Μια διάλεξη περί δημιουργίας και η παρουσίαση ενός βιβλίου του που έχει ως θέμα του τα «γνήσια αντίγραφα» στην τέχνη είναι οι αφορμές για να βρεθεί ένας Βρετανός συγγραφέας στην Τοσκάνη. Εκεί θα συναντηθεί με μια γυναίκα που επιδιώκει μια ουσιαστική γνωριμία μαζί του. Μια ασυνήθιστη οικειότητα αναπτύσσεται πολύ γρήγορα μεταξύ τους, σα να έχουν ξανασυναντηθεί οι δυο τους στο παρελθόν.
Περιτριγυρισμένοι από μελλόνυμφους, και αλλά ζευγάρια που άντεξαν στο χρόνο, αποφασίζουν, σχεδόν αυθόρμητα, έτσι σαν σε παιχνίδι, να υποκριθούν για μερικές ώρες ότι είναι ανδρόγυνο. Έτσι, θυμούνται καταστάσεις που δεν έζησαν ποτέ και αναπολούν γεγονότα που δε συνέβησαν . Κι όλα αυτά περπατώντας σε κάποια πλακόστρωτα της Τοσκάνης, μέσα σ ένα πλήθος που χαίρεται τη στιγμή , αμπελοφιλοσοφώντας μέχρι τελικής πτώσης, ώσπου να αρχίσουν να τσακώνονται, σα να είναι αυτό το πεπρωμένο κάθε συνομιλίας μεταξύ δύο ανθρώπων που έλκονται, προβάλλοντας ο ένας πάνω στον άλλο τις σκέψεις και τα στερεότυπα που ακολουθούν τον τρόπο που τα δύο φύλα αντιλαμβάνονται το ρόλο τους. Γκρινιάζοντας, ίσως προκαταβολικά για τον επερχόμενο χωρισμό τους, και την επιστροφή τους στον παγιωμένο τρόπο ζωής, σύντομα ο λόγος τους γίνεται κοινότοπος, επιφανειακός, σκιάζοντας την καλλιεργημένη τους αύρα. Λες και είναι αυτός ο μόνος τρόπος για να καταλάβει ο ένας καλύτερα τον άλλο. Εδώ ο Κιαροστάμι χρησιμοποιεί με μαεστρία την εναλλαγή τριών γλωσσών. Όταν θέλει να αποσυμπιέσει το έντονο συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούν τα λόγια , τους βάζει να μιλούν εκείνον στα αγγλικά και εκείνη στα γαλλικά. Όταν πάλι χαλαρώνουν και απελευθερώνονται αρκούντως από τις εντάσεις και τις μικροπαρεξηγήσεις της στιγμής συνεννοούνται καλύτερα σε κάτι σπαστά ιταλικά.
Τα πλάνα που χρησιμοποιεί ο Ιρανός σκηνοθέτης είναι σταθερά και ακλόνητα. Οι φωτισμοί υπόγειοι, χαμηλότονοι, συννεφιασμένοι. Τα χρώματα ακόρεστα σχεδόν ξεθωριασμένα. Οι ερμηνείες που αποσπά πέραν κάθε εκζήτησης. Το μοντάζ σχεδόν ανεπαίσθητο, δίνει στο θεατή όσο χρόνο χρειάζεται για να αντιληφθεί με ακρίβεια την εσωτερική δράση. Το μήνυμά του σχεδόν ξεκάθαρο: Είναι πραγματικά αδύνατο να υποκριθείς πως είσαι κάποιος άλλος αν δεν αναγκαστείς να αναδείξεις τα πιο αυθεντικά κομμάτια του χαρακτήρα σου. Κι αν πρέπει ,για κάποιο λόγο πάντα, να υποστηρίξεις ένα ψέμα, ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις είναι να αναδείξεις την αδιάψευστη αλήθεια που κρύβεις μέσα σου. Τελικά εκείνη προσπαθεί να τον κρατήσει στη στιγμή. Για να προστατεύσει τον εαυτό του εκείνος γίνεται ψυχρός, σα να έχει αποκλείσει προ πολλού τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή του. Εκείνη του ζητά να μείνει. Εκείνος πρέπει να είναι στο σταθμό στις εννιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου