Όταν η ρίζα κόβεται

Photo: Google

Δεν ήθελε πολύ να με πείσει να βρεθώ  για λίγες ώρες μέσα στη ζωηρή φύση. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και καταλήγουμε, κάπου έξω από τη Θεσσαλονίκη, στη Νέα Ραιδεστό  μέσα στο νόστιμο Φθινόπωρο με τα  ντόπια μήλα και τα άγρια αχλάδια  να κρέμονται από κάτι αδύναμα κοτσάνια πριν από την τελική τους πτώση.

 Εκεί κατευθυνόμαστε  προς ένα μικρό αγροτόσπιτο μέσα στο λιβάδι, όπου βρίσκεται το πατρικό σπίτι του πατέρα του, το οποίο τώρα ανήκε εξ αδιαιρέτου σε δύο συγγενικές οικογένειες, που βρίσκονταν σε μόνιμη δικαστική αντιπαράθεση μεταξύ τους . Την οικογένεια τη δική του και την οικογένεια του θείου του.

Με πάει σ αυτό το μικρό λιβάδι για να μου εξηγήσει τα επαγγελματικά του όνειρα.

Μια πρότυπη μονάδα παραγωγής superfoods, θα μπορούσε να κατασκευαστεί στο συγκεκριμένο χώρο, που πληρεί όλες τις προϋποθέσεις πιστεύει και δεν έχει άδικο. Ο χώρος μοιάζει πραγματικά καταπληκτικός για ένα τέτοιο εγχείρημα.

Φυσικά, όλα αυτά  υπό μία αίρεση, που κι ο ίδιος  σπεύδει πρώτος  να επισημάνει . Πως αυτή η έκταση δεν του ανήκει παρά μόνο  κατά το 50%. Ενώ το υπόλοιπο 50% βρίσκεται στα χέρια  ορκισμένων εχθρών, με τους οποίους κάποτε γλεντούσαν οικογενειακώς ενώνοντας τραπέζια και καρδιές  στις μαγικές γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Τότε που οι οικογένειες δένονται κατά την αριστοτελική  δέση των αρχαίων δραμάτων για να τους λύσει κατόπιν με πάταγο ο πόνος και ο πόλεμος μιας ολέθριας αντιμετώπισης.

 Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν που θα προτιμούσαν να δουν την περιουσία τους να ρημάζει στα χωνευτήρια της φύσης, παρά να καταλήγει στα χέρια κάποιου  συγγενικού τους προσώπου, έχει καταλάβει κι ο ίδιος, πως θα όρθωναν για πάντα ένα αδιαπέραστο τείχος στα σχέδιά του.

Βέβαια, η όλη ιστορία, εμένα μου θυμίζει πάλι  τους αιματοβαμμένους εμφυλίους στην Ελλάδα και  τον κόσμο. Εκεί, όπου όταν έρχεται η στιγμή που η ρίζα κόβεται, το ταπεινό και πρόσκαιρο συμφέρον μετατρέπει την αγάπη σε μίσος.

«Το μισό σπίτι στο λιβάδι» του λέω και τον κάνω να γελάσει.

Έπειτα, κι όταν οι ονειροπολήσεις του πια αρχίζουν να κοπάζουν πηγαίνουμε σε μια καφετέρια της περιοχής για να συζητήσουμε τα περαιτέρω.

Πρέπει κανείς  να μπορεί  να δεχτεί και να κοιτάζει κατάματα τι χάθηκε ανεπανόρθωτα και τί μένει ακόμα όρθιο, ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο αριθμητήριο ενός σβησμένου κόσμου, σκέφτομαι, προτού του προτείνω, αν μπορεί να αναζητήσει κάποια εναλλακτική λύση.

Τότε, είναι η στιγμή που καταλαβαίνω ότι ο συνομιλητής απογοητεύεται από το γεγονός της συνειδητοποίησης ότι  ούτε μαγικές λύσεις υπάρχουν  ούτε μαγικές συνταγές.

Το μόνο που υπάρχει είναι η δυνατότητά μας να δοκιμάζουμε πράγματα μέχρι να καταλήξουμε σε αυτά που λειτουργούν καλά για εμάς.

Καταλαβαίνω όμως πως, όταν η διατήρηση ενός ονείρου καθορίζει για τόσο μεγάλο  διάστημα τη ζωή και την ψυχολογία ενός ανθρώπου, οριστικά καταλήγει να γίνεται αυτοσκοπός.

Και τελικά, η μόνη συμβουλή που, κανένας εθισμένος στις ονειροπολήσεις και τα σχέδιά του  άνθρωπος δε θα ήθελε ποτέ να ακούσει είναι εκείνη  που θα τον οδηγούσε στην άμεση υλοποίηση άρα και καταστροφή ενός ονείρου του.

Διότι , πολύ συχνά, προορισμός ενός ονείρου δεν είναι η πιθανή υλοποίηση του ονείρου αλλά η αέναη διατήρηση του, έναντι κάθε κόστους.