Καθώς δε γύριζε την ώρα
που περνούσε εκείνη
αισθάνθηκε ως τα τρίσβαθα
πηγαία ευγνωμοσύνη
τέλειωνε η μικρή γιορτή
που έστησαν στο θέρος
κι εκείνος τους χαιρέταγε
σα να΄ ταν ήδη ξένος
τόσο καιρό συνάδελφοι
δε είχανε μιλήσει
για κάτι έξω απ τη δουλειά
που να χαν αγαπήσει
τώρα όλοι σηκώνουνε
το πλαστικό ποτήρι
κι ο Σάββας που δεν έπινε
τους κάνει το χατίρι
για λίγο αφαιρέθηκε
τους λέει: «θα λυγίσω»
έναν προς έναν να σας δω
να σας ευχαριστήσω
για τη συνεργασία μας
τριάντα τόσα χρόνια
χωρίς αρμοδιότητες
χωρίς πολλά γαλόνια
εκείνη, όμως, έλειπε
απ το στερνό του αντίο
άδειο σα ναρκοπέδιο
το διπλανό γραφείο
έφευγε από κάπου που
δεν είχε ενοχλήσει
δεν έκανε τη διαφορά
δεν είχε ξεχωρίσει
μα κείνο το γαλάζιο της το βλέμμα
τον μεθούσε
μια καλημέρα τού λεγε
και ονειροπολούσε
μα ίσως στο μαρτύριο
που τούταξε ο έρως
η συνταξιοδότηση
να βάλει ένα τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου