Δημιουργία συντομεύσεων ζωής

Προσπαθώντας να δώσω ένα πρόσωπο, μια σχηματική μορφή, στην άοσμη ουδετερότητα των αγορών, που επιτίθενται σήμερα κατά κύματα στην Ευρώπη και στους πολίτες της, το πρώτο που μου έρχεται στο νου είναι οι κάθιδρες και εναγώνιες μορφές των χρηματιστών απανταχού, την ώρα που παρακολουθούν με πυρετώδη ένταση και ανησυχία την ευμετάβλητη διακύμανση των αριθμών στις τεράστιες χρηματιστηριακές οθόνες τους.

Σκέφτομαι, όμως, ότι αυτού του είδους- ο άνθρωπος της οικονομίας- τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια της μονεταριστικής παντοκρατορίας, αυτών που μεταφέρουν κεφάλαια κατά το δοκούν και κινούν την άυλη πραγματικότητα μέσα από τα νήματα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Παρόλα αυτά, κάπως έτσι, θα φανταζόμουνα την αγορά προσωποποιημένη.
Αντανακλαστική, ενστικτώδη, νευρωτική, διχασμένη ,και χειμαρρώδη χωρίς ειρμό και λογική τάξη, παραδομένη στις παρορμήσεις της που την εξωθούν πρώτα να ενεργεί και έπειτα να σκέφτεται. Πανίσχυρη και φοβισμένη ταυτόχρονα Άρα εξαιρετικά επικίνδυνη. Συνηθισμένη στην ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία και άμαθη σε οποιαδήποτε μορφή ελέγχου, ανέγγιχτη από κανόνες και πλαίσια, εξαρτημένη από την αεικίνητη φύση της, κακομαθημένη σαν ξεροκέφαλο παιδί που οι φωστήρες γονείς της οικονομικής θεωρίας του επέτρεψαν να ρυθμίσει την κοινωνική ζωή, επηρμένη και υβριστική απέναντι στους ανθρώπους και τις ηπείρους.

Ένας μικρός πλανήτης, πλάι στον αληθινό, που πια λειτουργεί σαν δορυφόρος του, ελάχιστα μακιγιαρισμένος, συχνά καμουφλαρισμένος και προσωρινά επικυρίαρχος και δεσποτικός που επεκτείνει διαρκώς τον ζωτικό του χώρο σε πεδία όπως η πολιτική, η κοινωνία και ο πολιτισμός.

Ενδιαμέσως, -σχεδόν τυραννισμένος- παραδομένος στην ευλαβική μοιρολατρία που τον διακατέχει, και εγκλωβισμένος στα διαχρονικά αδιέξοδά του, περιορισμένος στους τέσσερις τοίχους της υπαρξιακής του αγωνίας που τον αλυσοδένουν πισθάγκωνα: τη φθορά, το φόβο, τον έρωτα και το θάνατο, με το κεφάλι του διαρκώς ματωμένο από τα χτυπήματα και τις παλινωδίες, ο άνθρωπος της καθημερινότητας ανεπίδεκτος από τα διδάγματα της ιστορίας, διακατέχεται από άγνοια των στοιχειωδών και εξακοντίζει το στιγμιαίο πάθος του για ευημερία και ασφάλεια σε μια διαρκή διαδρομή παράλυσης, μια λεωφόρο οπισθογυρίσματος.

Σ αυτές τις δήθεν ελεύθερες κοινωνίες, όπου ο φόβος και η εμπορευματοποίηση των σχέσεων τις έχουν αναγάγει σε αποκυήματα αλλοτινών ψευδαισθήσεων, οι επισφάλειες γίνονται τεράστιες όσο οι μεγάλες αξίες, τα παραδοσιακά υποστυλώματα κι οι αρμοί των κοινωνικών αρθρώσεων μοιάζουν πια με απλές, βολικές συντομεύσεις, που όμως δεν παραπέμπουν σε καμιά ουσιαστική συνθήκη. Μόνο ο άνθρωπος του χρηματιστηρίου μοιάζει να διαπνέεται από κάποιο πνεύμα αληθοφάνειας, τον κυνικό ορθολογισμό, προσπαθώντας να εναρμονιστεί με τους αριθμούς που επισκιάζουν κάθε ίχνος πραγματικής αναζήτησης.

Εκεί, λοιπόν, στο ναό του χρήματος, είναι που όλα τα συστατικά της οικονομίας ισορροπούν σε μια εύθραυστη αρμονία: την έλλειψη διαύγειας, ανθρωπιστικής αίσθησης, την ζωή κάτω από το πρίσμα πραγματικών ή φανταστικών απειλών, τις νοσηρές χρηματιστηριακές φοβίες, την εγκατάλειψη της εμπιστοσύνης στον άνθρωπο, την απουσία αναπαραστατικής ικανότητας, την ενίσχυση της πρόσοψης και την μείξη των πιο ευφάνταστων παραδοξοτήτων για την δημιουργία ενός σήματος παγκόσμιας εμβέλειας.

Τοτέμ

Το κλίμα στην κοινωνία σαφώς αλλάζει, αργά, διστακτικά, αλλά σταθερά, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι αυτό. Όμως αυτό που το διαφοροποιεί δεν είναι τόσο τα αποτελέσματα μιας συγκεκριμένης πολιτικής, όσο η πανίσχυρη επιθυμία των Ελλήνων να επιτεθούν στην μιζέρια που τους κατακλύζει από παντού. Όλοι σκέφτονται πως αν υποκριθούμε λιγάκι αισιοδοξία, μπορεί τελικά και να την νιώσουμε. Και δεν έχουν άδικο. Ακριβώς το ίδιο πράγμα, άλλωστε συμβαίνει και με την απαισιοδοξία. Πρώτα πείθεται το μυαλό μας ότι τα πράγματα πάνε άσχημα και μετά υλοποιείται η σκέψη μας.

Καλά και άγια, λοιπόν, όλα αυτά, αλλά το θέμα με μας είναι ότι δεν είμαστε παρά οι ίδιοι που ήμασταν και πριν από την κρίση, μόνο λιγάκι πιο φοβισμένοι, πιο συγκρατημένοι. Είμαστε όμως ακριβώς οι ίδιοι, που αυτοσυγκρατούνταν μονάχα υπό το φόβο της καταστολής και που με την ψήφο μας, την καθημερινή μας συμπεριφορά και την συνενοχή μας στην ανομία, επιτρέπαμε στις πολιτικές δυνάμεις να επιβάλλουν τα ψευδεπίγραφα διακυβεύματά των εκλογών, συν-αναδεικνύοντας κυβερνήσεις που κατέστρεψαν την Ελλάδα για να μας βολέψουν δια της πλαγίας οδού σε μια ψευτοθεσούλα και να φορτωθούμε στην πλάτη των υπολοίπων.
Και μεταξύ μας υπάρχουν ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες συνελλήνων που θα προσπαθήσουν να βρουν κάθε τρόπο ώστε να κάνουν αυτό που έμαθαν να κάνουν μια ολόκληρη ζωή: μικροπαρανομίες, μικροαδικίες, καθημερινές δολιοφθορές ενός κράτους που θέλει να λέγεται δικαίου. Ψιλικατζήδες της παρανομίας που γέμισαν κάθε γειτονιά της ελλαδίτσας μας. Τώρα είναι ακόμα ο φόβος που τους κρατάει, αύριο θα είναι μόνο οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Γιατί, δυστυχώς όλο αυτό το διάστημα της καταιγίδας δεν αξιοποιήθηκε ούτε για συζήτηση, ούτε για εθνική περισυλλογή. Σχετικά με τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στην παύση παραγωγής και στο χείλος του γκρεμού καταλήξαμε ότι φταίνε τελικά οι κλέφτες πολιτικοί, αλλά καθόλου οι συνένοχοί τους στην κοινωνία. Αυτοί δηλαδή που τους ανέδειξαν. Αγοράσαμε χρόνο, πάλι με δανεικά φυσικά, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές στη δομή της οικονομίας και του κράτους, προτού επιστρέψουμε στις αγορές ως λευκές αξιόπιστες περιστερές, αλλά σπαταλήσαμε τον ίδιο πολύτιμο χρόνο σε μια επιφανειακή αποπροσανατολιστική και άγονη αναζήτηση ευθυνών, που δεν αλλάζει όμως επί της ουσίας τα πράγματα. Έτσι, η οικονομική λιτότητα δυστυχώς επεκτάθηκε και στον τομέα της σκέψης, με συνέπεια να βγαίνουμε από το τούνελ απαράλλακτοι με αυτό που ήμασταν πριν από αυτή την περιπέτεια. Έτσι για όσο χρονικό διάστημα το φάντασμα της κρίσης θα ορθώνεται σαν τοτέμ πάνω από τη ζωή μας, θα φυλάει τα έρημα. Μετά όμως, ελλείψει πραγματικής συνειδητοποίησης, μόνο ένας συρρικνωμένος, ευέλικτος αλλά ισχυρός κρατικός μηχανισμός θα μπορέσει να διαχειριστεί την κατάσταση.
Δυστυχώς, σ αυτή τη χώρα δεν καταλάβαμε ποτέ ότι αν ήμασταν λιγάκι διαφορετικοί δεν θα χρειαζόμασταν τίποτα απ όλα αυτά που σήμερα καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Η υπακοή σε κάποιους βασικούς κανόνες ρύθμισης της καθημερινότητάς μας θα μας έδινε τον βαθμό ελευθερίας που αναζητάει η ανυπόταχτη φύση μας. Αν, τελικά, ισχύει πως οι θεσμοί σε μεγάλο βαθμό υποκαθιστούν τη συρρίκνωση της ανθρώπινης υπευθυνότητας ,ίσως αυτή η κηδεμονία να μας βολεύει περισσότερο από την ελευθερία, καθώς απαιτεί λιγότερη δουλειά και μικρότερες υποχρεώσεις.

Ανοδικό ξεκίνημα στις ευρωαγορές

Ο δείκτης FTSE στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, ο οποίος διαμορφώθηκε στις 5.088,23 μονάδες, άνοιξε σήμερα με άνοδο κατά 25,30 μονάδες (0,50%).

Στο Παρίσι, ο δείκτης CAC 40 σημείωσε άνοδο κατά 0,86% και διαμορφώθηκε στις 3.460,49 μονάδες.

Στη Φρανκφούρτη, ο δείκτης DAX σημείωσε άνοδο κατά 0,50% και διαμορφώθηκε με τις πρώτες συναλλαγές στις 5.858,45 μονάδες.

Ανοδικό ξέσπασμα της αγοράς στην Αθήνα

Μετά από αρκετές ημέρες πτώσης, σε μια έντονη αντίδραση που αντανακλά την εκτίμηση των επενδυτών ότι αναμένονται άμεσα εξελίξεις σε ό,τι αφορά την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας από ΕΕ-ΔΝΤ, αλματώδη άνοδο παρουσίασε το χρηματιστήριο της Αθήνας.

Συγκεκριμένα, ο γενικός δείκτης ενισχύεται 4% και διαμορφώνεται στις 1.935 μονάδες. Η αξία των συναλλαγών ανέρχεται στα 133 εκ. ευρώ.

Στα 13,6% του ΑΕΠ το έλλειμμα το 2009

Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Eurostat για τα δημοσιονομικά μεγέθη των 27 κρατών μελών, που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες, το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας ανήλθε στο 13,6% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της στο 115,1% του ΑΕΠ, το έτος 2009.
Τo 2008 το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας εκτιμάται στο 7,7% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος στο 99,2% του ΑΕΠ.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών, η νέα εκτίμηση του ελλείμματος από τη Eurostat, που βασίζεται στην κοινοποίηση, που έστειλε η Ελλάδα στην κοινοτική στατιστική εταιρεία την 1η Απριλίου 2010, δεν αλλάζει τον στόχο για τη μείωση του ελλείμματος το 2010 κατά τουλάχιστον 4% του ΑΕΠ όπως προβλέπεται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης της Ελλάδας.

Επιταχύνεται η παγκόσμια ανάκαμψη το 2010

Στην έκθεσή του για τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας για το 2010, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τονίζει ότι, οι δημοσιονομικές αδυναμίες που παρατηρούνται στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, απειλούν τις προοπτικές ανάπτυξης της ευρωζώνης.
Η έκθεση αναφέρει ότι οι προοπτικές για τις ΗΠΑ εμφανίζονται ευοίωνες, καθώς από την ύφεση του 2009 (-2,4%) προβλέπεται να έχουν ανάπτυξη 3,1% το 2010 και 2,6% το 2010.
Ισχυρή ανάπτυξη προβλέπεται και για την Ασία, ενώ αντίθετα η ευρωζώνη από το -4,1% του 2009 θα αναπτυχθεί με ρυθμό μόλις 1% το 2010, και 1,5% το 2011.
Ειδικότερα για την Ελλάδα, οι αντίστοιχες προβλέψεις της έκθεσης του ΔΝΤ είναι ότι μετά το -2% του 2009, οι ρυθμοί θα παραμείνουν αρνητικοί και για τα επόμενα δυο χρόνια και συγκεκριμένα θα κινηθούν στο -2% για το 2010 και στο -1,1% για το 2011.

Η πρόταση του ΔΝΤ για επιβολή φόρων στις τράπεζες επηρέασε το κλίμα στις αγορές

Δε συνεχίστηκε για δεύτερη ημέρα το θετικό κλίμα που ακολούθησε τα κέρδη των ασιατικών αγορών και της Wall Street με συνέπεια τα χρηματιστήρια της Ευρώπης να καταγράψουν πτωτικές τάσεις.
Σημαντικό ρόλο στην πτωτική τάση του κλίματος έπαιξε η πρόταση που έκανε στην ομάδα G20, το ΔΝΤ για επιβολή φόρων στις τράπεζες, ώστε να πληρώνουν την πιθανή μελλοντική τους διάσωση.
Αναλυτικά στην Ευρώπη, ο δείκτης FTSE στο χρηματιστήριο του Λονδίνου υποχώρησε 1,04%, ενώ στο Παρίσι, ο δείκτης CAC 40 κατέγραψε πτώση σε ποσοστό 1,22%. Απώλειες 0,54% είχε ο δείκτης DAX, στην αγορά της Φρανκφούρτης.