Δυο ξένοι αδελφοί στην ίδια πόλη

Περπατώ στη βροχή, όταν με σταματά στο δρόμο ένας ετοιμόρροπος ηλικιωμένος κύριος. Φοράει κάτι ξεφτισμένα ρούχα και κάτι βαριές παντόφλες χωρίς κάλτσες στα πόδια. –Μπορείς να με πας μέχρι το σούπερ μάρκετ, να μου αγοράσεις κανένα γάλα; με ρωτάει.

Αμέσως αρπάζεται από το μπράτσο μου σα να πρόκειται να καταρρεύσει εκεί.

 Όταν φτάνουμε στο σούπερ μάρκετ, που είναι μερικά μέτρα παρακάτω, βάζω σε μια σακούλα μερικά πράγματα και του τα προσφέρω.

-Μπορείς τώρα  να με πας  μέχρι το σπίτι μου; είναι εδώ λίγο παρακάτω , μου λέει, και αρπάζεται ξανά από το μπράτσο μου.

Στο δρόμο μαθαίνω ότι μένει μόνος, ότι δεν έχει άνθρωπο  στη ζωή,  ότι δεν παίρνει  σύνταξη, ούτε έχει κάποια άλλη  πηγή εισοδήματος. Είναι ένας κλασικός τρωγλοδύτης.

Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας άνθρωπος, ο αδελφός του, ο οποίος, όμως, βρίσκεται ακριβώς στην ίδια κατάσταση με εκείνον, ζώντας αρκετά χιλιόμετρα μακριά ώστε να έχουν οποιαδήποτε επαφή μεταξύ τους. Από τα συμφραζόμενα καταλαβαίνω ότι μεταξύ τους υπάρχει κάποια παρεξήγηση από χρόνια.

Λίγο πριν φτάσουμε στα σκαλοπάτια της μικρής του τρώγλης, ο ετοιμόρροπος κύριος αρχίζει να μου μιλά για τον αδελφό του.

-Ο αδελφός μου, λέει, είναι ένας άγιος άνθρωπος, αλλά και μεγάλος βλάκας. Να σκεφτείς πως όταν ο αδελφός μου ήταν νέος και βοηθούσε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα δε τους ηλικιωμένους, όλοι είχαν να λεν για τον ακέραιο χαρακτήρα του. Σήμερα, όμως που βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης  δεν τον συντρέχει κανένας. Για να πούμε βέβαια και του στραβού το δίκιο ούτε κι εκείνος ζητά  βοήθεια ποτέ. Τον αδελφό μου, βλέπεις, τον έχει φάει η αξιοπρέπεια του» καταλήγει.

-Το ίδιο κι εσείς; τον ρωτώ λίγο πριν απομακρυνθώ.

-Τι, το ίδιο κι εγώ;

«Το ίδιο κι εσείς, όπως ο αδελφός σας  βοηθούσατε τότε όλους τους ανθρώπους;» ρωτάω εγώ.

-Όχι όχι, αναφωνεί σα να ενοχλήθηκε λιγάκι από το υποθετικό ενδεχόμενο- Εγώ δε βοηθούσα ποτέ κανέναν, λέει κατηγορηματικά.  Τώρα, όμως  όλη η γειτονιά κάπως με βοηθάει» συμπληρώνει με μια έκφραση αυτο-δικαίωσης.

-Ακόμα κι εσύ, δηλαδή, αν  θέλεις καμιά φορά να μου αφήνεις κάτι, όπως περνάς από εδώ, σ αυτό εδώ το σημείο να το αφήνεις» μου λέει και μου δείχνει ένα στεγνό σημείο του κρασπέδου  κάτω από μια καρέκλα.