Οι ακάλεστοι

Παίρνω στα χέρια ένα κλουβί

και το ανεμίζω στο νυχτέρι

όταν τελειώνει το κρασί

και το μπουκάλι αλλάζει χέρι

κι η ανησυχία είναι γιορτή

 

δεν έχει ακόμη ο ήλιος βγει

μα μοιάζει η νύχτα μεσημέρι

παίρνω στα χέρια το κλουβί

και στήνω στ όνειρο καρτέρι

μα κρύβεται σε ύπνο βαθύ

 

κι όσο η νύχτα προχωρά

στα απροσμέτρητα του νου μου

μπαίνουν οι ακάλεστοι ξανά

και περπατούνε στου μυαλού μου

πάνω στα ατάραχα νερά

 

κι η μέρα έτσι προσπερνά

σα να μην έχει σημασία

η δράση σκέψεις κυνηγά

αναζητώντας ηρεμία

απ του μυαλού το σαματά

 

μα η νύχτα φαίνεται μπροστά

και ξεκλειδώνουν οι αμπάρες

έρχονται οι ακάλεστοι ξανά

με τις ανήσυχες χατζάρες

κι η αγωνία ξεκινά