"Μμμμ, ωραία βλακεία!" είπε η υπουργός με το γνώριμο αφοπλιστικό χαμόγελο της και ένευσε στον διευθυντή του γραφείου της να με στείλει στο διάολο.
Έναν ολόκληρο μήνα πάλευα με αυτή την διαολεμένη έκθεση που είχε ως θέμα της: "Τι θεωρείται ότι πρέπει να γίνει με τις παρελάσεις προκειμένου να μείνουν τελικά όλοι ικανοποιημένοι;"
Κι αν δεν ήταν όλο αυτή η σκηνή που σας διηγούμαι, απλά ένα όνειρο, θα της είχα πετάξει την παραίτησή μου στα μούτρα, αφού, για να ήμουν διπλωμάτης, έστω και στον ύπνο μου, κάποιο χοντρό βύσμα θα είχα, για να μου εξασφαλίσει κάποια καλύτερη θέση.
Ωστόσο, δεν κατάλαβα, τι ήταν αυτό στην έκθεσή μου που την ενόχλησε περισσότερο:
Η πρότασή μου δηλαδή , αντί των μαθητών και στρατιωτών να συμμετέχουν στις παρελάσεις οι πολιτικοί και όσοι τις υπερασπίζονται; ή μήπως η τελική εκτίμησή μου ότι με αυτό τον τρόπο και οι παρελάσεις θα γίνονται κανονικά και η εθνική μνήμη θα συντηρείται, αλλά και τέλος οι εμπλεκόμενοι συμμετέχοντες μαθητές σ αυτές, θα μπορούν να απέχουν εθελοντικά, ενισχύοντας παράλληλα και την ιδέα του εθελοντισμού;
Στο σημείο αυτό το όνειρό μου προχωράει αρκετά καρέ προτού με φανταστείτε να κάνω τζόγκινγκ γύρω από το κτίριο του ΟΗΕ, μαζί με καμιά δεκαριά συναδέλφους μου, διπλωμάτες άλλων χωρών.
"Καταραμένοι διπλωμάτες, υποκριτές", σκέφτηκα, βλέποντάς μας να τρέχουμε όλοι στην ίδια ευθεία. "Διπλωματία ακόμα και στο τζόγκινγκ;".
Σκέφτομαι τώρα, ότι αυτή η κατάσταση που συνάντησα εδώ, στην έδρα του ΟΗΕ, ήταν για μένα, όχι μόνο απρόσμενη, βάσει της κατάστασης ενός ατελείωτου μεσημεριού και μιας αιώνιας ραστώνης που μου είχαν περιγράψει εμπειρότεροι διπλωματικοί υπάλληλοι που είχαν κάνει προγενέστερα το "αγροτικό" τους στον θεματοφύλακα της παγκόσμιας ειρήνης, αλλά και ιδιαίτερα αγχωτική για τα κυβικά μου.
Για να φανταστείτε, τι ακριβώς, εννοώ, η ώρα είναι πλέον 12η μεσημβρινή , και εγώ έχοντας ήδη συμπληρώσει 1,5 ώρα τρεξίματος, συνεχίζω να τρέχω ακαθέκτος και δεν εννοώ φυσικά, αυτό που "πουλάνε" για τρέξιμο οι εκλεκτοί του Γενικού Γραμματέα, διαμεσολαβητές, που εδώ και 15 λεπτά κάνουν τζόγκινγκ επιτόπιο, με το φόβο να τους έχει κυριεύσει μήπως τους ξεφύγει κανένα πόδι και κάνουν κατά λάθος κανένα βήμα μπροστά.
Η αλήθεια είναι ότι έχω ψοφήσει στην κούραση, όμως ακόμα και έτσι, είμναι επιβεβλημένο να συνεχίσω, γιατί αυτή ήταν η σαφής εντολή του Γραμματέα, Μπαν Κι Μουν προς όλους τους διπλωμάτες:
"Πηγαίνετε να γυμναστείτε" μας είπε, "να χαλαρώσετε μια σταλιά, γιατί το απογευματάκι, σας περιμένω με τις προτάσεις σας. Πρέπει να ξανακάνουμε τον ΟΗΕ μια αξιόπιστη δύναμη. Μια δύναμη που δεν θα μπορεί να χλευάσει ο πάσα ένας".
Ποιος ήταν, όμως, ο πάσα ένας; Απ ότι έμαθα νωρίτερα, άμα τη αφίξει μου στο κτίριο , ο Γραμματέας, εννοούσε τον πρόεδρο του Σουδάν, ο οποίος, άκουσον άκουσον, απαντώντας στην προχθεσινή ανακοίνωση του Οργανισμού, η οποία ανέφερε χαρακτηριστικά πως "ο ΟΗΕ συμπαρίσταται στο Σουδάν για την ανθρωπιστική κρίση που το πλήττει" τόνισε χαρακτηριστικά:
"Παντού βλέπετε κρίσεις εκτός από τη δική σας. Το Σουδάν συμπαρίσταται στον ΟΗΕ για τη διαχρονική κρίση που περνάει".
Είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα και είχα ήδη αρχίσει να ανακαλύπτω τις πιο άγνωστες φυσικές μου δυνάμεις, όταν μου καρφώθηκε ξαφνικά στο μυαλό μία σκέψη:
Πως βρισκόμουν ενώπιον μιας απροσδόκητα μεγάλης ευκαιρίας.
Να κερδίσω δηλαδή με το καλημέρα τις εντυπώσεις και να μπω σε χρόνο μηδέν χρόνο στη διαδικασία ενός δαφνοστεφανωμένου επαναπατρισμού.
Πως; Μα φυσικά δίνοντας τα φώτα μου στον κ. Μουν. Έτσι η φήμη μου θα εξαπλωνόταν γρήγορα σε ολόκληρο τον κόσμο και θα επέστρεφα θριαμβευτής στην Αθήνα. Προς το παρόν όμως συνεχίζω να τρέχω γύρω από το κτίριο του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, βγάζοντας παράλληλα σε λειτουργία την αναλυτική μου διάνοια:
"Θα μιλήσω για το περιβάλλον", σκέφτηκα." Όχι όχι, σίγουρα, θα με προλάβει κάποιος άλλος. Για τη φτώχεια, μήπως; Ούτε αυτό. Όχι δε μου κάνει. Πρέπει να βρω κάτι που δεν θα το αγγίξει κανένας. Ναι, αυτό είναι, το βρήκα. Οι παγκόσμιες ημέρες. Πήξαμε στις παγκόσμιες ημέρες. Σωστά. Να ένας τρόπος να διακριθώ. Ναι, αυτό μ αρέσει. Θα προτείνω κάτι ριζοσπαστικό. Κάτι που θα δείχνει ότι ο Οργανισμός μπαίνει σε μια διαδικασία εξορθολογισμού. Συμμαζέματος. Σοβαρότητας. Βέβαια. Αυτό είναι. Να μειωθούν οι παγκόσμιες ημέρες. Να μειωθούν;
Όχι, όχι, προτιμότερο θα ήταν να συγχωνευθούν. Η Παγκόσμια ημέρα του Περιβάλλοντος για παράδειγμα θα μπορούσε να συγχωνευθεί δυνητικά με μια Παγκόσμια Ημέρα Χλευασμού της Ποδηλασίας, η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καπνίσματος με την Παγκόσμια Ημέρα Κατά Της Παθητικότητας, αφού κατά κάποιο τρόπο και οι ίδιοι οι καπνιστές μας καλούν καθημερινά σε κλειστούς ανοικτούς, ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους, να μην αρκούμαστε μονάχα στον παθητικό ρόλο της απλής εισπνοής, αλλά να συμμετέχουμε επιτέλους και εμείς πιο ενεργά στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ακόμα, η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου θα μπορούσε να συγχωνευθεί με την Παγκόσμια ημέρα (δεν Έχω Τίποτα Απολύτως Να Κάνω) και η Παγκόσμια ημέρα Ιδιοκτησίας σίγουρα με την Παγκόσμια Ημέρα Φιλανθρωπίας. Και τόσες άλλες ακόμα….
Και φυσικά προορισμός όλων αυτών των συγχωνεύσεων δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από η ιδιωτικοποίησή τους.
Σίγουρα οι παγκόσμιες ημέρες θα έκαναν θραύση στην αγορά, σκέφτηκα. Γιατί, μην μου πείτε πως δεν θα ήθελε για παράδειγμα ο Μέρντοχ να αγοράσει την Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας ή ο Μπίλι Γκέιτς την Παγκόσμια Ημέρα Διαβάσματος, η τέλος ο πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινετζάντ την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος;
Τώρα που άνοιξα τον λογαριασμό, το μυαλό μου, λειτουργεί, πλέον, με χίλιες στροφές.
Αλλά, δεν θα μείνουμε μόνο σ αυτά, συνέχισα. Στη συνέχεια θα δημιουργήσουμε και Παγκόσμιες Νύχτες..
Παγκόσμια Νύχτα Χωρίς Ρωσικό Πάρτι Σε Παγκάκι, Παγκόσμια Νύχτα Χωρίς Αγχωμένο Ξύπνημα, Παγκόσμια Νύχτα Χώρις Λάσπες και Σκατά, ή τέλος Παγκόσμια νύχτα Μαχαιρίτσα χωρίς Τσακνή. Και ένα σωρό άλλες, παγκόσμιες νύχτες, με διεθνή ή τοπικό χαρακτήρα.
Τώρα μπορώ να ξυπνήσω, σκέφτηκα, ικανοποιημένος, βλέποντας ότι όλοι οι συνάδελφοί μου είχαν πλέον σταματήσει να τρέχουν. Όλοι;
Όχι φυσικά… Ο Τούρκος συνεχίζει να τρέχει, ακριβώς δίπλα μου, ακάθεκτος αλλά ωστόσο ταλαιπωρημένος και καταϊδρωμένος όσο κι εγώ, και κάτι μου λέει ότι συνεχίζει να τρέχει για τον ίδιο ακριβώς λόγο που συνεχίζω κι εγώ. Για να μη μου δείξει δηλαδή ότι κουράστηκε πριν από εμένα. Τελικά, κοντά στις 10 το βράδυ, και αφού πρώτα όπως καταλαβαίνετε χάσαμε τη βαρυσήμαντη διάσκεψη για το μέλλον του Οργανισμού, ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας έστειλε με ρητή εντολή να σταματήσουμε αμέσως και ταυτοχρόνως το τρέξιμο, και ένα κουτάκι με πάστες στα χέρια, έναν ειδικό μεσολαβητή του, να αποσυμφορήσει την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί, λύνοντας την ιδιότυπη κρίση .
Μόλις ξύπνησα, λίγο αργότερα, ήμουν ακόμη λαχανιασμένος και αισθανόμουν το κορμί μου βαρύ και ασήκωτο. Ένιωθα παράλληλα πως είχα χάσει περισσότερα από πέντε κιλά σ αυτό το κοπιώδες όνειρο και μέχρι αργά το βράδυ δεν υπήρχε γωνία του μυικού μου συστήματος που να μην ήτανε πιασμένη.
Πέρασα την υπόλοιπη ημέρα μου ξεθεωμένος αλλά και με αυτή τη γλυκιά κούραση που συνοδεύει κάθε έντονη σωματική προσπάθεια….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου