Κάνοντας κάτι με νόημα

Θεωρητικά, κάθε καινούργια ημέρα αποτελεί ένα μικρό κύκλος ζωής. Ένα κύκλος ζωής που ξεκινά με την ελπίδα ότι θα τον διανύσουμε κατά το δυνατόν ομαλά, και τελειώνει με την βεβαιότητα ότι θα μπορούσαμε να τον έχουμε διανύσει κατά το δυνατόν πιο όμορφα.  

Στην πράξη, όλες οι μέρες φαίνονται ίδιες.  Κάθε μέρα, ο ήλιος ανατέλλει με τον ακριβώς ίδιο τρόπο  και δύει με την ακριβώς ίδια συνέπεια.

 Ένας ομοιόμορφος πολτός, πανομοιότυπων στιγμών και καταστάσεων  μας προκαθορίζει αποφασιστικά. Μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία,  να δούμε τον κόσμο διαφορετικά, να επιθυμήσουμε και να ονειρευτούμε κάποιες αλλαγές στη ζωή μας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σπαταληθεί αύριο.

 Καμιά επιθυμία για  αλλαγή δε θα γεννηθεί ούτε αυτή τη φορά. Επίμονοι, δυναμικοί, και αποφασιστικοί  παράγοντες που θα τη διατηρήσουν σε κατάσταση ατονίας, θα προκύψουν χωρίς αμφιβολία. Ναι, δε  βρίσκεις πολλά ωραία πράγματα να σε εμψυχώσουν στην αρχή μιας μέρας για να  τονώσεις τη  δυναμική της. Ναι, ίσως κάποιες ελάχιστες συνήθειες μόνο, αλλά όχι σπουδαίας  αποτελεσματικότητας, τελικά.  Άλλωστε, συνήθως  ξεκινούμε την ημέρα μας με ένα μοιρολατρικό «ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά» και  πορευόμαστε μηχανικά μέχρι το τέλος της. Βάζοντας το ένα πόδι μπροστά στο άλλο και επαναλαμβάνοντας  διαρκώς τα ίδια βήματα, τις ίδιες διαδρομές, την ίδια ζωή. Αρνούμενοι  ακόμη και να αλλάξουμε πεζοδρόμιο, να επιστρέψουμε σπίτι μας από ένα άλλο δρόμο, εναλλακτικό.

Η αλήθεια είναι πως εθιζόμαστε στην ασφάλεια της μη αλλαγής. Της διαρκούς επανάληψης, της αποσπασματικότητας των εμπειριών, του συνηθισμένου, του αξεπέραστου και ωραίου τρόπου μας. Και υπό μία έννοια θεωρούμε ακόμα και τη συνταγή που μας έφερε έως εδώ, και κάποτε καταριόμασταν, πλήρως επιτυχημένη.

Τώρα, ονειρευόμαστε και δικαιούμαστε να ονειρευόμαστε ότι θα  επιστρέψουμε ξανά στην κανονική μας ροή.

Ότι θα βάλουμε ξανά το ένα πόδι μπροστά στο άλλο και θα πλησιάσουμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους για να τους αγκαλιάσουμε. Ότι  θα ακολουθήσουμε τις χιλιοπερπατημένες διαδρομές μας για να φτάσουμε σε κάποιο αγαπημένο συναυλιακό χώρο. Ότι θα επαναλάβουμε τα ίδια  βήματα που μας φέρνουν συνήθως κοντά στους φίλους μας. Ότι θα γευτούμε ξανά τη μηχανιστική κανονικότητα της ζωής μας και θα  αναπολήσουμε ακόμη και τα λάθη που πληρώθηκαν άγρια κάποτε. Ότι θα γευτούμε ξανά ότι έχει η ζωή να μας προσφέρει ακόμα και με τον ίδιο τρόπο, τον τετριμμένο, τον αξεπέραστο.

Και  μέσα σε όλα αυτά, μπορεί να προκύψει αναπάντεχα κι ένας καινούργιος τρόπος ανέλπιστα  ευχάριστος και διαφορετικός για να  δώσει στα πράγματα ένα καινούργιο νόημα.

Γιατί, όπως και να το δούμε τελικά  το πράγμα, η πλήρης επιστροφή μας στην προηγούμενη κανονικότητα, χωρίς τελικά να την  εξιδανικεύσουμε, μετά από λίγο καιρό δε θα αρκεί  από μόνη της. 

Αξίζει βέβαια  να το κατακτήσουμε  ξανά από την αρχή αυτό, αλλά όχι αφήνοντάς τα όλα  απαράλλακτα και χάνοντας μια ευκαιρία να κάνουμε κάτι με νόημα σήμερα, που θα μπορούσε να σημαίνει να κάνουμε με μια νέα ποιότητα τα πάντα.

‘Όχι απλώς  παραμένοντας  θεατές του κόσμου  που καταναλώνουν διαρκώς ποιότητα, αλλά δημιουργώντας ποιότητα οι ίδιοι στην καθημερινότητα των ανθρώπων που μας περιβάλλουν και συνολικά.