Δεν είναι και πολύ συχνό το φαινόμενο, να υποχωρεί κάποιος αποπνέοντας περισσότερη πυγμή και αποφασιστικότητα από εκείνον που τον εξαναγκάζει να το κάνει. Είναι ένα παράδειγμα που, άλλωστε, το συναντάμε συχνότερα, κυρίως σε μικρά παιδιά που μαλώνουν όταν η μητέρα καλεί το πιο ώριμο από αυτά να υπαναχωρήσει από μια κοινή τους απαίτηση, παρακαλώντας το, να μην ξεσυνερίζεται τον αδελφό του.
Μ αυτά και μα αυτά, πρύμνα ανέκρουσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναφορικά με τη δημιουργία ενός ομίλου προβληματισμού και συζήτησης με συμμετέχοντες εκτός από τον ίδιο, πανεπιστημιακούς και ενεργούς πολίτες και στόχο τη συνεισφορά του στην ανανέωση της κεντροαριστεράς.
Η οπισθοχώρηση του δημοφιλούς στελέχους του ΠΑΣΟΚ, δικαιολογήθηκε από τις χθεσινές δηλώσεις του, ως μια προσπάθεια για την εκτόνωση ενός κλίματος εσωστρέφειας που δημιουργήθηκε στο κίνημα από την πρώτη κιόλας ημέρα που εξαγγέλθηκε η πρόθεσή του να ιδρύσει τον όμιλο.
Ο κ. Βενιζέλος αποφάσισε να κάνει πίσω χάριν της ενότητας, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, και από το περιβάλλον Παπανδρέου εκφράστηκε η ικανοποίηση του προέδρου του κινήματος για την εξέλιξη αυτή.
Ένα από τα ερωτήματα φυσικά που προκύπτουν από αυτή την πολιτική εξέλιξη, αφορά το αν έχει, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, επίγνωση της έλλειψης αυτοπεποίθησης και πίστης που τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του αποπνέουν τα τελευταία χρόνια με, μάλιστα, διαρκώς κλιμακούμενη ένταση.
Αν ναι, τότε τι κάνει για να αλλάξει αυτήν την εικόνα, πέραν του εκσφενδονισμού εύσχημων εσωκομματικών απειλών, που βγάζουν εκτός των άλλων προς τα έξω και την εικόνα ενός ηγέτη που δεν μπορεί να διαχειριστεί κάτι μεγάλο και πολυσυλλεκτικό, αν πρώτα δεν καταφέρει να το περιορίσει στα μέτρα του..
Αν, όμως, δεν γνωρίζει, ότι στο πρόσωπό του, ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ αναζητά, λίγη από την παραδοσιακή "παπανδρεϊκή" αυτοπεποίθηση, όρο αναγκαίο για να εμπιστευτεί ένας λαός κάποιο πολιτικό, τότε δεν πρόκειται ποτέ να συνειδητοποιήσει ότι μόνο με απόλυτη ελευθερία δράσης, πρωτοβουλιών και συμμετοχής των στελεχών όλων των τάσεων στα πεπραγμένα του κινήματος, μπορεί να αποπνεύσει ό ίδιος άνεση και αυτοπεποίθηση και να θέσει τα στελέχη του, ενώπιον των πραγματικών τους ευθυνών τους, πλασάροντας παράλληλα τον εαυτό του ως μια κυρίαρχη προσωπικότητα μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων που συμπορεύονται σε ένα μη φοβικό κόμμα.
Εν κατακλείδι, τα πρώτα βήματα της νέας θητείας του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, η οποία στο σύνολο της έβριθε ευκαιριών διαμόρφωσης των δικών του όρων στο πολιτικό σκηνικό και της δημιουργίας ενός κόμματος ικανού να αντεπιτεθεί και να διευρύνει σταδιακά και πάλι την εκλογική του καταγραφή, δεν φαίνεται να δικαιώνουν την ολόθερμη εμπιστοσύνη που του ανανέωσε την 11η Νοεμβρίου το εκλογικό σώμα.
Αντίθετα, καταδεικνύουν, με μια σειρά χαμένων ευκαιριών, όχι μόνο μια αδυναμία διαχείρισης φαινομένων ψυχικής διάσπασης μεταξύ των στελεχών, των υποστηρικτών και του ίδιου του κινήματος, αλλά και μια ανημποριά εμψύχωσης των στελεχών και κατ επέκταση του λαού. Παγιώνοντας τελικά μια άποψη που λέει πως πολύ δύσκολα ανατρέπεται θεαματικά, ένα τέτοιο κλίμα χαμηλών προσδοκιών, σαν αυτό που διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη σήμερα, ενόψει μάλιστα και ενός ακόμα κρίσιμου συνεδρίου.
Μ αυτά και μα αυτά, πρύμνα ανέκρουσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναφορικά με τη δημιουργία ενός ομίλου προβληματισμού και συζήτησης με συμμετέχοντες εκτός από τον ίδιο, πανεπιστημιακούς και ενεργούς πολίτες και στόχο τη συνεισφορά του στην ανανέωση της κεντροαριστεράς.
Η οπισθοχώρηση του δημοφιλούς στελέχους του ΠΑΣΟΚ, δικαιολογήθηκε από τις χθεσινές δηλώσεις του, ως μια προσπάθεια για την εκτόνωση ενός κλίματος εσωστρέφειας που δημιουργήθηκε στο κίνημα από την πρώτη κιόλας ημέρα που εξαγγέλθηκε η πρόθεσή του να ιδρύσει τον όμιλο.
Ο κ. Βενιζέλος αποφάσισε να κάνει πίσω χάριν της ενότητας, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, και από το περιβάλλον Παπανδρέου εκφράστηκε η ικανοποίηση του προέδρου του κινήματος για την εξέλιξη αυτή.
Ένα από τα ερωτήματα φυσικά που προκύπτουν από αυτή την πολιτική εξέλιξη, αφορά το αν έχει, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, επίγνωση της έλλειψης αυτοπεποίθησης και πίστης που τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του αποπνέουν τα τελευταία χρόνια με, μάλιστα, διαρκώς κλιμακούμενη ένταση.
Αν ναι, τότε τι κάνει για να αλλάξει αυτήν την εικόνα, πέραν του εκσφενδονισμού εύσχημων εσωκομματικών απειλών, που βγάζουν εκτός των άλλων προς τα έξω και την εικόνα ενός ηγέτη που δεν μπορεί να διαχειριστεί κάτι μεγάλο και πολυσυλλεκτικό, αν πρώτα δεν καταφέρει να το περιορίσει στα μέτρα του..
Αν, όμως, δεν γνωρίζει, ότι στο πρόσωπό του, ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ αναζητά, λίγη από την παραδοσιακή "παπανδρεϊκή" αυτοπεποίθηση, όρο αναγκαίο για να εμπιστευτεί ένας λαός κάποιο πολιτικό, τότε δεν πρόκειται ποτέ να συνειδητοποιήσει ότι μόνο με απόλυτη ελευθερία δράσης, πρωτοβουλιών και συμμετοχής των στελεχών όλων των τάσεων στα πεπραγμένα του κινήματος, μπορεί να αποπνεύσει ό ίδιος άνεση και αυτοπεποίθηση και να θέσει τα στελέχη του, ενώπιον των πραγματικών τους ευθυνών τους, πλασάροντας παράλληλα τον εαυτό του ως μια κυρίαρχη προσωπικότητα μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων που συμπορεύονται σε ένα μη φοβικό κόμμα.
Εν κατακλείδι, τα πρώτα βήματα της νέας θητείας του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, η οποία στο σύνολο της έβριθε ευκαιριών διαμόρφωσης των δικών του όρων στο πολιτικό σκηνικό και της δημιουργίας ενός κόμματος ικανού να αντεπιτεθεί και να διευρύνει σταδιακά και πάλι την εκλογική του καταγραφή, δεν φαίνεται να δικαιώνουν την ολόθερμη εμπιστοσύνη που του ανανέωσε την 11η Νοεμβρίου το εκλογικό σώμα.
Αντίθετα, καταδεικνύουν, με μια σειρά χαμένων ευκαιριών, όχι μόνο μια αδυναμία διαχείρισης φαινομένων ψυχικής διάσπασης μεταξύ των στελεχών, των υποστηρικτών και του ίδιου του κινήματος, αλλά και μια ανημποριά εμψύχωσης των στελεχών και κατ επέκταση του λαού. Παγιώνοντας τελικά μια άποψη που λέει πως πολύ δύσκολα ανατρέπεται θεαματικά, ένα τέτοιο κλίμα χαμηλών προσδοκιών, σαν αυτό που διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη σήμερα, ενόψει μάλιστα και ενός ακόμα κρίσιμου συνεδρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου