Στο ίδιο τραπέζι κάθισαν πριν από λίγες ημέρες, υπουργείο Παιδείας και ΓΣΕΕ, προκειμένου να ξεκινήσουν άμεσα έναν διάλογο, αναφορικά με τους τρόπους που θα μπορούσε να γίνει αποτελεσματικότερος ο επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία..
Μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αυτής συνάντησης ο υπουργός Παιδείας, κ. Στυλιανίδης γνωστοποίησε ότι το υπουργείο του προχωρά σε μελέτη για τις ανάγκες της αγοράς εργασίας σε βάθος χρόνου, προκειμένου οι 18χρονοι υποψήφιοι φοιτητές να είναι ενημερωμένοι για το τοπίο που θα συναντήσουν κατά την αποφοίτησή τους.
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ, κ. Δασκαλόπουλου που επισημαίνει την αποτελεσματικότητα της σύνδεσης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης με την αγορά εργασίας, ώστε να δοθεί ένα τέλος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, στην παραγωγή πτυχιούχων ανέργων, σ αυτή τη διαρκή κοινωνική αδικία σε βάρος της νέας γενιάς.
Αυτό είναι με λίγα λόγια το πλαίσιο της συζήτησης που ξεκίνησε για το εξαιρετικά σημαντικό θέμα της επιλογής επαγγέλματος από τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι καλούνται, προκειμένου να ανταποκριθούν στις ανάγκες της οικονομίας, να γίνουν ίσως λιγάκι περισσότερο πραγματιστές ακούγοντας τη φωνή της αγοράς με μεγαλύτερη προσοχή από τη φωνή της καρδιάς τους και των προσωπικών τους αναγκών.
Πράγματι στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες έχει διαμορφωθεί μια περίπλοκη επαγγελματική γεωγραφία με τομείς να ασφυκτιούν από μια πληθώρα σχετικών ή ασχέτων με το επάγγελμα εργαζομένων και άλλους να παρουσιάζουν μια πρωτοφανή κενότητα.
Η λύση, όμως, σχετικά με τη ρύθμιση αυτής της ομιχλώδους κατάστασης, δεν είναι απλώς να κατανοήσουμε το υπάρχον τοπίο, αλλά να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε.
Θεωρώ, δηλαδή, ότι δεν βρίσκεται η καρδιά του προβλήματος στην κυνική παραδοχή που ζητάμε σήμερα από τους 18χρονους, να αποδεχτούν τις καταγεγραμμένες δυνατότητες που τους παρέχει η οικονομία και ανάμεσα σε αυτές να επιλέξουνε για το μέλλον και τη ζωή τους. Γιατί, αν τελικά συμβεί αυτό, ταυτόχρονα θα πρέπει και να τους εξηγήσουμε, τους λόγους για τους οποίους η οικονομία παρέχει μόνο αυτές τις δυνατότητες εργασίας, καθώς επίσης και τους λόγους για τους οποίους η αγορά εργασίας επέτρεψε να φουλάρουν ολόκληροι τομείς με ακατάλληλους εργαζομένους.
Γιατί, τελικά, ακόμα και αν λειτουργούσε ένα τέτοιο σύστημα, επιλογής εργασίας, θα παρήγαγε τελικά περισσότερους ίσως εργαζόμενους, αλλά σαφώς όχι λιγότερους δυστυχισμένους ανθρώπους.
Πιστεύω, ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό, αλλά η λύση του έχει βαθύτερες, κοινωνικές και λιγότερο οικονομικές αιτίες.
Προσφέροντας στους νέους ανθρώπους ένα πιο αξιοκρατικό πεδίο δράσης, εξαλείφοντας τις επιδράσεις τις οικογενειοκρατίας και του πατερναλισμού στον παραγωγικό ιστό θα τους προσφέραμε σαφώς και περισσότερες δυνατότητες επιλογής, και ακόμα περισσότερες ευκαιρίες επιλογής ένα επάγγελματος που θα ταίριαζε με τον ψυχισμό τους, την ιδιοσυγκρασία τους και τις βαθύτερες ψυχικές τους ανάγκες, μια προοπτική που τελικά που θα είχε υπερθετικές επιδράσεις τόσο στην κοινωνική υγεία, όσο και στις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας μας.
Αλλά αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Ο άλλος, ο προτεινόμενος δρόμος, είναι αυτός που λέει ότι πρέπει να αποδεχτούμε ως έχουν τα πράγματα, και "να κοιτάξουμε ο καθένας να βολευτεί όσο το δυνατόν καλύτερα" σε αυτό το ασφυκτικά περιοριστικό πλαίσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου