«Καλοί άνθρωποι σε σκοτεινούς καιρούς» τιτλοφορείται το σπουδαίο ιστορικό μυθιστόρημα του Ισπανού συγγραφέα και δημοσιογράφου Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε, που αναφέρεται στην προσπάθεια δύο μελών της Βασιλικής Ισπανικής Ακαδημίας να αποκτήσουν τους 28 τόμους της εγκυκλοπαίδειας του Ντ΄Αλαμπέρ και του Ντιντερό που στην Ισπανία ήταν απαγορευμένη. Ποια θα μπορούσε όμως να είναι η αντίστοιχη ηρωϊκή προσπάθεια δύο καλών ανθρώπων του σήμερα ; Δύσκολο να το σκεφτεί κανείς βιαστικά. Βρισκόμενος τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά στους δρόμους για να φωτογραφίσω και να σχεδιάσω φευγαλέες πτυχές της πραγματικότητας, ανακαλύπτω ότι το ανθρώπινο βλέμμα, αυτός ο ευγενικός χορός του καλωσορίσματος, είναι συχνά πιο καταδεκτικό και φιλόξενο από τα βουνά, τον ήλιο και το βαθύ σκοτάδι. Τίποτα δεν κουνιέται όταν το βλέμμα ξεκινάει να αφηγείται την ιστορία του. Κι όταν δυο καλοί άνθρωποι συναντιούνται, όπως οι ηλικιωμένοι ακαδημαϊκοί του Ρεβέρτε, πάντα αναπτύσσεται μεταξύ τους ένα είδος πνευματικής συγγένειας, μια εγγύτητα ικανή να γκρεμίσει τα μεσοδιαστήματα των όποιων διαφορών και εχθροτήτων όπως το μπλε του δειλινού αδυνατίζει το απόγευμα.. . Μερικά ζευγάρια ευχάριστα, απλά πρόσωπα που φωλιάζουν σε σκληρές φαβορίτες και συρμάτινα γένια ημερών συζητούν σιωπηλά με τις γλυκύτατες συντρόφους τους κάπου ανάμεσα σε γκριζοπράσινες συστάδες δέντρων. Διακόπτοντας την κουβέντα τους, ως ένας οριακά αγενής φωτογράφος, τους παρακαλώ με τον αυθόρμητο αλλά και αμφιλεγόμενο τρόπο του δρόμου να μη στεναχωριούνται γιατί η ζωή είναι απλή. Έπειτα κλέβω τα βλέμματά τους και σκέφτομαι πόσο ευχάριστο θα ήταν να μπορούσες να χαζέψεις μ αυτούς εδώ τα νερά του Βοσπόρου του Δούναβη ή της Θεσσαλονίκης, αν οι πύργοι της τρέλας δε μας καλούσαν τόσο επιτακτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου