπουδή να αμφισβητηθεί εκ των προτέρων ένα ανολοκλήρωτο ακόμα εμβόλιο από τη στιγμή που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας  θα είναι ο φορέας που θα εγκρίνει  την κυκλοφορία του και λογικά μόνο όταν  αυτό είναι  αποτελεσματικό και ασφαλές για το κοινό;  Ίσως η απάντηση είναι απλή: προς τέρψη των μέσων ενημέρωσης και  προς  διεκδίκηση του χρόνου δημοσιότητας που αναλογεί στον καθένα. Κι ας είναι το διακύβευμα τεράστιο. Είναι τέτοια η ανθρώπινη ματαιοδοξία που δεν μπαίνει σε καλούπια. Κι όταν μεθά από  τα αρώματα της δημοσιότητας  ακόμη κι ένας επιστήμονας  παύει να σκέπτεται λογικά.  Ελπίζω μόνο να μην είναι πολύ αργά, όταν έρθει η στιγμή που ίσως έχουμε  στη διάθεσή μας  ένα αποτελεσματικό και ασφαλές εμβόλιο αλλά όχι την απαραίτητη προθυμία του κοινού να το κάνει.