Τόσοι εαυτοί μπροστά σου

Κοίτα χαμηλά, κι ύστερα ψηλά

όπως τα παιδιά του κόσμου βρες τη διαφορά

βγες απ τη σειρά, πάντα σιωπηλά

έτσι σαν παράκαμψη σε νοητή ουρά

 

τόσοι εαυτοί μπροστά σου,  κι ύστερα εσύ

μέχρι νά ρθει η σειρά σου όλα έχουν κριθεί

τόσοι εαυτοί, ψεύτικοι, δειλοί

κρύβουνε τα όνειρά σου και τη διαδρομή

 

ό,τι πέφτει αργά, γίνεται σπορά

κι ύστερα σηκώνεται σαν δέντρο στο βοριά

μια αναπνοή, σκέψη καθαρή

κι ό,τι πέφτει ορθώνεται και έχει αναστηθεί