Η πρώτη εντύπωση είναι κοινή. Δοκιμάζεις κάτι νέο, ή δοκιμάζεις κάτι παλιό μ ένα νέο τρόπο και σε απασχολεί πρωτίστως το κατά πόσο αυτό θα επηρεάσει τους αποδέκτες. Σχεδόν από ένστικτο μετράς αντιδράσεις και επαναλαμβάνεις. Και ταυτόχρονα νομίζεις ότι κάπως ελέγχεσαι και μετριέσαι από τους ενδιαφερόμενους.
Η δεύτερη εντύπωση είναι πράγματι διαφορετική. Αυτή σε φέρνει αντιμέτωπο με την ανάγκη μιας νέας νοοτροπίας. Ειδικά, όταν νιώθεις αποξενωμένος από κάθε έναν που νομίζεις ότι τεστάρει κάθε σου βήμα. Τότε προσπαθείς να καταλάβεις, αν υπάρχει αυτό που λέγεται «προσωπικός δρόμος». Δηλαδή, αν είναι εφικτό να διανύσεις έστω μια μικρή απόσταση που έχεις σχεδιάσει ο ίδιος, αγνοώντας τον έλεγχο και την κρίση των άλλων.
Μετά απ όλα αυτά αρχίζεις να τεστάρεις ο ίδιος τον εαυτό σου. Σα να μπαίνεις εσύ στη θέση των άλλων, αυτών δηλαδή που έχεις παρακάμψει μέσα από τη δημιουργία του προσωπικού σου δρόμου. Ξαφνικά, αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι εκτός ανταγωνισμού και αμφισβητείς ξανά την ορθότητα της επιλογής σου.
Μετά τεστάρεις ξανά τον εαυτό σου και βρίσκεις χίλιες δυο αφορμές προκειμένου να εγκαταλείψεις τον προσωπικό σου δρόμο.
Αν και κάποιες φορές υποκύπτεις, αισθάνεσαι πάντα εκτός ανταγωνισμού.
Μετά, κουράζεσαι να δοκιμάζεις νέους τρόπους και επιστρέφεις σε κάποιες θολές μεσοβέζικες λύσεις.
Εκεί, για λίγο ανακτάς την ηρεμία σου και αρχίζεις να αναρωτιέσαι από την αρχή: « είναι τελικά τόσο άσχημο πράγμα να αισθάνεται κανείς μακριά από τον ανταγωνισμό; ή μήπως υπάρχουν πράγματι άλλοι στόχοι εναλλακτικοί και ουσιαστικοί για μια καθημερινότητα ενδιαφέρουσα και βιώσιμη ακόμα και μέσα σ ένα τόσο διαφορετικό πλαίσιο ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου