Συνομιλώντας με κάποια «περασμένη» στο Μεταξοχώρι Αγιάς (ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟ)

Ένα χωριό βυθισμένο  σ΄ ένα καταπράσινο τοπίο που προσελκύει αβίαστα επισκέπτες που ακτινοβολούν. Και πελώριες συστάδες θάμνων δίπλα σε εκατοντάχρονα θεόρατα πλατάνια που σπάνια αφήνουν αδιάφορο  το είδος των επισκεπτών, που η απομάκρυνσή τους από το μέρος καταλήγει να είναι πολύ επώδυνη. Το μικροσκοπικό χωριό με την εκπληκτική βιοποικιλότητα φαντάζει στα μάτια μου διάφανο άρα αόρατο για τους απρόθυμους επισκέπτες του.

‘Όμως για εκείνους που λατρεύουν την πεζοπορία, δηλαδή την ανακάλυψη, είναι ένα θαυμαστό δείγμα μιας άλλης εποχής που ακμάζει ακόμα μέσα στα κρύα νερά των ρυακιών του.

Μιλώ με μια ηλικιωμένη γυναίκα που χαρακτηρίζει συνεχώς τον εαυτό της ως «περασμένο».

-Εμείς οι «περασμένοι», λέει,  χαιρόμαστε διπλά και τριπλά όταν βλέπουμε επισκέπτες στο χωριό μας.

Μοιάζει να μην την απασχολεί καθόλου ούτε το είδος των επισκεπτών ούτε η προέλευσή τους. Ενώ οι προθέσεις τους και τα ζητούμενά τους να την αφήνουν εντελώς αδιάφορη. Μοιάζει σαν μια καλή μάγισσα που αναγνωρίζει από πριν ποιος πρόκειται να την επισκεφθεί. Και που απλώς θέλει να βλέπει τους ανθρώπους να έρχονται για να της υπενθυμίζουν ότι δεν έχει ξεχαστεί.

Σ΄ αυτά τα γλυκά μέρη, ειδικά οι ηλικιωμένοι, βιώνουν κάθε επίσκεψη στο χωριό τους ως επίσκεψη προς τους ίδιους.

-Ειδικά στα μεγάλα πανηγύρια, λέει, εμείς οι «περασμένοι»,  βάζουμε τα καλά μας, μια από τις ελάχιστες φορές μέσα στο χρόνο, τελικά.

Είχα καιρό ν ακούσω την έκφραση «βάζουμε τα καλά μας» από κάποια.

- Όχι για τα παιδιά μας, ακόμα κι αυτά σπάνια επιστρέφουν στο μέρος τους, τέτοιες ημέρες. Ούτε για τους δικούς μας, που κι αυτοί όλο το χρόνο ασχολούνται με τα ζητήματα της βιοπάλης στο άγριο περιβάλλον. Τα βάζουμε για τους ξένους που έρχονται να δούνε το χωριό μας.

Τη ρωτάω ποια είναι τα θέματα που απασχολούν συνήθως το χωριό τους στην καθημερινότητά τους και μένω άναυδος από την απάντησή που παίρνω.

Όλοι μας εδώ ασχολούμαστε με τα προβλήματα των χωραφιών. Κι ας μην έχουμε καμιά σχέση με τα χωράφια και την αγροτική ζωή, όλοι μέρα συζητάμε για τα ζιζάνια και τις αδικαιολόγητες βροχές. Ή για τις ζέστες και τους ξαφνικούς παγετούς.

Όταν υπάρχει κάποια φυσική καταστροφή βέβαια, πρώτα βουβαίνεται το καφενείο κι ύστερα ολόκληρο το χωριό.

Μετά σιγά σιγά αυτή η βουβαμάρα περνάει στις συζητήσεις των γυναικών κι αφήνει ακόμα και στο φαγητό μας μια πικράδα.

-Ακόμα κι εγώ που δεν έχω καμιά σχέση με τα χωράφια, μου λέει,  κάθε βράδυ βλέπω το δελτίο του καιρού για τους αγρότες. Γιατί ξέρω ότι το πρόβλημά των αγροτών σύντομα θα γίνει πρόβλημα όλου του χωριού.

 

Καταλαβαίνω πως οι αυτοαποκαλούμενοι ως «περασμένοι» είναι ζωτικής σημασίας γι αυτά τα δασικά οικοσυστήματα. Κυρίως επειδή φιλοξενούν, τρέφουν και προστατεύουν τους νεαρούς και ευάλωτους ανθρώπους, που ονειρεύονται μια ζωή μακριά από αυτόν τον παράδεισο. Δευτερευόντως επειδή φιλτράρουν τα προβλήματα που αφήνει πίσω της η παλίρροια της καθημερινής βιοπάλης, και τα αποδίδουν μέσα από μια διαφορετική πιο ψύχραιμη διάσταση.

Τους βρίσκεις συνήθως καθισμένους σε κάποια παλιά πλαστική καρέκλα, λίγο έξω από την αυλή τους,  απαρατήρητους από συγχωριανούς και επισκέπτες να αποστάζουν με λίγες κουβέντες ότι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους.

Γιατί,  είναι ίσως οι μόνοι που καταλαβαίνουν ότι συνενώνοντας το ρυθμό της ροής των ποταμών με τον εσωτερικό τους ρυθμό αναγνωρίζουν, τελικά, ότι τα ίχνη ενός υγιούς περιβάλλοντος είναι  πολύ περισσότερα στο τέλος από τα αναπόφευκτα σημάδια  της ανθρώπινης επέμβασης, κουτάκια μπύρας και αναψυκτικών, πλαστικά καλαμάκια και χάρτινα πιατάκια.

Τη ρωτάω αν φοβάται τον υπερβολικό τουρισμό και λαμβάνω μια απάντηση καταλυτική.

-Δεν έχω γνωρίσει αυτό που λες, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν πρόκειται να έρθει  εδώ.

Γιατί μέρη σαν το δικό μας συνήθως προσελκύουν ανθρώπους που ακτινοβολούν.

Μου παίρνει μερικά λεπτά μέχρι να καταλάβω ότι κάποια μέρη είναι σχεδόν αόρατα για τους ανθρώπους. Κι ότι, σαν τις μαγεμένες πολιτείες των παραμυθιών, εμφανίζονται ξαφνικά, μόνο μπροστά στα μάτια, εκείνων που αντέχουν να δουν την ομορφιά τους κατάματα και να καταβυθιστούν στον εαυτό τους για να αλλάξουν τη ζωή τους.

Νωρίς ένα πρωϊ θα ξαναρθώ  στα σίγουρα εδώ. Να περπατήσω χωρίς αναπνευστήρα ανάμεσα στα μακρόβια δέντρα. Να αγγίξω τους κορμούς των δέντρων και να μην ντραπώ να θάψω την πατούσα μου στη λάσπη. Ν ανακουφίσω την περιέργειά μου τρίβοντας με ένα φύλλο το πρόσωπό μου. Ν ακούσω το θεραπευτικό περιγέλασμα του νερού κι αν είμαι τυχερός πολύ να συνομιλήσω με κάποιον «περασμένο» για το πώς είναι να βλέπεις τα πράγματα τόσο καθαρά και κρυστάλλινα όταν συνειδητά παίρνεις κάποια διακριτική απόσταση από αυτά.