Πρώτα, και αφού ολοκληρώνω με επιτυχία, μετά από ένα χρόνο και καμιά τριανταριά συνολικά εργασίες που είμαι υποχρεωμένος να παραδώσω, το πρόγραμμα «Coaching» του Πανεπιστημίου Αθηνών, περιμένω την αποστολή της επίσημης κι οριστικής πιστοποίησης. Δεύτερον, δεν αφήνω καθόλου χρόνο για χάσιμο, και αναλαμβάνω με χαρά να το εξασκήσω, σε εθελοντική βάση, βέβαια, σε δύο ενδιαφερόμενους γνωστούς μου . Τρίτον, αρχίζω ν΄ αναρωτιέμαι πως και εάν είναι δυνατόν να συγκρατήσω αυτή την ασυνήθιστη ορμή που νοιώθω μπροστά στο εξαιρετικό ενδεχόμενο να ξεδιπλώσω αυτό το νέο κεφάλαιο της ζωής μου.
Όμως…
Αν και, εδώ και αρκετό καιρό η αναβλητική πλευρά του εαυτού μου, στ αλήθεια ψυχορραγεί κάτω από τη μέγγενη των χεριών μου, παρουσιάζει ακόμα αξιοσημείωτη αντίσταση.
Για την ακρίβεια, φαίνεται να μου λέει πεθαίνοντας: «Πρέπει να βρεις μια καινούργια γλώσσα , αν θέλεις να εξασκήσεις με ακρίβεια και αποτελεσματικότητα αυτό το επάγγελμα. Διαφορετικά, θα γίνεις και συ ένας ακόμα γκουρού του σορού, ένας ακόμα έμπορος φθηνών αποφθεγμάτων, ένας πλασιέ κοινότοπων αληθειών. Αν δεν θέλεις λοιπόν να γίνεις ένας ακόμα τέτοιος, χρειάζεσαι επιπλέον χρόνο ».
Απομακρύνοντας τα χέρια μου από το λαιμό της αναβλητικότητάς μου, την ακούω να μου λέει βήχοντας: «Εντάξει , Χάρη! αλλά μ αυτά τα πράγματα δεν παίζουνε. Παραλίγο, να με έπνιγες, στ αλήθεια»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου