Από την πρώτη του προεκλογική καμπάνια, στο πλευρό του Μπιλ Κλίντον και το ευτράπελο εκείνο περιστατικό με τον μαθητή του δημοτικού να του διορθώνει, "on air", ένα "δραματικό" ορθογραφικό του λάθος, κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής επίσκεψής του σε σχολείο του νότου, ο Αλ Γκορ, γέμισε 18 ολόκληρα χρόνια με πολιτική, αποφάσεις, κάποιες εκ των οποίων επιβάρυναν το περιβάλλον, νίκες, πικρές ήττες και αναβαπτίσεις.
Έχοντας αναλάβει επί οχτώ συναπτά έτη χρέη αντιπροέδρου των ΗΠΑ, και βάζοντας φυσικά την υπογραφή του σε αρκετά από τα νομοσχέδια που συνέβαλαν, όπως είναι φυσικό, στην τεράστια επιβάρυνση του περιβάλλοντος, είναι φυσιολογικό να αντιμετωπίζεται, ακόμα, από τους σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες με κάποια καχυποψία σχετικά με τις αληθινές του προθέσεις, σήμερα, που υπερασπίζεται με πάθος πρωτόγνωρο, έναν ρόλο που κανείς δεν περίμενε ότι θα αναλάμβανε μετά την τραυματική ήττα του από τον Τζορτζ Μπους στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2000 : "Αυτόν του 'πράσινου', μη κυβερνητικού πλανητάρχη, που προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις μπροστά στο φάσμα της ραγδαίας αλλαγής του κλίματος".
Άραγε έχει καμία απολύτως σημασία να διερευνούμε τις προθέσεις ενός ανθρώπου που μάχεται για έναν καλό σκοπό; Είναι γενικά σκόπιμο κάτι τέτοιο και συμβάλλει τελικά στην προώθηση των λύσεων που εσπευσμένα έχει ανάγκη ο πλανήτης;
Θεωρώ ότι η φιλοδοξία συνδέεται ακόμα και με την πλέον αλτρουιστική πράξη, αλλά οπωσδήποτε είναι προτιμότερο να φιλοδοξείς να βοηθήσεις τους ανθρώπους, από το να φιλοδοξείς να τους εκμεταλλευτείς.
Στην καρδιά της, μας λέει η ιστορία, κρύβεται η ανάγκη να αγαπηθούμε, να ξεχωρίσουμε, να διακριθούμε και να πετύχουμε κάτι, που τελικά θα μας καθιερώσει στη συνείδηση των συνανθρώπων μας.
Και ο Αλ Γκορ, είδε αυτή την ανθρώπινη του ανάγκη, να φυλακίζεται με τον πιο σκληρό τρόπο εκείνο το Νοέμβριο του 2000, χάνοντας μαζί με την προεδρία, προσωρινά τουλάχιστον, όπως εξομολογήθηκε αργότερα ο ίδιος, και την ίδια του την αυτοεκτίμηση .
Έπειτα, για αρκετό καιρό, αποσύρεται από τα πράγματα, αφήνει πλούσια γενειάδα, εξαφανίζει τη φωνή του από τα έντυπα και όταν ξαναεμφανίζεται μοιάζει πλέον αναγεννημένος και πυρακτωμένος από ένα νέο πάθος, και ένα κίνητρο που του δίνει πνοή και προοπτική για τη συνέχεια, η οποία σε γενικές γραμμές είναι λίγο ως πολύ γνωστή σε όλους μας:
Εκατοντάδες διαλέξεις ανά τον κόσμο, ακατάπαυστη αρθρογραφία στις πιο έγκυρες εφημερίδες και sites, συγγραφή ενός παγκοσμίου μπεστ σέλλερ, ένα Όσκαρ και κυρίως ένα Νόμπελ ειρήνης, που φαντάζει οπωσδήποτε προτιμότερο από το "Νόμπελ Ανοησίας" που η παγκόσμια κοινή γνώμη επεφύλαξε δικαιωματικά στον ανταγωνιστή του το 2000.
"Ουδέν κακό αμιγές καλού", λοιπόν για τον Αμερικανό "ακτιβιστή" πολυτελείας, που απέδειξε ότι ένας πολίτης μπορεί να είναι περισσότερο ωφέλιμος για τον πλανήτη του και από τον πιο βαρυσήμαντο πολιτικό και που παραδέχεται πλέον ανοιχτά, με μια διάθεση συγκαλυμμένης αυτοκριτικής, ότι βλέπει τώρα τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία κάτι που δυσκολεύει εξαιρετικά, όπως τόνισε, την επάνοδό του στην κλασική πολιτική σκηνή.
Πλέον, ο Αλ Γκορ, με φρέσκιες ακόμα τις δάφνες του Νόμπελ και μια διεθνή καταξίωση να τον ακολουθεί σε κάθε του εμφάνιση, εξακολουθεί να αποτελεί, από τη μια αντικείμενο έντονης κριτικής για το είδος της οικολογικής δράσης που πρεσβεύει, και να αποδεικνύει έμπρακτα από την άλλη ότι οι πολίτες ανά τον κόσμο μπορούν και πρέπει να εμπιστευτούν τους εαυτούς τους, ενισχύοντας, μεταξύ άλλων, με όλες τους τις δυνάμεις, τις μη κυβερνητικές δραστηριότητες.
Σήμερα, όπως φαίνεται, ο Αμερικανός πολιτικός, επεκτείνει το πεδίο των ενδιαφερόντων του και διευρύνει ακόμα περισσότερο το κοινωνικό του άνοιγμα, γράφοντας αυτή τη φορά ένα βιβλίο για την συγκέντρωση και την χειραγώγηση των ΜΜΕ. Προσωπικά, δεν βλέπω κάτι το επιλήψιμο σε αυτό.
Στο να προσπαθήσει δηλαδή ο ανήσυχος Αμερικανός, να ανοίξει και ένα νέο παγκόσμιο διάλογο με την ίδια σφοδρότητα και ένταση, ει δυνατόν, που είχε ο προηγούμενος, για ένα θέμα που κουβαλάει πλέον στις πλάτες της κάθε κοινωνία.
Ωστόσο, φοβάμαι, είνα αλήθεια, μήπως επαληθευτούν, οι προβλέψεις των ανθρώπων εκείνων, που βλέπουν στην κοινωνική δράση του πρώην Αμερικανού αντιπροέδρου, ομοιότητες με την φιλανθρωπία των διάσημων, κοσμικών προσωπικοτήτων ανά τον κόσμο, που ψυχανεμίζονται κάθε πρώτη Σεπτεμβρίου, ποιο θα είναι το κοινωνικό θέμα που θα "φορεθεί" την εκάστοτε χρονιά και κατόπιν, προετοιμάζουν τις ομιλίες τους, διαμορφώνουν κατά περίσταση το προφίλ τους, προσαρμόζουν στην ιδεολογία την γκαρνταρόμπα τους και αφού το αγγίξουν για λίγους "φωταγωγημένους" μήνες, προσφέροντας δυσανάλογα περισσότερα οφέλη στον εαυτό τους, το εγκαταλείπουν τελικά, κατά τις επιταγές της μόδας, που θεωρεί ξεπερασμένο, οτιδήποτε φοριέται αυτούσιο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.
Απομένει μονάχα να αποδείξει η ίδια η ζωή ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου