Τρεις νοσηλεύτριες, η Άνου, η Πραβάτι και η Πράμπα υποφέρουν από τη στενόμυαλη αυστηρότητα μιας κοινωνίας που τις γυρνά την πλάτη. Όταν η μεγαλύτερη η Πραβάτι, η οποία από αβλεψία του εκλιπόντος συζύγου της κινδυνεύει να χάσει το σπίτι της, αποφασίζει να επιστρέψει στο χωριό της οι δύο φίλες της θα τη συνοδέψουν σ ένα ταξίδι αυτογνωσίας και χειραφέτησης.
Από πλευράς κινηματογραφικής αισθητικής και προσωπογραφιών το «Όλα όσα φανταζόμαστε ως φως» μοιάζει με μια σιωπηλή ηθογραφία που ξεχειλίζει από ευαισθησία, τρυφερότητα και ποίηση. Τα σκοτεινά, ανόθευτα αστικά τοπία και η χαοτική πραγματικότητα του Μουμπάι, οι γραφικοί κάτοικοι των πόλεων που κάνουν ότι μπορούν για να ξεχάσουν τη νοοτροπία του χωριού, η πατριαρχική οικογένεια που θέτει αυστηρούς και απαρασάλευτους όρους στις ζωές των γυναικών, η επιρροή της θρησκείας μέσω των αντιπροσώπων της, τα κουτσομπολιά και οι μικρο-ίντριγκες, τα «κακά» στόματα, γίνονται το πλαίσιο μέσα στο οποίο μια γυναίκα σύμβολο της φύσης και της επιβίωσης προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό της για να επανατοποθετηθεί σ ένα ασφυκτικό περιβάλλον.
Αποσπώντας το μεγάλο βραβείο του Φεστιβάλ Καννών, η 39χρονη Παγιάλ Καπάντια στη δεύτερη σκηνοθετική της δουλειά μετά το «Α Night Of Knowing Nothing» αποδεικνύει πως δεν είναι σκηνοθέτιδα της στιγμής. Με κριτική ματιά και κοινωνική στόχευση μιλάει για το πολιτισμικό περιβάλλον, την καταπιεσμένη επιθυμία, τις σωστές επιλογές και την επιρροή των ανδρών-φαντασμάτων πάνω στις εγκαταλελειμμένες στη μοίρα τους γυναίκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου