Ας επιδιώξουμε, λοιπόν, σήμερα, μία πρώτη προσπάθεια γνωριμίας: Ονομάζομαι Χάρης Καραγκουνίδης και έχω ήδη φτάσει σε ηλικία διαζυγίου, χωρίς ωστόσο, ακόμα, να έχω παντρευτεί.
Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι ένα μικρό δέος, τώρα, που βλέπω το όνομά μου να φιγουράρει σε μία τόσο προσωπική στήλη. Είμαι συνεπαρμένος με τη νέα προοπτική και έχω αποφασίσει να με διαβάζω ανελλιπώς.
Η δουλειά μου, όπως καταλαβαίνετε, είναι αυτή του δημοσιογράφου και το χόμπι μου να πληρώνομαι.
Η δουλειά του προϊσταμένου μου είναι αυτή του επιχειρηματία και το χόμπι του να ξεχρεώνει.
Αγαπάει με πάθος τον Κοέλιο και επαναλαμβάνει συχνά το κλασικό του πλέον ρητό:
"Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις".
Μάλιστα συγκεντρώνει και βιντεάκια από διεθνείς τηλεοπτικές εμφανίσεις του Βραζιλιάνου συγγραφέα, όπου οι παρουσιαστές του ζητούν, κάθε φορά, να το ξαναπεί γι αυτούς, ακόμα μια φορά, ζωντάνα, στον αέρα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που στην Ελλάδα ζητούν από τον Κωνσταντίνου να επαναλάβει το σκετς με το προφιτερόλ.
".... όλο το σύμπαν συνωμοτεί", λοιπόν. Μάλιστα...
Ωστόσο από τη συνομωσία αυτή, απέχουν, μέχρι στιγμής κάποιες διαφημιστικές εταιρίες, καθώς, όπως φαίνεται, ακόμα και στα όνειρα μας υπάρχουν απεργοσπάστες.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε με γαστριμαργικούς όρους, το site μας, όπως και εσείς εύχομαι να έχετε αντιληφθεί, ξεκίνησε , σαν ένα μικρό σοκολατάκι με λικέρ, που σιγά σιγά άρχισε να φουσκώνει και να μεταμορφώνεται σε μια χορταστική τούρτα.
Τίποτα, ωστόσο, μέχρι στιγμής, δεν κατακτήθηκε εύκολα, και άκοπα, καθώς για να φτάσει τελικά στο σημερινό του επίπεδο νοστιμιάς, πέρασε απ όλα τα στάδια της εξελεγκτικής διαδικασίας των γλυκισμάτων και των παρ ολίγο πνιγμών στο τραπέζι, μεταφέροντας, κάθε φορά, το κερασάκι του από κανταΐφι σε μπακλαβά και από ριζόγαλο σε τρούφα.
Όσον αφορά δε, εμένα, υπεύθυνο αυτής της στήλης, που φιλοδοξεί να παραμείνει φιλόδοξη και ζεστή μέχρι το τέλος της διαδρομής της, θα μπορούσα να σκιαγραφήσω τον εαυτό μου ως εξής:
Είμαι ο τυπικός Αιγόκερος, δηλαδή δε ξέρω τίποτα για το ζώδιό μου.
Ακόμα, είμαι αρκετά ενημερωμένος, ώστε να γνωρίζω τα δικαιώματά μου αλλά και αρκετά επίμονος ώστε να διεκδικώ το δίκιο μου μέχρι…"παραδικαστικού".
Για να καταλάβετε τι εννοώ, όταν πριν από αρκετά χρόνια, μια "Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Ηπατίτιδας" έμαθα ότι πάσχω από την εν λόγω ασθένεια, κατέθεσα αμέσως ένσταση στον πλησιέστερο μητροπολιτικό ναό και, δόξα τω θεώ, τελικά δικαιώθηκα. Η δεύτερη εξέταση με έβγαλε "καθαρό". ..
Ο αγαπημένος μου ήχος είναι το "κλικ" και η αγαπημένη μου ημέρα η "προσοδοφόρα" πρώτη κάθε μηνός: Δηλαδή, η "Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Επιχειρηματία".
Πιστεύω λοιπόν στο θεό που λέγεται Άλμπερτ Αϊνστάιν και από τους μεγάλους επιστήμονες της ιστορίας, ξεχωρίζω ιδιαίτερα τον Κωνσταντίνο τον Μέγα στις πολιτικές επιστήμες, τον Μωυσή στη φυσική και φυσικά τον Χριστό στην ιατρική.
Θεωρώ μάλιστα, ότι το παράδειγμα της σύλληψής του από τη Μαρία, θα μπορούσε να ευεργετήσει πολλές καριερίστες της εποχής μας.
Εκτιμώ ακόμα, πως οι άγιοι ήταν κάποτε οι επιστήμονες που στάλθηκαν από το θεό, που θέλησε τότε να εκδικηθεί τους αμφισβητίες του, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι.
Από τα επαγγέλματα, μου αρέσει πολύ, εκείνο του εκλογολόγου σε δικτατορικά καθεστώτα, αλλά στο ίδιο ακριβώς επίπεδο βάζω και το δικό μου, που δε με αφήνει αδιάφορο και μου προσφέρει αρκετές εμπειρίες και ανέσεις. Ναι, αγαπάω πολύ τη δουλειά μου και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε;
Και εξηγούμαι: Κάθομαι δύο εβδομάδες τα Χριστούγεννα, δύο το Πάσχα, 2,5 μήνες το καλοκαίρι, και 7 με 8 μήνες το χειμώνα. Σηκώνομαι το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου....
Στις απεργίες δε, έχω βρει τον τρόπο να είμαι παραγωγικός, χωρίς όμως και να εγκαταλείπω το επαναστατικό μου ταμπεραμέντο.
Είναι απλό το πως: Δουλεύοντας κανονικά μέχρι το τέλος της βάρδιας και απέχοντας μετά από την ξεκούραση.
Σαν δημοσιογράφος, λένε, ότι ξεχωρίζω, για τις εξόχως ενημερωμένες δημοσιογραφικές μου πηγές.
Άλλωστε, δεν ήμουν ο πρώτος που δημοσίευσε, προ ολίγων ημερών, τα αιτήματα των εγκρατών, ολιγαρκών βουδιστών μοναχών της Μιανμάρ;
Εκείνων που διαδήλωναν τις τελευταίες ημέρες , κατά της χούντας των στρατηγών, ζητώντας 35ωρο διαλογισμό, μείωση των ορίων συνταξιοδότησης στην 25η ζωή, και μείωση του αφορολόγητου αέναου κύκλου των ζωών στις 2.500;
Εδώ επίσης θα πρέπει να προσθέσω ότι είμαι και φανατικός "πρασινοφρουρός" (όχι μη πάει ο νους σας στο κακό. Οικολόγος εννοώ).
Πηγαίνω, μάλιστα, αρκετά συχνά στο γήπεδο προκειμένου να δει το μάτι μου λίγο πράσινο.
Από μικρό παιδί θυμάμαι, πως είχα πολύ έντονη την αίσθηση του προορισμού και μέχρι τα 15 μου σε κάθε στάση του λεωφορείου έλεγα: "Μαμά φτάσαμε".
Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, πίστευα ότι ο έρωτας είναι ένα αγγείο που περνάει από το στομάχι. Ένα είδος στομαχικής σκωληκοειδίτιδας που κανείς δε θέλει να βγάλει.
Αφού φτάσαμε τώρα πια και στα ερωτικά μου, θα σας αποκαλύψω, σήμερα, από καρδιάς, ότι επειδή ακόμα δυσκολεύομαι πολύ να βρω το έτερον μου ήμισυ, βολεύομαι εδώ και λίγο καιρό με το έτερόν μου 1/4.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι παράτησα την προσπάθεια να βρω τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου έξω από σουβλατζίδικα, Γκούντις και Μακντόναλντς.
Κι επειδή λένε ότι δεν γνωρίζεις ποτέ πραγματικά κάποιον, αν πρώτα δεν γνωρίσεις το παιδί που υπήρξε, θα σας δώσω και μια πολύ σύντομη εικόνα της παιδικής μου ηλικίας.
Τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να πραγματοποιεί σαν ένας μικρός τυφώνας, που κράτησε μόλις δυο τρεις ημέρες, ένα πολύ δυναμικό ξεκίνημα στην πρώτη του δημοτικού.
Σε εκείνη την αξέχαστη τάξη, δηλαδή, που ήμουν ο πρώτος που έμαθε την αλφαβήτα απέξω κι ο τελευταίος που κατάλαβε που τη χρησιμοποιούμε.
Αυτά τα λίγα, λοιπόν, για σήμερα, εν είδη βιογραφικού. Θα τα ξαναπούμε, σύντομα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου