Αγοράζονται δικαιολογίες σε τιμή ευκαιρίας

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη. Φέτος ειλικρινά δε θέλω να μου φέρεις μερικές ακόμα από εκείνες τις κοινότοπες δικαιολογίες που συχνά χρησιμοποιώ  προκειμένου να αποφύγω  να κάνω αυτά που πραγματικά ονειρεύομαι. Αντίθετα θα προτιμούσα, αυτή τη φορά να μου έφερνες   μερικές δικαιολογίες πιο εξεζητημένες, πιο πειστικές, και πρωτότυπες από τις συνηθισμένες.

Ρούντολφ το γαϊδουράκι!

-Μπαμπά, υπάρχει Άγιος Βασίλης; ρωτάει το παιδί

-Θες να σου πω  αλήθεια ή ψέμματα; λέει ο πατέρας

-Ψέμματα, απαντάει το παιδί!

ΤΑ ΕΙΠΑΜΕ, ΤΑ ΕΙΠΑΜΕ

Σε ορισμένες απομακρυσμένες περιοχές της Αθήνας στα Β. Προάστια οι κάτοικοι έχουν χρόνια να ακούσουν παιδιά να τους λένε τα κάλαντα.
Μάλιστα, κάθε φορά, που μια παρέα παιδιών, παραμονές Χριστουγέννων ή πρωτοχρονιάς περνά έξω από το σπιτικό τους, μερικοί νοσταλγοί από αυτούς ανοίγουν την πόρτα τους και ρωτούν: «Να τα ακούσουμε; Να τα ακούσουμε;»

Ραγισματιά στη γυάλινη αισιοδοξία

Η γνήσια και ανόθευτη απαισιοδοξία υπήρξε ανέκαθεν πιο υγιές και ελπιδοφόρο συναίσθημα από την τεχνητή αισιοδοξία. Η φύσης της, ήταν τόσο εσωτερικά πιεστική που παρακινούσε τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες δια της ενεργητικής οδού. Της περισυλλογής, της δραστηριοποίησης, της προσφοράς. Κι όταν αυτή η καταπιεσμένη ενέργεια μετατρεπόταν σε βάθος χρόνου σε φως δημιουργίας φώτιζε και τις αληθινά αισιόδοξες προσδοκίες των ανθρώπων από τη ζωή.
Από την άλλη, η αισιοδοξία της πλασματικής ευημερίας ήταν πάντοτε επιφανειακή και ρηχή σαν συναίσθημα, που έμοιαζε να εκβιάζεται από την αγωνία των φορέων της να δείχνουν όμορφοι, πειστικοί και επιβλητικά φερέλπιδες.

Αυτή η αισιοδοξία αντανακλώνταν στον υπερβολικό χριστουγεννιάτικο διάκοσμο τον προηγούμενων χρόνων που φόρτωνε την θλίψη μας με μια επιπλέον πλάκα καταθλιπτικών αναγκαιοτητών.

Η αισιοδοξία λοιπόν του τεχνητού φωτός φαίνεται ότι βρήκε τα όριά της ώστε τα φετινά Χριστούγεννα προοιωνίζονται ως τα πιο υποφωτισμένα των τελευταίων ετών.

Καθώς το συλλογικό ασυνείδητο φαίνεται πως αποφάσισε παύση εντυπωσιασμών, πολυτελών ακροτήτων και συμπεριφορών εκτός τόπου και χρόνου, το φως της απλότητας μοιάζει έτοιμο να φωτίσει τις πιο σκοτεινές γωνίες της ύπαρξής μας. Εκείνες τις υπόγειεες στοές που οδηγούν απευθείας στην απλότητα των παιδικών μας χρόνων. Της μοναδικής πατρίδας που αναγνωρίζει ο διανοητής.

Τελικά, θα σκεφτόταν κανείς ότι τα φετινά Χριστούγεννα μπορεί και να αποδειχθούν τα πιο αληθινά από αυτά που θα έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Και ίσως να αποτελέσουν την απαρχή για την ανάδειξη μιας αισιοδοξίας που θα βασίζεται στην προσπάθεια και τον διαρκή αγώνα του ανθρώπου για αυτοβελτίωση.
Άλλωστε, γύρω από την επίτευξη ενός τέτοιου ατομικού και συλλογικού συναισθήματος θα μπορούσε να οικοδομηθεί ολόκληρος ο κόσμος. Γιατί η πραγματικότητα λέει σε όλους τους τόνους ότι καμιάς μορφής ανάπτυξη δεν έφερε στον άνθρωπο γνήσια και ανόθευτη ευτυχία. Αντίθετα η ευτυχία, μέσα από την κατανόηση της ουσίας των πραγμάτων είναι η δύναμη που μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες βιώσιμης, διαρκούς και αειφόρου ανάπτυξης.