Καμιά φορά κι έναν καιρό
μονάχος απαγγέλω
πως πίσω από το «δεν μπορώ»
κρύβεται το «δεν θέλω»
για να αντέχεται η θηλιά
κι η πιο σκληρή αλήθεια
φτιάχνει παραμορφωτικά
ο τόπος παραμύθια
για να’ ναι όλα καθαρά
και όλα μια συνήθεια
φτιάχνει ο χρόνος εθνικά
της λήθης παραμύθια
έτσι αντέχονται οι πληγές
κι οι ενοχές βαστιούνται
έτσι βαφτίζονται οι σφαγές
έπη για να ξεχνιούνται
κι όσο οι πιστοί κι αυθεντικοί
χαράζουνε πορεία
τόσο του έθνους οι εχθροί
γράφουν θολή ιστορία
ρωτούσαν: «πού είναι οι χωριανοί;»
στο χάραμα μιας μέρας
«τους πήραν», λέγαν, «οι ουρανοί»
«τους πήρε ο αέρας»
τους πήρε και τους σήκωσε
ένα καινούργιο ήθος
το πίστεψαν τότε κι αυτοί
το ξέχασαν στο στήθος
πονάει ο εθνικός κορμός
τ’ αρθριτικά, χαρμάνια
όταν αλλάζει ο καιρός
πονάει η περηφάνια
γι αυτό σου λέω, άμα δεις
Αρμένιο στον αέρα
μες στην ψυχή σου, μην ντραπείς
να ψάξεις κάποια μέρα
Κάποια μέρα, όταν οι Τούρκοι χωρικοί ρώτησαν τις αρχές της περιοχής που χάθηκαν έτσι ξαφνικά όλοι οι Αρμένιοι συγχωριανοί τους εκείνες τους έλεγαν ότι « εκείνο το πρωϊ σηκώθηκε ένας αέρας τρομερός και τους πήρε όλους πάνω στον ουρανό».
Σύμφωνα με τον Ζουλφί Λιβανελί, μέχρι και σήμερα, σε πολλά χωριά της Ανατολίας , εξακολουθεί να είναι αυτή η επικρατούσα εκδοχή της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου