Θεσσαλονίκη-Κέντρο

  Γιατί ξαφνιάζομαι , ξαναβλέποντας εκείνο το κτήριο; Ίσως, επειδή το βλέπω από ασυνήθιστη  οπτική γωνία σε ασυνήθιστη  φωτιστική συγκυρία. Συμπέρασμα: η αλλαγή της οπτικής όπως κι αυτή του φωτός μπορούν να επαναδιατυπώσουν ακόμη και μέσα στην ίδια σου την πόλη, τις συνθήκες ενός νέου, εντελώς καινούργιου και σχεδόν ανεπίσκεπτου σκηνικού.

Η πατρίδα μου, ένας Λάζαρος

Πίνακας: Pat Cantin

Τριγυρνάς με δυο τρύπες αντί μάτια

με κοιτάζεις και μου κόβεις την ανάσα

σε αγγίζω και μου μένουνε στα χέρια

πριονίδια και κουρέλια όλο μιζέρια

στο λιοπύρι μοιάζεις με ισχνή φοράδα

που  σε γκάστρωσε μια νύχτα η σκιά σου

σπάσε τώρα τον καθρέφτη σου Ελλάδα

αν ακόμα δεν αντέχεις τη θωριά σου

μη διστάζεις, καν τη γλώσσα σου κομμάτια

να διαπρέψεις μακριά απ τα σύνορά σου

μη διστάζεις, βγαλ τα ίδια σου τα μάτια

να μη θέλεις να κοιτάξεις πια μπροστά σου

κι ονειρέψου πως σε πιάνουν απ το χέρι

λαοπλάνοι και στο ξέφωτο σε βγάζουν

σε φορτώνουν σ ένα ανήσυχο αστέρι

και στου χρόνου τους «ΧΥΤΑΔΕΣ» σε αδειάζουν

κι ονειρέψου πως τοκίζεις τα προσόντα

που σου αφήνει ο αρχαίος χορηγός σου

 σιγουρέψου πως γλιτώνεις από σπόντα

μιας και όλοι εκτιμούν το αρχαίο βιος σου

λες και ένας νεκροζώντανος στερεύει

κι εσύ ζεις μονάχα απ το εισόδημά του

ένας Λάζαρος που σε διαφεντεύει

γιατί θέλει ν αναστήσεις τα παιδιά του

Thessaloniki-Barrack

Η σιωπή αυτού του παραπήγματος, κάπου στη δυτική Θεσσαλονίκη, ήταν για χρόνια άσπλαχνη και σε σόκαρε. Μια μέρα ωστόσο,εντελώς αναπάντεχα, η παράγκα αποκτά ζωή. Αναζητώντας τεχνικούς τρόπους για να περιορίσω τη φωτεινότητα της εικόνας που κινδυνεύει να εξαϋλωθεί μέσα στην επιθετικότητα του μεσημεριανού ήλιου, περνάω νοερά μέσα από τους μουχλιασμένους τοίχους, Είναι φανερό ότι εκεί μέσα βρίσκονται κάποιοι άνθρωποι, που προσπαθούν είτε να μαγειρέψουν είτε να ζεσταθούν. Κάποιοι που δεν ονειρεύονται απαραίτητα ότι ξαναπαίρνουν  τη ζωή τους από την αρχή.

Επιτόπια στροφή

«Να ζεις στην περιφέρεια, ατενίζοντας διαρκώς προς το κέντρο». Ασχέτως, αν δεν είναι από τα πιο βαρυσήμαντα ρητά που κυκλοφορούν σήμερα στο διαδίκτυο, μοιάζει τόσο βαθιά τσεχωφικό όσο και οι πιο μελαγχολικές διατυπώσεις του Ρώσου συγγραφέα για τον ανεκπλήρωτο έρωτα και τον χαμένο στόχο. Ο λόγος όμως της προφανούς αδιαφορίας του κοινού σε σχέση με το  απόφθεγμα είναι ότι δε σε ενθαρρύνει να πιστέψεις ότι είσαι κάτι μεγαλύτερο από αυτό που είσαι, και δε σε παρακινεί να μπαστακωθείς μαζί με τόσους άλλους στο επίκεντρο αυτού του κόσμου. Αντίθετα, σου υπενθυμίζει ότι με ταπεινότητα και επιμονή, θα υπάρχει πάντα λίγος χώρος για εσένα στην περιφέρεια των πραγμάτων.. Ελάχιστα γοητευτική προοπτική για τους πολλούς θα σκεφτεί κανείς...

Έβγαλα αυτή τη φωτογραφία πριν από περίπου ένα χρόνο.

Τα συναισθήματά μου ήταν συγκεχυμένα, θολά από την κόπωση και συνάμα απροσδιόριστα όσο περίπου η γραμμή που χωρίζει τον ουρανό από τη θάλασσα. Με βοήθησαν όμως πολύ να επιβάλλω στον εαυτό μου μια απαράμιλλη επιτόπια στροφή.

Sketch: Daenerys Targaryen

Sketch: Statue

Character design study

Sketch-Old Man

Αμάξι δίχως οδηγό, στην πόλη τριγυρνάει

Αμάξι παίρνει μπρος στις τρεις τα ξημερώματα

χωρίς ο οδηγός να βγήκε απ τα παπλώματα

αμάξι παίρνει μπρος και για δουλειά τραβάει

χωρίς ο οδηγός ακόμη  να ξυπνάει

αμάξι παίρνει μπρος, κανείς δεν τ  οδηγάει

το βλέπει ένας τυφλός και στην τροχαία πάει

αμάξι δίχως οδηγό, στην πόλη τριγυρνάει

δίπλα από περιπολικό με τσαμπουκά περνάει

αμάξι δίχως οδηγό, μια πόρνη το κοιτάει

σε βουλκανιζατέρ κλειστό για σέρβις σταματάει

αμάξι δίχως οδηγό, του τέλειωσε η βενζίνη

έξω απ τον Πύργο τον Λευκό και τα αλάρμ ανοίγει

αμάξι δίχως οδηγό, το ψάχνει ο οδηγός του

που εντωμεταξύ θαρρώ  ξύπνησε μοναχός του

αμάξι δίχως οδηγό, μετά απ τις αναλύσεις

και από το φορολογικό, το είπαν στις ειδήσεις

Ένα σκίτσο μου από την ταινία “Manchester by the sea” του Κένεθ Λόνεργκαν

 Ένας άντρας επιστρέφει στον τόπο καταγωγής του για να αναλάβει την κηδεμονία του ανήλικου ανιψιού του. Εκεί, τον περιμένουν πολλά: γραφειοκρατικές διευθετήσεις, μερικοί παλιοί φίλοι και ξεχασμένοι συγγενείς, η πρώην γυναίκα του και ορισμένοι ακόμα που αποφεύγουν κάθε παρτίδα μαζί του. Κυρίως, όμως, η αναβίωση μιας παλιάς τραγωδίας που υπενθυμίζει ότι τα πιο ατελεύτητα φορτία για τη συνείδηση του καθενός είναι εκείνα που προκαλούνται από την  απερισκεψία μιας στιγμής.

Sketch-Landscape

Σαν μαρασμός αργός μιας φλόγας

Δεν είναι πως παραγεράσαν

κι ό,τι ένιωθαν σχεδόν το χάσαν

κι ούτε πως χωριστά ξυπνάνε

γιατί άλλο πια δεν αγαπάνε

σαν μαρασμός αργός  μια φλόγας

και σαν τροχιά σκασμένης ρόδας

μαζί αντέχουνε να ζούνε

γιατί ποτέ δε θα τα βρούνε

κι αν γίνονται μαλλιά κουβάρια

τα μακροχρόνια ζευγάρια

αν έφευγε η άβυσσός τους

δε θά  ταν ο άλλος πια δικός τους

Sketch-The knight

Κανάλ (Αντρέι Βάιντα)

Ο Αντρέι Βάιντα, ένας από τους πιο πολυβραβευμένους σκηνοθέτες του ευρωπαϊκού σινεμά, έφτιαξε το "Κανάλ" τη δεύτερη μόλις ταινία του, μέσα στους χώρους της διάσημης σχολής κινηματογράφου του Λοτζ της Πολωνίας. Για να καταφέρει να φτιάξει τις συνθήκες ασφυξίας που χαρακτηρίζουν αυτό το μικρό αριστούργημα χρειάστηκαν αρκετοί μήνες απαιτητικών γυρισμάτων και η πλήρης αξιοποίηση των φειδωλών τεχνολογικών και σκηνικών δυνατοτήτων που είχε στη διάθεσή του ο σκηνοθέτης. Αποδίδοντας με κινηματογραφική λιτότητα και ψυχολογική ακρίβεια την προσπάθεια ενός λόχου Πολωνών στασιαστών να φτάσουν, μέσα από τους υπονόμους του πεδίου δράσης τους, στο κέντρο της Βαρσοβίας, ώστε να γλιτώσουν από την καταδίωξη των ναζιστών, η ταινία "Κανάλ" του Αντρέι Βάιντα αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας από τις πιο διάσημες αντι-πολεμικές τριλογίες  και συνάμα μια συγκλονιστική ελεγεία της φρίκης και του τρόμου του πολέμου, που κρατά, μέχρι το συγκλονιστικό της φινάλε, το θεατή με κομμένη την ανάσα.

Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει παραγωγικό μοντέλο; (Σχόλιο)

Υπάρχει κάτι βαθύτερο από την απουσία κεντρικού σχεδιασμού και εθνικής στρατηγικής που δε μας επιτρέπει  να δημιουργήσουμε   ένα σοβαρό παραγωγικό μοντέλο.  Είναι η τεράστια προκατάληψη που αισθανόμαστε απέναντι σε οτιδήποτε παράγεται εδώ. Κι επίσης ότι  ως λαός δεν έχουμε ούτε την αίσθηση του χρέους απέναντι στην εγχώρια παράγωγή, ούτε και  τη διάθεση να υποστηρίξουμε τα προιόντα μας, όπως κάνουν άλλοι. Γι αυτό και όλες οι επιτυχημένες οικονομίες ξεκινούν τον ετήσιο κύκλο τους με αέρα στα πανιά τους κι έχοντας κάνει μια  σχετικά γενναία  απόσβεση του κόστους της παραγωγής τους, χάρις αποκλειστικά  στην εγχώρια αγορά τους. 

Είναι και κάτι ακόμα, όμως: Στον αναπτυγμένο κόσμο "αγαπώ την πατρίδα μου" θα πει ότι τηρώ τους νόμους, υπερασπίζομαι την κοινή λογική, πληρώνω τους φόρους που μου αναλογούν, ενδιαφέρομαι για κάτι που να ξεπερνάει το τομάρι μου και υποστηρίζω την εγχώρια παραγωγή. Εδώ, σημαίνει ότι δυσκολεύω περισσότερο τη ζωή των προσφύγων, χτυπώ στο κορμί μου αρχαιοπρεπή tattoos, καρφώνω στο μπαλκόνι μου τεράστιες σημαίες και τυπώνω στα μπλουζάκια μου αρχαία γνωμικά.

Paterson (Τζιμ Τζάρμους)

Καταλήγω να νιώθω τόσο μετανιωμένος για την κάθε μια φορά που χρειάζεται να προτείνω σε κάποιον μια ταινία, που συνήθως αποφεύγω να το κάνω. Για το «Paterson” του Τζιμ Τζάρμους ,όμως θα το κάνω ανεπιφύλακτα . Ο λόγος είναι πως πιστεύω ότι μια τέτοια χαμηλού προφίλ ταινία, που έχει στο επίκεντρό της ένα ασυμβίβαστο ζευγάρι που μαθαίνει να αντιμετωπίζει τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα μοτίβα της ζωής του μέσα από τη συγκινητική υποστήριξη του ενός προς τα όνειρα του άλλου, κατά κάποιο τρόπο μας αφορά όλους. Ιδιαίτερα μάλιστα όσους από εμάς αντλούν αποκλειστικά τη δύναμή τους μέσα από τον εξαντλημένο εαυτό τους, αναζητώντας απελπισμένα κάποιον τρόπο για να συντονίσουν την καθημερινή τους ρουτίνα με κάτι που να μοιάζει με πραγματική ευτυχία.

Οι Δουβλινέζοι (Τζέημς Τζόυς)

Οι "Δουβλινέζοι" του Τζέημς Τζόυς, θεωρείται τo πρώτο σημαντικό του έργο. Είναι μια συλλογή διηγημάτων την οποία εξέδωσε το 1907 με σκοπό να αποτελέσει ένα μωσαϊκό της αστικής ζωής του Δουβλίνου της βικτοριανής εποχής. Οι "Δουβλινέζοι" είναι το βιβλίο στο οποίο για πρώτη φορά παρουσιάζεται η αφηγηματική τεχνική των "επιφανειών" που είναι σήμα κατατεθέν σε όλα τα έργα του. Για τις "επιφάνειες" ο ίδιος ο Τζόυς έγραφε ότι ήταν φράσεις που εξέφραζαν πνευματικές αποκαλύψεις υπό γλωσσική μορφή, οι οποίες εισέρχονταν στο κείμενο και υποδείκνυαν ξαφνική αλλαγή της οπτικής της αφήγησης μέσω μιας αυθόρμητης συνειδησιακής αποκάλυψης. Πρόκειται για ένα εντελώς προσωπικό αφηγηματικό ύφος το οποίο κινείται σε διαφορετικά συνειδησιακά επίπεδα.

Σκίτσο προσώπου