Στο τέλος όλα τα προφταίνεις

Τελικά κρατάμε πολλά

μες σε χαρτόκουτα κιτρινισμένα

πού θα τα βάλουμε όλα αυτά

τα μουσειακά, τα βαθιά ριζωμένα;

 

γλυκιά κι αδιόρθωτη αποθυμιά

ποιος τάχα νά θελε όρια κλεισμένα

έπιπλα, σύνολα, σκρίνια, φθορά

μένουν τα ίδια, μα αλλάζω εμένα

 

άρχισε εσύ να ξεμακραίνεις

θα σε προφτάσω στα στερνά

στο τέλος όλα τα προφταίνεις 

όταν η ελπίδα προσπερνά

 

κοιμάμαι στο μέλλον, σαν εύθυμο ον

ξυπνώ στο γλυκύτατο το παρελθόν

μέχρι τις 12 πιάνω παρόν

και σπεύδω ξανά για το μέλλον

 

ξυπνώ στο γλυκύτατο το παρελθόν

σαν Σίσυφος σπρώχνω μικρές ατλαντίδες

φρουρός ενός άδειου μουσείου στιγμών

να αναπαλαιώνω χαμένες ελπίδες

άρχισε εσύ να ξεμακραίνεις

θα σε προφτάσω στα στερνά

στο τέλος όλα τα προφταίνεις 

όταν η ελπίδα προσπερνά