Ο κλέφτης των χερουλιών

Ας ξεκινήσουμε από αυτό  το οποίο  λίγο ως πολύ όλοι θεωρούν αυτονόητο: ότι πρόκειται για άνδρα. Σχετικά με την καταγωγή του μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν από τους κατοίκους της γειτονιάς, οι οποίες, για ευνόητους λόγους δεν γίνονται άξιες αναφοράς.

Για την οικονομία του λόγου ας παραδεχτούμε κι εμείς  ότι πρόκειται για άνδρα, ο οποίος εδώ και μερικές ημέρες κλέβει συστηματικά τα χερούλια από τις εξώπορτες των πολυκατοικιών μιας συγκεκριμένης περιοχής, προφανώς για να αξιοποιήσει εμπορικά το σίδερο που διαθέτουν μέσα τους.

Εξαιτίας του, οι κάτοικοι των πολυκατοικιών αναγκάζονται να έρθουν πιο κοντά για να επιβεβαιώσουν τελικά τις συνολικές διαφωνίες τους. «Πάντα πληρώνεις τα κοινόχρηστα καθυστερημένα». «Εσύ πάντα αφήνεις την εξώπορτα ανοιχτή. «Ναι, όμως  εσύ ήσουν εκείνος που τις προάλλες άνοιξε την εξώπορτα και μπήκαν οι κλέφτες.»

 Το ίδιο συνέβη ξαφνικά και με τους ενοίκους διαφορετικών πολυκατοικιών, οι οποίοι συναντιούνται για πρώτη φορά στη ζωή τους, προκειμένου να πάρουν ιδέες σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει ο καθένας την εν λόγω κατάσταση.

«Μια που έτυχε να συναντηθούμε, έστω και για ένα τέτοιο  λόγο, θα ήθελα να σας ζητήσω να κάνετε κάτι με το σωλήνα της πολυκατοικίας σας, γιατί όταν κάποιος βάζει πλυντήριο τα νερά χύνονται κατευθείαν στο δρόμο και μετά έρχονται προς τη μεριά μας».

Έτσι, οι αναταραχή και οι διαφωνίες συνεχίζονται σε καθημερινή βάση.

Επειδή τα χερούλια που αντικαθίστανται στις εξώπορτες σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα  αφαιρούνται και πάλι. Σα να έχει βρει κάποιος μια σταθερή πηγή εσόδων κι έχει επαναπαυθεί  μπροστά στην προοπτική διατήρησής της.

Και λες από μια πλευρά: σαν να μην έφταναν τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων, σα να μην υπήρχε ο εφιάλτης των χιλιάδων νεκρών κάτω από τα συντρίμμια, των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που έμειναν άστεγοι σε μία νύχτα, σα να μην υπάρχει ο πόλεμος στην Ουκρανία, ολόκληρη γειτονιά τώρα να ασχολείται εδώ και μια εβδομάδα με τα χερούλια των οικοδομών της.

Τι παράξενες αντιφάσεις βιώνουμε; Σα να αναδύονται οι διαφωνίες επί ασήμαντων θεμάτων ως αντίβαρο στην αλληλεγγύη που γεννούν οι τραγωδίες. Σαν  να έρχονται οι άνθρωποι κοντά , μόνο όταν κάτι απειλεί τη γαλήνη ή την ύπαρξή τους.

Από κάτι τέτοια καταλαβαίνεις, πως  όταν ο κίνδυνος φαντάζει μακρινός οι άνθρωποι είναι ικανοί να διαφωνούν για θέματα αστεία, όπως η τιμή αγοράς ενός χερουλιού, το υλικό του και οι επιλογές γύρω από την τοποθέτησή του.

Μέχρι και για το χρώμα του καινούργιου χερουλιού της πολυκατοικίας τους ασχολήθηκαν μερικοί. Σίγουρα όχι όλοι. Ευτυχώς όχι οι περισσότεροι.

Σκέφτομαι ότι, την ίδια ώρα που  οι κατεστραμμένες πόλεις της Τουρκίας και της Συρίας  μαζί με μια ολόκληρη χώρα σαν την Ουκρανία προκειμένου να ανακάμψουν θα χρειαστούν τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας και σημαντικές θυσίες των μη πληγέντων , η αποκάλυψη ότι λίγη  ενσυναίσθηση  εν καιρώ ειρήνης θα βελτίωνε σημαντικά τα πράγματα γύρω μας, γίνεται μια πικρή διαπίστωση.

Για να θυμηθώ ένα στίχο από ένα τραγούδι που είχα γράψει  πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια. Αυτός λέει: «Αν δεν είσαι εκεί, μες στα συντρίμμια της ζωής, είσαι απλά τηλεθεατής».