Στην τελική ευθεία έχει μπει η εκστρατεία των υποψηφίων για την εξασφάλιση του χρίσματος τόσο του Δημοκρατικού όσο και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος για τη διεκδίκηση της αμερικανικής προεδρίας και σήμερα Πέμπτη, λίγες μόλις ημέρες πριν από την "σούπερ Τρίτη" 6 Φεβρουαρίου, οπότε και θα κριθεί το ζευγάρι των φιναλίστ για τις προεδρικές εκλογές του 2008, είχαμε δύο θορυβώδεις αποχωρήσεις.
Η πρώτη αφορά τον υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, Ρούντι Τζουλιάνι, τον διαχειριστή της μεγάλης κρίσης των πρώτων ημερών μετά από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στο εμπορικό κέντρο της Νέας Υόρκης, δήμαρχος της οποίας υπηρετούσε εκείνη την περίοδο.
Πρόκειται για αποχώρηση που προκαλεί αίσθηση, μεγαλύτερη φυσικά και από εκείνη του "εγκλωβισμένου" στην τρίτη θέση Τζον Έντουαρτς, που ανακοίνωσε επίσης την αποχώρησή του, αντίστοιχα, από την διεκδίκηση του χρίσματος των Δημοκρατικών.
Και κάνει αίσθηση γιατί, σε αντίθεση με τον 55χρονο πολιτικό από τη Νέα Ορλεάνη και πρώην γερουσιαστή των Δημοκρατικών, ο πρώην Δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία από μια ιδιαιτέρως προωθητική αφετηρία: έχοντας δηλαδή ήδη εξασφαλίσει μια πολύ υψηλή θέση στην εκτίμηση της εκλογικής "πελατείας" των Ρεπουμπλικανών, οικοδομώντας μάλιστα όπως αναφέρουν οι αναλυτές προσεκτικά το προφίλ του πρωταγωνιστή που καταφέρνει να βρει τα ψυχικά αποθέματα για να διευθύνει τις απαραίτητες ενέργειες σε μια περίοδο κρίσης, αλλά και του φορέα μιας εναλλακτικής, στην διακυβέρνηση των πολεμοκάπηλων της παράταξής του, ρεπουμπλικανικής πρότασης εξουσίας.
Όπως, όμως, δείχνουν τα πράγματα, εκτός από τη ρητορική των πρωταγωνιστών της συγκεκριμένης προκριματικής μάχης, φαίνεται να αλλάζει και η ίδια η απαίτηση των Αμερικανών ψηφοφόρων από την πολιτική τους ηγεσία, συνειδητοποιώντας σιγά σιγά, πόσο μεγάλη και εθνική φθορά προξένησε η παγίωση του κοινωνικού φόβου και η αφομοίωση του λεξιλογίου του.
Είναι φανερό, πλέον, και από τις τέσσερις ισχυρές υποψηφιότητες που έχουν παραμείνει στην διεκδίκηση των δύο χρισμάτων, ότι υφίσταται ένας μικρός άνεμος αλλαγής στις Ηνωμένες Πολιτείες και μια παράλληλα βλέψη ενασχόλησης με τα του "οίκου τους", η οποία είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί τα προηγούμενα 8 χρόνια.
Ενόσω λοιπόν οι υποψήφιοι και οι εκπρόσωποί τους "οργώνουν" από άκρου εις άκρον τις ΗΠΑ, τείνοντας "ευήκοον ους" στα αιτήματα των καθημερινών ανθρώπων, τα πολιτικά "γεράκια" της Ουάσινγκτον προς ώρας, επιχειρούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα "πράγματά" τους πριν επιστρέψει ο καθένας στην δουλειά που έκανε προτού αναλάβει κάποια επιτελική θέση στην κυβέρνηση Μπους. Μια δουλειά που εν πολλοίς συνέχιζε να κάνει και εντός αυτής.
Όπως και νά χει πάντως, η αναρρίχηση της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων στην υψηλότερη βαθμίδα του πολιτικού συστήματος της κραταιάς Αμερικής, μόνο αδιάφορους δεν μπορεί να μας αφήσει μετά την εγκατάλειψη των πόστων τους.
Το πώς συνέβη αυτό είναι ένα θέμα που δεν πρόκειται να απασχολήσει ούτε τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, ούτε και φυσικά τον Τύπο και τα Μέσα Ενημέρωσης, σε μια χώρα που έμαθε να κοιτάει μπροστά και να μην ασχολείται ιδιαίτερα με τα μη τρέχοντα.
Αποσείοντας, όμως, την συλλογική ευθύνη του συστήματος, της κοινωνίας και των εκπροσώπων της, στην πολιτική, την τέχνη και τα μέσα, από περιόδους και διακυβερνήσεις που σκόρπισαν τη θλίψη και την απαισιοδοξία σε κάθε γωνιά του κόσμου, η Αμερική είναι ικανή να κάνει για άλλη μια φορά το ίδιο λάθος, που οδηγεί στη δημιουργία των απαραίτητων προϋποθέσεων για την εκκόλαψη του αυγού της επόμενης απαισιοδοξίας και ύφεσης.
Τύποις, η αποχώρηση του δυναμικού Τζουλιάνι από την διεκδίκηση του χρίσματος των Ρεπουμπλικανών, σηματοδοτεί με τον πιο εμφατικό τρόπο την ανάγκη των Αμερικανών πολιτών, να πάνε παρακάτω, ξεχνώντας, πρόσωπα, καταστάσεις, πολιτικές και νοοτροπίες που συνδέονται με την απειλή, το φόβο και την έλλειψη προοπτικής. Ξεχνώντας, όμως, που, εν κατακλείδι, πολλές φορές σημαίνει και... ξαναγεννώντας.
Η πρώτη αφορά τον υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, Ρούντι Τζουλιάνι, τον διαχειριστή της μεγάλης κρίσης των πρώτων ημερών μετά από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στο εμπορικό κέντρο της Νέας Υόρκης, δήμαρχος της οποίας υπηρετούσε εκείνη την περίοδο.
Πρόκειται για αποχώρηση που προκαλεί αίσθηση, μεγαλύτερη φυσικά και από εκείνη του "εγκλωβισμένου" στην τρίτη θέση Τζον Έντουαρτς, που ανακοίνωσε επίσης την αποχώρησή του, αντίστοιχα, από την διεκδίκηση του χρίσματος των Δημοκρατικών.
Και κάνει αίσθηση γιατί, σε αντίθεση με τον 55χρονο πολιτικό από τη Νέα Ορλεάνη και πρώην γερουσιαστή των Δημοκρατικών, ο πρώην Δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία από μια ιδιαιτέρως προωθητική αφετηρία: έχοντας δηλαδή ήδη εξασφαλίσει μια πολύ υψηλή θέση στην εκτίμηση της εκλογικής "πελατείας" των Ρεπουμπλικανών, οικοδομώντας μάλιστα όπως αναφέρουν οι αναλυτές προσεκτικά το προφίλ του πρωταγωνιστή που καταφέρνει να βρει τα ψυχικά αποθέματα για να διευθύνει τις απαραίτητες ενέργειες σε μια περίοδο κρίσης, αλλά και του φορέα μιας εναλλακτικής, στην διακυβέρνηση των πολεμοκάπηλων της παράταξής του, ρεπουμπλικανικής πρότασης εξουσίας.
Όπως, όμως, δείχνουν τα πράγματα, εκτός από τη ρητορική των πρωταγωνιστών της συγκεκριμένης προκριματικής μάχης, φαίνεται να αλλάζει και η ίδια η απαίτηση των Αμερικανών ψηφοφόρων από την πολιτική τους ηγεσία, συνειδητοποιώντας σιγά σιγά, πόσο μεγάλη και εθνική φθορά προξένησε η παγίωση του κοινωνικού φόβου και η αφομοίωση του λεξιλογίου του.
Είναι φανερό, πλέον, και από τις τέσσερις ισχυρές υποψηφιότητες που έχουν παραμείνει στην διεκδίκηση των δύο χρισμάτων, ότι υφίσταται ένας μικρός άνεμος αλλαγής στις Ηνωμένες Πολιτείες και μια παράλληλα βλέψη ενασχόλησης με τα του "οίκου τους", η οποία είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί τα προηγούμενα 8 χρόνια.
Ενόσω λοιπόν οι υποψήφιοι και οι εκπρόσωποί τους "οργώνουν" από άκρου εις άκρον τις ΗΠΑ, τείνοντας "ευήκοον ους" στα αιτήματα των καθημερινών ανθρώπων, τα πολιτικά "γεράκια" της Ουάσινγκτον προς ώρας, επιχειρούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα "πράγματά" τους πριν επιστρέψει ο καθένας στην δουλειά που έκανε προτού αναλάβει κάποια επιτελική θέση στην κυβέρνηση Μπους. Μια δουλειά που εν πολλοίς συνέχιζε να κάνει και εντός αυτής.
Όπως και νά χει πάντως, η αναρρίχηση της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων στην υψηλότερη βαθμίδα του πολιτικού συστήματος της κραταιάς Αμερικής, μόνο αδιάφορους δεν μπορεί να μας αφήσει μετά την εγκατάλειψη των πόστων τους.
Το πώς συνέβη αυτό είναι ένα θέμα που δεν πρόκειται να απασχολήσει ούτε τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, ούτε και φυσικά τον Τύπο και τα Μέσα Ενημέρωσης, σε μια χώρα που έμαθε να κοιτάει μπροστά και να μην ασχολείται ιδιαίτερα με τα μη τρέχοντα.
Αποσείοντας, όμως, την συλλογική ευθύνη του συστήματος, της κοινωνίας και των εκπροσώπων της, στην πολιτική, την τέχνη και τα μέσα, από περιόδους και διακυβερνήσεις που σκόρπισαν τη θλίψη και την απαισιοδοξία σε κάθε γωνιά του κόσμου, η Αμερική είναι ικανή να κάνει για άλλη μια φορά το ίδιο λάθος, που οδηγεί στη δημιουργία των απαραίτητων προϋποθέσεων για την εκκόλαψη του αυγού της επόμενης απαισιοδοξίας και ύφεσης.
Τύποις, η αποχώρηση του δυναμικού Τζουλιάνι από την διεκδίκηση του χρίσματος των Ρεπουμπλικανών, σηματοδοτεί με τον πιο εμφατικό τρόπο την ανάγκη των Αμερικανών πολιτών, να πάνε παρακάτω, ξεχνώντας, πρόσωπα, καταστάσεις, πολιτικές και νοοτροπίες που συνδέονται με την απειλή, το φόβο και την έλλειψη προοπτικής. Ξεχνώντας, όμως, που, εν κατακλείδι, πολλές φορές σημαίνει και... ξαναγεννώντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου