Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

"ΛΟΥΤΡΙΝΗ" ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Θα μπορούσε να ήταν η έμπνευση για το σενάριο της επόμενης ταινίας του Mr Bean, ο οποίος καταφέρνει να φτάσει τον κόσμο στα πρόθυρα ενός 3ου παγκοσμίου πολέμου, επειδή προσβάλει ακούσια τους Μουσουλμάνους. 'Έχει όμως, αυτή η περίπτωση, μια τόσο τρομακτικά βαθιά πολιτισμική ρίζα, που όχι μόνο δεν μας επιτρέπει να αστειευόμαστε μαζί της, καταπιέζοντας, κατά κάποιο τρόπο και τα ίδια μας τα ατομικά δικαιώματα, αλλά και μας κόβει το γέλιο εν τη γενέσει του.

Η πρόσφατη περιπέτεια της βρετανίδας δασκάλας Γκίλιαν Γκίμπονς, που καταδικάσθηκε στο Σουδάν σε 15θημερη φυλάκιση, διότι επέτρεψε στους μικρούς της μαθητές να ονομάσουν "Μωάμεθ" ένα λούτρινο αρκουδάκι, υπογραμμίζει δύο πολύ σημαντικά ζητήματα: Πρώτον, την ευκολία, ελέω παγκοσμιοποιημένης δημοκρατίας και ενημέρωσης, που μια τόσο απλή, στα όρια της ασημαντότητας ιστορία, αποκτά μέσα σε λίγες μόλις ώρες, υπό το πρίσμα του άκρατου φονταμενταλισμού, υπερφυσικές για την σημασία της διαστάσεις και δεύτερον, τις λεπτές ισορροπίες που κάθε εχέφρων άνθρωπος, θα πρέπει ίσως να διατηρεί, απέναντι σε απροσδιόριστες ευαισθησίες, σε έναν κόσμο στον οποίο τίποτα πλέον δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο. Τι μπορούμε όμως από αυτά να αποδεχτούμε σαν κοινωνία και τι όχι;

Και τελικά, τον ορισμό του σεβασμού στον συγκάτοικό μας, θα τον οριοθετήσει ο συγκατοικός μας ή ο προσωπικός μας αυτοσεβασμός;

Από τους πρώτους σχολικούς καυγάδες, τις παιδικές διαφωνίες και τους τσαμπουκάδες του μακρινού μας παρελθόντος έχουμε μάθει λίγο πολύ, πως η βάση για οποιασδήποτε απόπειρα επικοινωνίας και συνεννόησης είναι ένας κοινός τόπος, ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και καλής πίστης, που έχει δημιουργηθεί, καταστραφεί και αναδομηθεί άπειρες φορές, μέσα στα χιλιάδες χρόνια εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης. Γι αυτό και τέτοιου είδους περιστατικά μόνο ανησυχία, θλίψη και αγωνία είναι ικανά να μας προκαλέσουν.

Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, φαντάζομαι, δεν θα ήθελα να ζήσω σε ένα κόσμο, στον οποίο θα φοβάμαι να μιλήσω, να εκφραστώ ελεύθερα, να τραγουδήσω παράφωνα και να σαρκάσω κατά το δοκούν, καταστάσεις και φαινόμενα, που μου ερέθισαν το ενδιαφέρον, λαμβάνοντας πάντοτε υπόψη το κίνδυνο μιας παρεξήγησης ή κάποιας παρερμηνείας, από συνανθρώπους μου που απαιτούν το θάνατο αυτού που αισθάνονται ότι τους προσέβαλε, έχοντας παραδώσει αμαχητί, τη μοίρα τους, τους νόμους τους και τις ελπίδες τους για αυτοκαλλιέργεια και εξέλιξη, στα χέρια μιας ακαθόριστης θείας βούλησης.


Και αυτήν ακριβώς την τρομερή διάσταση επιβεβαίωσαν τα γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν από λίγες ημέρες στο Σουδάν. Την διάσταση, δηλαδή, της μη ανεκτικότητας, το πλάτος της οποίας, προκύπτει από την εκπεφρασμένη απαίτηση ενός όχλου, ξεσηκωμένου από τα κηρύγματα των τζαμιών και ξεχυμένου στους δρόμους του Χαρτούμ, για να διαδηλώσει, μετά τις προσευχές της Παρασκευής ,υπέρ της θανάτωσης μιας δασκάλας, της δασκάλας των παιδιών τους, η οποία σε τελική ανάλυση δεν έκανε τίποτε περισσότερο, από το να πιστέψει και να επενδύσει στο βαθμό ακριβώς που χρειάζεται στην σημασία της ανθρώπινης εμπιστοσύνης.

Γιατί, το να μην περάσει καν από το μυαλό της, το γεγονός ότι θα μπορούσε να φυλακισθεί, να χάσει τη δουλειά της, να απελαθεί, επειδή απλά και μόνο δεν ήθελε να χαλάσει το χατήρι σε κάποια παιδάκια, που επέλεξαν να ονομάσουν το αρκουδάκι τους, με το πρώτο όνομα που έμαθαν να τους έρχεται στο νου, φανερώνει σεβασμό και εμπιστοσύνη για έναν πολιτισμό, για μια θρησκεία και για ένα λαό, που κατά τα φαινόμενα τον προδώθηκαν.

Καταλήγοντας, η περιπέτεια της 54χρονης γυναίκας, που επέστρεψε πριν από δύο ημέρες στη Βρετανία μετά τη χάρη που έλαβε από τον πρόεδρο του Σουδάν Ομάρ Ελ Μπεσίρ, και τη μεσολάβηση δύο βρετανών βουλευτών, εμπεριέχει και μια ακόμη συνιστώσα: την μεγεθυντική ικανότητα της ίδιας της Ιστορίας, που όταν αποφασίσει να στρέψει το βλέμμα της σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, μεγαλώνει με ανεξήγητο πάντα τρόπο τις αυθόρμητες διαστάσεις του εκάστοτε αντικειμένου του προβληματισμού της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου