Το αβάσταχτο βάρος των ελαφριών πραγμάτων

Σε πολύ γενικές γραμμές και σε σχέση πάντα με το βάρος που εξακολουθούν να κουβαλούν στις πλάτες του, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, στην Κωνσταντινούπολη συναντούμε τρεις κατηγορίες απόμαχων της ζωής. Στην πρώτη κατηγορία συναντούμε  τους ηλικιωμένους αχθοφόρους  της ευρύτερης περιοχής γύρω από το Καπαλί Τσαρσί, οι οποίοι ξεκινούν από νωρίς το πρωϊ και τελειώνουν  αργά το απόγευμα, φορτώνοντας  τα καρότσια τους με φθηνά και ελαφριά ανά μονάδα εμπορεύματα για να τα μεταφέρουν από τους χονδρέμπορους στις ιστορικές αγορές. Τα λεγόμενα ορίτζιναλ μαϊμού εμπορεύματα.

Όταν τους βλέπεις από μακριά να προετοιμάζουν τις φορτωτικές τους, άνθρωποι  κάποιας ηλικίας, αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν να τα καταφέρνουν σ αυτές τις απότομες ανηφόρες, σ αυτή την απότομη ζωή και να κάνουν μια τόσο δύσκολη δουλειά ακόμα και για εικοσάρηδες, δαγκώνοντας τα χείλη σου, ότι να τώρα θα πέσουν κάτω μαζί με τα σωριασμένα εμπορεύματα, αλλά τελικά ευτυχώς πάντοτε σε διαψεύδουν , ολοκληρώνοντας τη δουλειά τους αγόγγυστα, μ ένα τρόπο σχεδόν αψεγάδιαστο.

Ένα πράγμα όμως είναι που φαίνεται ότι βοηθάει όλους αυτούς τους βασανισμένους ανθρώπους να αντεπεξέλθουν σ αυτό το πραγματικό μαρτύριο. Η έμφυτη μοιρολατρία που τους ακολουθεί από παιδιά.

Ας τους καταπιεί η γη, δεν τους πειράζει. Ας μην αφήσουν τίποτα πίσω τους. Αρκεί, να φροντίσουν μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής τους, να μη λείψει τίποτα από την πολυτέλεια των στοιχειωδών πάνω στο τραπέζι της οικογένειάς τους.

 

Μια δεύτερη κατηγορία ηλικιωμένων, που  κι αυτή  έχει κάποια σχέση με το βάρος είναι οι «ζυγιστές».

Ναι, είναι αυτό που καταλάβατε. Οι ζυγιστές συνήθως κάθονται σ ένα μικρό σκαμνάκι κι έχουν μπροστά τους μια ζυγαριά για να ζυγίζουν τους περαστικούς, αλλά κυρίως τους τουρίστες.

Τα έσοδά τους είναι πενιχρά, καθώς πρέπει να περάσουν εκατοντάδες άνθρωποι πάνω από τη ζυγαριά τους για να μπορούν να πουν ότι έβγαλαν ένα μεροκάματο, ωστόσο η δουλειά τους είναι σαφώς πιο εύκολη από εκείνη των αγωγιατών.

 

Τέλος, μια τρίτη κατηγορία  ηλικιωμένων είναι εκείνη των συνταξιούχων που περνούν το χρόνο τους γύρω από το Βόσπορο ατενίζοντας για ώρες τη θάλασσα.

Την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη μίλησα μ έναν συνταξιούχο δάσκαλο τον κ. Αχμέτ, ο οποίος μου είπε ότι κάθε πρωϊ έρχεται εδώ μ ένα  μεγάλο βάρος στο στήθος και περνάει τη μέρα του κοιτάζοντας το Βόσπορο. Όχι τίποτα σημαντικό όμως, μου λέει.  Μικροέγνοιες της καθημερινής ζωής, που αν τις αναλογιστείς κάτω από την καθαρότητα του θαλασσινού αέρα, απλώς χαμογελάς και ψέγεις τον εαυτό σου που ασχολείται με τόσο ασήμαντα θέματα, όταν γύρω σου υπάρχει τόση ταλαιπωρία.

Τον άφησα να μου μιλάει για αρκετή ώρα για να ευχαριστηθεί πρώτα απ όλα την επικοινωνία με τα λίγα αγγλικά που γνώριζε.

Λίγο πριν φύγω, όμως, μου δίνει τον δικό του ορισμό του ψυχικού βάρους.

- Όλα τα δημιουργεί ο καταπιεστικός νους. Κοιτώντας το Βόσπορο, μετά από τέσσερις πέντε ώρες λέω πάντα στον εαυτό μου: Καθάρισε ο νους; Καταστάλαξαν οι άχρηστες σκέψεις; Τώρα μπορείς να φύγεις, Αχμέτ.