Εκεί που κόβεται ο δρόμος
κλείνουνε τραύματα βαθιά
εκεί ποτέ δε μένεις μόνος
κάποιος σε παίρνει σοβαρά
εκεί που σέρνεται η ζωή σου
και ψάχνεις μια καινούργια αρχή
κάτι ανθίζει στην ψυχή σου
πού χε από χρόνια μαραθεί
παίρνω το δρόμο το στενό
πού χει ταβάνι χαμηλό
μαζεύομαι και μπουσουλώ
μέχρι ένα ξέφωτο να βρω
αρκεί να μη μας καταπιεί
αυτό που ζούμε, όσο κρατήσει
κι η αποστείρωση αυτή
μη γίνει η δεύτερή μας φύση
εκεί που φτάνει ο ουρανός σου
να γίνεται ένα με τη γη
κι αναρωτιέσαι αν το βιος σου
είναι όλο κι όλο μια εποχή
διάπλατα ανοίγει μία πόρτα
που όλο στα ίδια οδηγεί
κι αναρωτιέσαι αν και πρώτα
διψούσες τόσο για ζωή
παίρνω το δρόμο το στενό
πού χει ταβάνι χαμηλό
μαζεύομαι και μπουσουλώ
μέχρι ένα ξέφωτο να βρω
αρκεί να μη μας καταπιεί
αυτό που ζούμε, όσο κρατήσει
κι η αποστείρωση αυτή
μη γίνει η δεύτερή μας φύση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου