‘Όταν η Μέρκελ δηλώνει αναρμόδια (ΣΧΟΛΙΟ)

Σχόλιο. Εκείνο που χρειάζεται η χώρα κατεπειγόντως είναι η αποκατάσταση ενός κλίματος ενεργοποίησης της οικονομικής ζωής. Σε αυτό το πεδίο θα κριθούν πολλά και ενδεχομένως τυχόν πρόοδος να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για την επίτευξη των πολιτικών στόχων της κυβέρνησης. Η κατάσταση ωστόσο εξακολουθεί να είναι κρίσιμη επειδή οι δύο πλευρές που ερίζουν επί διαδικαστικών δε φαίνεται να μοιράζονται την ίδια γλώσσα. Η ελληνική πλευρά που προτάσσει την πολιτική λύση, συχνά  παρακολουθεί  ασθμαίνουσα την επίκλησή της να διαχειριστεί αριθμούς και μετρήσιμους στόχους. Η άλλη πλευρά, αντίθετα, αντιμετωπίζει ως υπεκφυγή κάθε προσπάθεια αναζήτησης πολιτικών λύσεων επί οικονομικών θεμάτων. Η πραγματικότητα, όμως, μπροστά μας μας περιμένει για να μετρήσει τις δυνάμεις μας. Μπορούμε να προσαρμοστούμε με τις ζωηρές πολιτικές μας αξίες σε μια Ευρώπη των διαχειριστών; Σε μια Ευρώπη, όπου η πολιτική φαντάζει ως  ντεκόρ ενώ οι πολιτικοί της ηγέτες δηλώνουν αναρμόδιοι; Η απάντηση που θα δοθεί στο ερώτημα αυτό θα κρίνει πολλά.

Κάντε πράξη την προεκλογική σας δέσμευση και ξεκινήστε από τους Ολιγάρχες (ΣΧΟΛΙΟ)

Όπως έγινε γνωστό πριν από λίγη ώρα, οι Ιταλοί φοροφυγάδες κρύβουν σε ελβετικές τράπεζες 90 δις ευρώ σε ετήσια βάση. Το τεράστιο αυτό πρόβλημα που απασχολεί ολόκληρο τον κόσμο, αλλά κυρίως την ευρωζώνη θεωρείται πλέον από τους περισσότερους αναλυτές ως ο υπ αριθμόν ένα παράγοντας για την διαιώνιση των κοινωνικών ανισοτήτων στη γηραιά ήπειρο. Πρόκειται για χρήματα τα οποία δεν συμβάλουν ούτε κατά κεραία στην διατήρηση των κοινωνικών δομών στην Ευρώπη, το βάρος της συντήρησης των οποίων έχουν επωμιστεί κατά κόρον τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Βέβαια, οι πιέσεις προς την Ελβετία να εκσυγχρονίσει σταδιακά το καθεστώς τραπεζικού απορρήτου κλιμακώνονται πια και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, χωρίς συγκεκριμένο ωστόσο αποτέλεσμα. Υπάρχει βέβαια και μια πτυχή του θέματος που αφορά στην Ελλάδα, μιας και οι προτάσεις που ακούστηκαν πρόσφατα σχετικά με την αξιοποίηση πολιτών στην αντιμετώπιση της χαμηλής φοροδιαφυγής, σε καμιά περίπτωση δεν είναι αρκετές για να δικαιολογήσουν τις προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης για δίκαιο καταμερισμό των φορολογικών βαρών με φορολόγηση της πολύ υψηλής περιουσίας των Ελλήνων ολιγαρχών. Περιμένουμε να δούμε βήματα γενναία προς αυτή την κατεύθυνση, βήματα που έχουν μεγάλη συμβολή και στην φορολογική συμμόρφωση των υπολοίπων. Αν υπάρχουν τέτοιους είδους γενναία μέτρα στο νέο μεταρρυθμιστικό πακέτο που θα προτείνει αύριο στο Eurogroup η Ελληνική κυβέρνηση, θα έχει δοθεί πραγματικά ένα πρωτόγνωρο σήμα προς την κατεύθυνση  υλοποίησης μιας διαφορετικής πολιτικής.

Θεωρίες συνωμοσίας, ναρκισσισμός και εποικοδομητικό μπάχαλο (ΣΧΟΛΙΟ)

Σχόλιο. Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να πατήσει σε δύο βάρκες με δύο αριστερά πόδια. Η μια βάρκα είναι αυτήν των ανεφάρμοστων προεκλογικών της δεσμεύσεων, για τις οποίες μπορεί να πάρει άφεση από τον ελληνικό λαό, αλλά όχι και από τις εσωτερικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη βάρκα είναι αυτή της επίδειξης ενός πνεύματος πραγματισμού, για να εξασφαλίσει τα μίνιμουμ στην διαπραγμάτευση που λαμβάνει χώρα. Έχω την πεποίθηση ότι η Ελλάδα χρειάζεται σαφείς και ξεκάθαρες λύσεις αν θέλει να προχωρήσει ένα βήμα προς την επόμενη ημέρα.  Διαφορετικά βλέπω οπισθοχώρηση στην αφετηρία προβλημάτων που  κατά κάποιο τρόπο είχαν δρομολογηθεί. Η εποικοδομητική ασάφεια δε λειτουργεί  παρά μόνο σε πολύ στενό πελατειακό ακροατήριο. Τα περιθώρια για τη χώρα στενεύουν επικίνδυνα. Η αγορά έχει στεγνώσει από ρευστότητα, η κατανάλωση έχει παγώσει ξανά.  Η ανεργία δεν έχει τελειώσει το πιάτο της. Τα φορολογικά έσοδα προμηνύουν σκληρή λιτότητα.  Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του εξωτερικού δημιουργούν κλίμα επενδυτικής απαξίωσης. Δεν είναι δυνατό να επικαλούνται στελέχη της κυβέρνησης τις όποιες ασάφειες χαρακτηρίζουν τις μέχρι σήμερα συμφωνίες για να συνεχίσουν να βασιλεύουν σ ένα ομιχλώδες τοπίο, όπου κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα, αλλά όλοι ελπίζουνε για τα πάντα. Ας τελειώνουμε λοιπόν με  τον ενοχλητικό κρατικό ναρκισσισμό,  ας τελειώνουμε και  με τις προσωπικές στρατηγικές στα υπουργεία κι ας κάνουμε για μια φορά αυτό που εξυπηρετεί συνολικά την προοπτική της χώρας.

Κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από τη φύση του

Νέο δόγμα στην εθνική ασφάλεια: θα κάψουν, θα ρημάξουν, θα κουραστούν, θα φύγουν. Ένα δόγμα που εξυπηρετεί μονάχα τις δύο αντίπαλες πλευρές, αναρχικούς και ματ, αλλά στρέφεται εναντίον της ελληνικής κοινωνίας.

Νέο δόγμα και στις προσλήψεις στο δημόσιο με κατάργηση ΑΣΕΠ στην Παιδεία: Σε ξέρω, με ξέρεις, γνωριζόμαστε .Αντιδράσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για την δήθεν κατάργηση του βουλευτικού αυτοκινήτου και του ενός από τους δύο αστυνομικούς που φυλάσσουν τους βουλευτές.Ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στα άλευρα. Προαναγγελία εξεταστικών επιτροπών για να μάθει ο ελληνικός λαός κάτω από ποιες συνθήκες μπήκαμε στα μνημόνια, από αυτούς που παρατείνουν την εφαρμογή τους.

Νέα ήθη και στις διαπραγματεύσεις, ήθη που μας επιτρέπουν να πετυχαίνουμε την επέκταση των υποχρεώσεών μας απέναντι στους δανειστές, έναντι μηδενικού άμεσου ανταλλάγματος. Τί ωραία ατμόσφαιρα.

Και μετά ξανά στα γόνατα να εκλιπαρούμε τον Ντράγκι να μην αφήσει τις τράπεζες και το δημόσιο χωρίς ρευστότητα, τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους χωρίς λεφτά.

Και τα μισά από τα κουτσομπολίστικα περιοδικά να κυκλοφορούν με πρωτοσέλιδο το Βαρουφάκη με τη σύζυγό του να μας μιλούν για τη σχέση τους. Ενός Βαρουφάκη που πριν από λίγη ώρα ρίχνοντας φως στην επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης εξήγησε ότι ήταν εσκεμμένη η ασάφεια που χαρακτηρίζει τις διατυπώσεις των δύο πλευρών επί των συμφωνηθέντων. Ε, δε χάθηκε και ο κόσμος αν δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς πρόκειται να μας συμβεί.
Η κυβέρνηση μου δίνει την εντύπωση ότι από τη μια κολακεύεται από το επαναστατικό life style που της έχει αποδοθεί αλλά από την άλλη  μόλις τώρα έχει αρχίσει να συντάσσει το προεκλογικό της πρόγραμμα, δίνοντας το ελεύθερο σε κάθε υπουργό να κινηθεί μεταξύ των ασφυκτικών δημοσιονομικών περιθωρίων και των προσωπικών ιδεολογικών προταγμάτων του. Άρα εκτός από την υλοποίηση των μέτρων του μνημονίου θα κινηθεί προς κατευθύνσεις εσωτερικής κατανάλωσης που θυμίζουν μεν ιδεολογία αλλά χωρίς να έχουν άμεσο ενδιαφέρον για τους δανειστές της χώρας.

Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπόψη ότι υπάρχει μια πραγματικότητα που θέλει χιλιάδες σημερινούς εργαζόμενους να βρίσκονται ήδη προ των πυλών της ανεργίας, δεν είμαι σε θέση να πω με σιγουριά  πόσο χρόνο  χρειάζεται μια κυβέρνηση για να βάλει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας. Τέσσερις μήνες; Ένα χρόνο; Δύο χρόνια;  Υποψιάζομαι όμως ότι όσος χρόνος και να της δοθεί τελικά μάλλον θα ξοδευτεί  σε ατέρμονες συζητήσεις, υπαρξιακές ομφαλοσκοπήσεις και  αντιπαραθέσεις ιδεολογικού περιεχομένου. Είναι η γνωστή ιστορία του σκορπιού και του βατράχου από την αφρικανική παράδοση που με κάνει να  είμαι απαισιόδοξος. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση του, λέει, χωρίς να αλλάξει εντελώς προσανατολισμό και χαρακτήρα.