Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2023, άνοιξη

Σχεδόν κάθε πρωϊ περνώ κάτω από το μπαλκόνι μιας ηλικιωμένης  κυρίας που πάσχει από άνοια. Μιας πολύ παλιάς γειτόνισσας που μένει στο ισόγειο μιας γωνιακής πολυκατοικίας και βγαίνει στο μπαλκόνι της για να ρωτήσει κάποιο περαστικό:- συγγνώμη κύριε, τι μέρα είναι σήμερα;

-Σήμερα είναι Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2022, της απαντώ ενδεικτικά.

Τότε εκείνη με ευχαριστεί και λίγο πριν μπει βιαστικά μέσα στο σπίτι της με ξαναρωτά για να επιβεβαιώσει ό,τι άκουσε. Είπατε Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2022;

-Μάλιστα, κυρία, σήμερα είναι Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2022.

Λέει ένα ευχαριστώ και μπαίνει μέσα γρήγορα σα να θέλει να προλάβει να σημειώσει κάπου αυτή την ημερομηνία.

Γυρνώντας, καμιά φορά, περνώ και απόγευμα την ίδια μέρα και πάλι με ρωτά  σα να μην πρόλαβε την πρώτη φορά να σημειώσει την ημέρα. Κι ύστερα πάλι τρέχει να προλάβει να μπει στο σπίτι της και πάλι λίγο πριν μπει επαναλαμβάνει την ίδια ερώτηση για να βεβαιωθεί ότι έχει καταλάβει σωστά.

 

-Συγγνώμη κύριε, τι μέρα είναι σήμερα; με ρωτά ξανά μια ηλιόλουστη μέρα του Ιανουαρίου.

-Σήμερα είναι Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2023.

-Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2023, επαναλαμβάνει,  άνοιξη.

Και λίγο πριν μπει μέσα στο σπίτι της να σημειώσει κάπου βιαστικά την ημερομηνία με ξαναρωτά: -Είπατε Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2023;

Μια ξαφνική λάμψη αναπόλησης περνάει από το νου μου. Τη θυμάμαι νέα,  όμορφη, αρχοντική να ποτίζει τα λουλούδια της σ αυτό το ίδιο κατασκονισμένο σήμερα μπαλκόνι.

Ακόμα θυμάμαι ότι είχε ένα γιο, ένα ψιλόλιγνο παιδί, όπως όλοι σχεδόν προσπαθούν με ένταση να θυμηθούν, όταν έρχονται κοντά με έναν άνθρωπο που πάσχει από άνοια.

-Τι να χει απογίνει άραγε αυτός ο γιος που έμοιαζε να τον μεγαλώνει πραγματικά μόνη της; Άραγε έχει άλλους συγγενείς; Ενδιαφέρεται κανένας  πραγματικά γι αυτήν; Ή μήπως οι συγγενείς της την έχουν μοιράσει ενώ είναι ακόμα ζωντανή;

-Μάλιστα, κυρία, επαναλαμβάνω τώρα.

Σήμερα είναι Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2023. Άνοιξη.