Σα να μην είναι πια αργά

Σα χθόνιος φόβος ξέφυγε απ τα σπλάχνα μιας γυναίκας

και πήρε μι ασπρουλιάρικη κι αλλόκοτη μορφή

δεν  ήξερε πώς να την πει, ποιο όνομα της πάει

και κάπως  τ αποφάσισε μητέρα να την πει

 

εκείνη ερωτεύεται το φόβο που γεννάει

μαζί του αλυσοδένεται και κλέβονται μαζί

ο φόβος  άντρας γίνεται, απ το στρατό γυρνάει

μιαν άλλη ερωτεύεται, φόβους γεννά κι αυτή

 

οι φόβοι μεγαλώνουνε, παιδιά γίνονται εγγόνια

σε μια ανεπηρέαστη κι αιώνια εναλλαγή

στη μάνα επιστρέφουνε στα πέτρινά τους χρόνια

στο γάλα, όταν τους στάλαζε το φόβο για ζωή

 

μα σήμερα που ατένιζες σε μία πλατειούλα

τους φόβους που σε γέννησαν πίσω από μια μασκούλα

να βλέπουνε τους γύρω τους με μια καχυποψία

αγάπη σε πλημμύρισε, στοργή και νοσταλγία

 

σα να τους δικαιολόγησες, σα να τους πεθυμούσες

σα να μην ομολόγησες πόσο τους αγαπούσες

σα να σου λέγαν σιωπηλά, να μη τους προσπεράσεις

σα να μην είναι πια αργά για να τους αγκαλιάσεις