Ομφάλιος Λώρος 2.0

Ήθελε να γράψει το παιδί της στο ποδόσφαιρο. Έβαλε, λοιπόν, στην τσάντα της τα διάφορα πιστοποιητικά που χρειάζονται και πήγε στα γραφεία της καλύτερης ομάδας στη συνοικία της.

Μπήκε σε μια μικρή αίθουσα, όπου γύρω γύρω υπήρχαν καρέκλες όπου κάθονταν οι γονείς των νεαρών ποδοσφαιριστών. Οι μητέρες τους πιο συγκεκριμένα.  Κάθισε κι εκείνη σε μια καρέκλα και χαμογέλασε στην κυρία που καθόταν δίπλα της. Αμέσως την πλησίασε ένας γραμματέας. –Περάστε στο γραφείο, της είπε.

-Πόσο χρονών είναι το παιδί σας;

-Δώδεκα, απάντησε.

Ο γραμματέας πήρε από τα χέρια της μητέρας τα έγγραφα της εγγραφής του παιδιού τα εξέτασε γρήγορα και τα τοποθέτησε σ έναν μεγάλο φάκελο.

Η μητέρα παρατήρησε ότι στην αίθουσα δεν υπήρχε κανένα παιδί. Μόνο άλλες μητέρες.

-Δεν θα σας καθυστερήσω, της είπε ο γραμματέας…Μια υπογραφή μόνο χρειάζεται  στην αίτησή σας.

-Ξέρετε, θέλω να σας πω κάτι, είπε η κυρία. Το παιδί μου δεν έχει καμιά όρεξη να παίξει ποδόσφαιρο. Θέλω όμως να το απομακρύνω για μερικές ώρες από τις οθόνες.

Δεν ξέρω αν κάνω το σωστό, σκέφθηκε, αλλά τι άλλη επιλογή είχε;

Οι υπόλοιπες μητέρες  έγνεψαν καταφατικά, δείχνοντας πως συμμερίζονταν απόλυτα τα λόγια της.

Η μητέρα υπέγραψε. Ο γραμματέας της ομάδας την ευχαρίστησε, λέγοντάς της:

-Ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως τελικά του αρέσει εδώ και  έρθει με τη θέλησή του.

-Ποτέ δεν ξέρεις , επανέλαβε μια άλλη μητέρα, με ύφος  που έμοιαζε να έχει εγκαταλείψει  κάθε προσπάθεια.