Η ευγνωμοσύνη που σκοτώνει τα δημόσια έσοδα

Μια ηλικιωμένη  υποδέχεται έναν άντρα που παρκάρει  μπροστά από το μπαλκόνι της.

-Κάθε φορά που σε βλέπω, ανοίγει η καρδιά μου…. Καλώς τον μάστορα, λέω.

Εκείνος, γελάει τρανταχτά.

-Πάνω στην ώρα  που έγινε ο μπακλαβάς, έφτασες. Λες και το ήξερες... Ανέβα να σου ετοιμάσω και ένα καφεδάκι.

Εκείνος ξαναγελάει τρανταχτά. Εδώ και είκοσι μέρες  προσπαθεί να τον πείσει να περάσει από το σπίτι της να της αποκαταστήσει μια μικρο-ζημιά, αλλά εκείνος, ελέω δουλειάς, όλο το αναβάλει.

Και τώρα που αποφάσισε να έρθει, κάθε φορά που χτυπάει το κινητό του, εκείνη την πιάνει χτυποκάρδι. Πάλι, θα με αφήσει στα κρύα του λουτρού, σκέφτεται διαρκώς. Πάλι δε θα γίνει η δουλειά.

Όμως εκείνος κάνει τη δουλειά του άκρως επαγγελματικά και μετά την καθησυχάζει για οποιαδήποτε μελλοντική δυσλειτουργία προκύψει.

Η ηλικιωμένη γυναίκα νοιώθει ανακουφισμένη τον κερνάει καφέ  με μπακλαβά.

Κι ότι απομένει το τυλίγει για να το πάρει μαζί του.

Μετά, τον πληρώνει και με το παραπάνω και τον αγκαλιάζει, νοιώθοντας απέραντη χαρά. Από την πλευρά του εκείνος, την χαιρετάει και την καθησυχάζει έναντι κάθε τεχνικού ενδεχόμενου.

Η γυναίκα αισθάνεται ευγνωμοσύνη. Για απόδειξη και ΦΠΑ, ούτε λόγος να γίνεται.