15 δεύτερα εντατικής παρατήρησης

…..μάλλον είναι αρκετά για να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα μέσα από τον μικρόκοσμο των παιδιών που καταφέρνουν να μου διαφύγουν από τα σχολικά μου χρόνια.

Επιστρέφοντας σπίτι περνώ δίπλα από την αυλή ενός δημοτικού σχολείου. Τα παιδιά μιας τάξης κάνουν το μάθημα της γυμναστικής. Τα αγόρια παίζουν ποδόσφαιρο, τα κορίτσια κάτι που μοιάζει με βόλεϊ, κρατώντας ανά τρία τη μπάλα στον αέρα με τα χέρια τους.

Όταν σκοράρουν τα αγόρια πανηγυρίζουν, δείγμα ικανοποίησης, αυτοπεποίθησης και επικράτησης. Όταν πετυχαίνουν κάτι καλό τα κορίτσια χοροπηδούν  επιτόπου, δείγμα γνήσιας χαράς.

Κάποια στιγμή ένα αγόρι απομακρύνεται από τα υπόλοιπα και το παιχνίδι διακόπτεται. To ακολουθεί, ένας φίλος του, λέγοντας στα υπόλοιπα παιδιά ότι δεν πρέπει να τον τσαντίζουν έτσι.

Το παιδί έρχεται και κάθεται μαζί με το φίλο του κοντά στο σημείο απ το οποίο περνάω εγώ.

-Μη τσαντίζεσαι, του λέει ο φίλος του.

-Πώς να μην τσαντίζομαι, λέει το παιδί, όταν μου κοροϊδεύουν αυτό που αγαπάω.

Τα κορίτσια συνεχίζουν κανονικά το παιχνίδι τους.