Ένα πνευματικό μήνυμα σαν κι αυτό που στέλνει ένας θρησκευτικός ηγέτης κατά τη διάρκεια της διακονίας του, ευελπιστεί σε σαφώς περισσότερους αποδέκτες από αυτούς που τελικά στη διαδρομή του, συναντάει.
Κι αυτό γιατί, ούτε όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, ούτε και φυσικά έχουν τις ίδιες πνευματικές ανάγκες, τις ίδιες απορίες και τις ίδιες ευκολίες στην αποδοχή των απαντήσεων που τους δίδονται.
Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που έφυγε σήμερα στις 5:15 τα ξημερώματα, σε ηλικία 69 ετών, υπήρξε ένας θρησκευτικός ηγέτης που επιδίωξε με νεωτεριστικούς και λιγάκι πιο συμβατούς με τη νέα εποχή τρόπους, να στείλει το εν λόγω μήνυμα στο ποίμνιό του αλλά και στους αρκετούς εκείνους πολίτες που εμφανίζονται δικαιολογημένα κριτικοί στη στάση τους απέναντι στην έννοια της θρησκείας και τον θεσμό της εκκλησίας. Το αν τα κατάφερε ή όχι θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο μιας άλλης συζήτησης καθότι, αν παραδεχθούμε ότι οι ενδιαφέρουσες ιστορικά προσωπικότητες περισσότερο διχογνωμία παρά ομόνοια επέφεραν στην κοινωνία, τότε, σαν τέτοια, κατά κοινή παραδοχή, ο Αρχιεπίσκοπος, δύσκολα θα μπορούσε πιστεύω να υπάρξει περισσότερο "οικουμενικός".
Στο σημείο, όμως, που θεωρώ, ότι κατάφερε τελικά να ενώσει σαν πνευματικός καπετάνιος ένα ετερόκλητο πλήρωμα ανθρώπων, είναι στην αξιοπρέπεια, το θάρρος και το χαμόγελο, με τα οποία αντιμετώπισε τον επερχόμενο θάνατό του, και τους 7 μήνες της προσωπικής του Οδύσσειας. Μια αξιοπρέπεια και ένα κουράγιο που δικαίωσαν την ζωή του και μαγνήτισαν πραγματικά τους παρακολουθούντες το δράμα του, αποτελώντας συνολικά μια σύνοψη της προσωπικότητάς του και της αγάπης που εξέπεμπε, ακόμα και προς αυτούς που με πάθος διαφωνούσαν για τον τρόπο με τον οποίο εμπλεκόταν πολλές φορές στον πολιτικό βίο της χώρας. Μια αξιοπρέπεια που αποτελεί τελικά και την μεγαλύτερη παρακαταθήκη που ένας άνθρωπος μπορεί να αφήσει πίσω του.
Ένας άνθρωπος, που έστω και την ύστατη στιγμή, με την θαρραλέα στάση του απέναντι στην επώδυνη περιπέτεια υγείας που τον συντρόφευε τους επτά τελευταίους μήνες της διαδρομής του, κατάφερε πιστεύω, να μας αποδείξει τόσο την ειλικρινή γνησιότητα της προσωπικής του πίστης σ αυτό που πρέσβευε, όσο και την πρακτική σπουδαιότητα της θεωρίας. Αλλά κυρίως, χαμογελώντας με κατανόηση μπροστά στο φάσμα του επερχόμενου θανάτου να ξελασκάρει λιγάκι, πνευματικά, το φορτίο του φόβο μας για το άγνωστο και τη ζωή.
Κι αυτό γιατί, ούτε όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, ούτε και φυσικά έχουν τις ίδιες πνευματικές ανάγκες, τις ίδιες απορίες και τις ίδιες ευκολίες στην αποδοχή των απαντήσεων που τους δίδονται.
Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που έφυγε σήμερα στις 5:15 τα ξημερώματα, σε ηλικία 69 ετών, υπήρξε ένας θρησκευτικός ηγέτης που επιδίωξε με νεωτεριστικούς και λιγάκι πιο συμβατούς με τη νέα εποχή τρόπους, να στείλει το εν λόγω μήνυμα στο ποίμνιό του αλλά και στους αρκετούς εκείνους πολίτες που εμφανίζονται δικαιολογημένα κριτικοί στη στάση τους απέναντι στην έννοια της θρησκείας και τον θεσμό της εκκλησίας. Το αν τα κατάφερε ή όχι θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο μιας άλλης συζήτησης καθότι, αν παραδεχθούμε ότι οι ενδιαφέρουσες ιστορικά προσωπικότητες περισσότερο διχογνωμία παρά ομόνοια επέφεραν στην κοινωνία, τότε, σαν τέτοια, κατά κοινή παραδοχή, ο Αρχιεπίσκοπος, δύσκολα θα μπορούσε πιστεύω να υπάρξει περισσότερο "οικουμενικός".
Στο σημείο, όμως, που θεωρώ, ότι κατάφερε τελικά να ενώσει σαν πνευματικός καπετάνιος ένα ετερόκλητο πλήρωμα ανθρώπων, είναι στην αξιοπρέπεια, το θάρρος και το χαμόγελο, με τα οποία αντιμετώπισε τον επερχόμενο θάνατό του, και τους 7 μήνες της προσωπικής του Οδύσσειας. Μια αξιοπρέπεια και ένα κουράγιο που δικαίωσαν την ζωή του και μαγνήτισαν πραγματικά τους παρακολουθούντες το δράμα του, αποτελώντας συνολικά μια σύνοψη της προσωπικότητάς του και της αγάπης που εξέπεμπε, ακόμα και προς αυτούς που με πάθος διαφωνούσαν για τον τρόπο με τον οποίο εμπλεκόταν πολλές φορές στον πολιτικό βίο της χώρας. Μια αξιοπρέπεια που αποτελεί τελικά και την μεγαλύτερη παρακαταθήκη που ένας άνθρωπος μπορεί να αφήσει πίσω του.
Ένας άνθρωπος, που έστω και την ύστατη στιγμή, με την θαρραλέα στάση του απέναντι στην επώδυνη περιπέτεια υγείας που τον συντρόφευε τους επτά τελευταίους μήνες της διαδρομής του, κατάφερε πιστεύω, να μας αποδείξει τόσο την ειλικρινή γνησιότητα της προσωπικής του πίστης σ αυτό που πρέσβευε, όσο και την πρακτική σπουδαιότητα της θεωρίας. Αλλά κυρίως, χαμογελώντας με κατανόηση μπροστά στο φάσμα του επερχόμενου θανάτου να ξελασκάρει λιγάκι, πνευματικά, το φορτίο του φόβο μας για το άγνωστο και τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου