Η ζωγραφική είναι ίσως η μοναδική τέχνη που δεν απεχθάνεται
το δυνατό μεσημεριανό φως του ήλιου. Σε αντίθεση με τη φωτογραφία σε ηλιόλουστο
τοπίο, τα φωτεινά χρώματα της ζωγραφικής δε σε «τυφλώνουν». Τα κίτρινα δε σε
απογοητεύουν. Τα πορτοκαλιά δε σε
ναρκώνουν.
Είναι φθινόπωρο, τα χρώματα φθίνουν, το παλιό και το νέο
τείνουν να μεταμορφώσουν το ένα το άλλο. Περπατάω σε μικρά φιδωτά δρομάκια
περνώντας αργά ανάμεσα από τους αγρότες, τις αγελάδες, τους σκύλους, τα
ξεχασμένα πιτσιρίκια.
Προσπαθώ να πιάσω
κουβέντα με μερικούς ντόπιους. Κάτω από τη φθοροποιό ένταση του δυνατού ήλιου,
οι απόψεις μας δε γίνονται πιο ομοιόμορφες.
Αναζητώντας κάποιο μπούσουλα για να προσανατολιστώ στο άγριο τοπίο, καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι δε συζητούμε για να
συμφωνήσουμε μεταξύ μας, αλλά για να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου