Η σιωπή αυτού του
παραπήγματος, κάπου στη δυτική Θεσσαλονίκη, ήταν για χρόνια άσπλαχνη και σε
σόκαρε. Μια μέρα ωστόσο,εντελώς αναπάντεχα, η παράγκα αποκτά ζωή. Αναζητώντας
τεχνικούς τρόπους για να περιορίσω τη φωτεινότητα της εικόνας που κινδυνεύει να
εξαϋλωθεί μέσα στην επιθετικότητα του μεσημεριανού ήλιου, περνάω νοερά μέσα από
τους μουχλιασμένους τοίχους, Είναι φανερό ότι εκεί μέσα βρίσκονται κάποιοι άνθρωποι, που προσπαθούν είτε να μαγειρέψουν είτε να ζεσταθούν. Κάποιοι που δεν ονειρεύονται απαραίτητα ότι ξαναπαίρνουν τη ζωή τους από την αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου