Τίποτα δεν χαρίζεται

Τα ρούχα που δε φόρεσε

η σάρπα που δε χάρηκε

όλα όσα δεν τόλμησε

το τέλος που δε γράφτηκε

στη ζάλη της βυθίζεται

ο φόβος δε νικιέται

τίποτα δεν χαρίζεται

η αγάπη κατακτιέται

 

σ ανάλαφρο αέρα και καλοί και σκάρτοι

τι να υπάρχει πέρα απ αυτό το φράχτη;

τι να υπάρχει πέρα απ την παραζάλη;

μια θλιμμένη μέρα, ή μιαν αλήθεια άλλη;

 

Στο τέλος κάθε φόβος σου

που άφησες ν ανθίσει

θα γίνει ο αστυνόμος σου

και θα σε τυραννήσει

μοιράζονταν ο χρόνος σου

σε άχρηστα δωμάτια

σαν κοίταγε ο φόβος σου

πως έριχνες τα μάτια

 

τα βιβλία φταίνε κι όσα δεν ξεχνούμε

χάνουμε το βέλος στόχους προσκυνούμε

μην ακούς τι λένε

γιατί όσοι ακούνε

πάντοτε στο τέλος

να μιλούν ξεχνούνε