Στη "βράση κολλάει το σίδερο" ισχυρίζεται πολύ εύστοχα η αρχέτυπη ελληνική παροιμία, εκφράζοντας με τον πλέον πειστικό τρόπο την σημασία, του να γίνονται κάποια πράγματα στην ώρα τους, ενόψει μάλιστα και της εμφάνισης νέων, συνεχώς προκλήσεων. Αντίθετα, όμως, ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι "το σίδερο κολλάει στη... δράση", με αποτέλεσμα να αισθάνεται λογικά δυσαρεστημένος και ανικανοποίητος από τις επιδόσεις των στελεχών του κόμματός του στο "σιδέρωμα".
Εξαιρετικά κρίσιμο για την "επιχείρηση αντεπίθεσης" του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά για τον Γιώργο Παπανδρέου θεωρείται το επόμενο τρίμηνο. Αρχής γενομένης της συζήτησης επί του προϋπολογισμού στη Βουλή και με καταληκτική ημερομηνία την 22α Φεβρουαρίου, οπότε και θα διεξαχθεί το επικείμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, οι ουσιαστικές ευκαιρίες ανάδειξης μιας νέας πολιτικής πρότασης αλλά και ενός ηγέτη κατάτι "ηγετικότερου" από τον μέχρι σήμερα ηγέτη, θα είναι περιορισμένες.
Στο ασφυκτικό αυτό χρονικά πλαίσιο, το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο πρόεδρος του Κινήματος, είναι η επικοινωνία της προσπάθεια αντικατάστασης της παλιάς του δυναμικής, με μια νέα, που θα διαμορφώσει και τις προϋποθέσεις για την αντιστροφή του κλίματος στην κοινή γνώμη. Ωστόσο, η δημιουργία, μιας τέτοιας καινούργιας δυναμικής, μιας νέας πολιτικής αύρας κατά κάποιο τρόπο, ήταν ιστορικά και παραμένει δύσκολο να δημιουργηθεί, για κάποιον πολιτικό δοκιμασμένο, γνωστό, φτασμένο, καταγεγραμμένων, στην συνείδηση των πολιτών, δυνατοτήτων . Ως εκ τούτου, για τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ ελλοχεύει άμεσα ο κίνδυνος του πολιτικού "ταβανιού", της παγίωσης από την κοινή γνώμη δηλαδή μιας αίσθηση στασιμότητας και τελμάτωσης.
Κι αν δεν κατάφεραν, μέχρι σήμερα, να τον ευνοήσουν , τόσο το ευγενικό, αρχικά, συναινετικό προφίλ του, όσο και η κατοπινή και λιγάκι οξύμωρη, μετάλλαξή του σε έναν ηγέτη φωνακλά, οξύ και διεκδικητικό, σίγουρα δεν θα καταφέρει κάτι καλύτερο η επιχείρηση απομόνωσης των αμφισβητιών εντός του κινήματος και δημιουργίας ενός ΠΑΣΟΚ με καθαρότερη αλλά σαφώς λιγότερο ισχυρή φωνή, που πραγματοποιείται όπως φαίνεται και από τον συσχετισμό δυνάμεων στην πρόσφατη στελέχωση των διατεταγμένων οργάνων.
Εν αναμονή, λοιπόν, της "παλικαριάς" εκείνης που θα άλλαζε τα πάντα στη "Χαριλάου Τρικούπη" και της επιβεβαίωσης ή διάψευσης μιας ριψοκίνδυνης στρατηγικής, η οποία αποκλείει στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία από τα κομματικά όργανα, τους εκφραστές του 43% περίπου των ψηφοφόρων του κινήματος, ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται προς το παρόν πως αδυνατεί να υπάρξει ένας ηγέτης που θα επιβληθεί πολιτικά σε όσους τον αμφισβητούν, να αφομοιώσει σ ένα συσπειρωτικό προγραμματικό λόγο τις υπάρχουσες τάσεις και κυρίως να πείσει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, πρώην και νυν, ότι μπορεί να ηγηθεί μιας προσπάθειας για την ανανέωση του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Γιατί αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ, είναι ηθικά διασπασμένο, με αποκλειστική μάλιστα ευθύνη του ιδίου, που βλέποντας πια τα άλλοθι να εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο έχει δύο ξεκάθαρες επιλογές: Είτε να φτιάξει νέα άλλοθι χρησιμοποιώντας μεταχειρισμένα πολιτικά υλικά, είτε ένα νέο ΠΑΣΟΚ αξιοποιώντας τις πιο δημιουργικές δυνάμεις της κεντροαριστεράς. Χωρίς, κυρίως, κανέναν απολύτως αποκλεισμό.
Τα περιθώρια όμως στενεύουν και το ώριμο φρούτο στην πολιτική δεν πέφτει πάντοτε στην ώρα του. Για το λόγο αυτό, εναπόκειται στην κρίση πολιτικών, δημοσιογράφων, επικοινωνιολόγων και απλών πολιτών να διερευνήσουν και ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα, από το οποίο μπορεί και να προκύψουν χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με τις αληθινές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία:
Πως είναι δυνατόν, δηλαδή, ένα τόσο θετικό, ευρωπαϊκό, γοητευτικό, πολιτικό προφίλ, σαν και αυτό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, να μην πείθει τελικά τους Έλληνες και να μην παρέχει κατ επέκταση απαντήσεις στα προβλήματα, τις ανησυχίες και τις προσμονές τους.
Εξαιρετικά κρίσιμο για την "επιχείρηση αντεπίθεσης" του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά για τον Γιώργο Παπανδρέου θεωρείται το επόμενο τρίμηνο. Αρχής γενομένης της συζήτησης επί του προϋπολογισμού στη Βουλή και με καταληκτική ημερομηνία την 22α Φεβρουαρίου, οπότε και θα διεξαχθεί το επικείμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, οι ουσιαστικές ευκαιρίες ανάδειξης μιας νέας πολιτικής πρότασης αλλά και ενός ηγέτη κατάτι "ηγετικότερου" από τον μέχρι σήμερα ηγέτη, θα είναι περιορισμένες.
Στο ασφυκτικό αυτό χρονικά πλαίσιο, το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο πρόεδρος του Κινήματος, είναι η επικοινωνία της προσπάθεια αντικατάστασης της παλιάς του δυναμικής, με μια νέα, που θα διαμορφώσει και τις προϋποθέσεις για την αντιστροφή του κλίματος στην κοινή γνώμη. Ωστόσο, η δημιουργία, μιας τέτοιας καινούργιας δυναμικής, μιας νέας πολιτικής αύρας κατά κάποιο τρόπο, ήταν ιστορικά και παραμένει δύσκολο να δημιουργηθεί, για κάποιον πολιτικό δοκιμασμένο, γνωστό, φτασμένο, καταγεγραμμένων, στην συνείδηση των πολιτών, δυνατοτήτων . Ως εκ τούτου, για τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ ελλοχεύει άμεσα ο κίνδυνος του πολιτικού "ταβανιού", της παγίωσης από την κοινή γνώμη δηλαδή μιας αίσθηση στασιμότητας και τελμάτωσης.
Κι αν δεν κατάφεραν, μέχρι σήμερα, να τον ευνοήσουν , τόσο το ευγενικό, αρχικά, συναινετικό προφίλ του, όσο και η κατοπινή και λιγάκι οξύμωρη, μετάλλαξή του σε έναν ηγέτη φωνακλά, οξύ και διεκδικητικό, σίγουρα δεν θα καταφέρει κάτι καλύτερο η επιχείρηση απομόνωσης των αμφισβητιών εντός του κινήματος και δημιουργίας ενός ΠΑΣΟΚ με καθαρότερη αλλά σαφώς λιγότερο ισχυρή φωνή, που πραγματοποιείται όπως φαίνεται και από τον συσχετισμό δυνάμεων στην πρόσφατη στελέχωση των διατεταγμένων οργάνων.
Εν αναμονή, λοιπόν, της "παλικαριάς" εκείνης που θα άλλαζε τα πάντα στη "Χαριλάου Τρικούπη" και της επιβεβαίωσης ή διάψευσης μιας ριψοκίνδυνης στρατηγικής, η οποία αποκλείει στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία από τα κομματικά όργανα, τους εκφραστές του 43% περίπου των ψηφοφόρων του κινήματος, ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται προς το παρόν πως αδυνατεί να υπάρξει ένας ηγέτης που θα επιβληθεί πολιτικά σε όσους τον αμφισβητούν, να αφομοιώσει σ ένα συσπειρωτικό προγραμματικό λόγο τις υπάρχουσες τάσεις και κυρίως να πείσει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, πρώην και νυν, ότι μπορεί να ηγηθεί μιας προσπάθειας για την ανανέωση του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Γιατί αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ, είναι ηθικά διασπασμένο, με αποκλειστική μάλιστα ευθύνη του ιδίου, που βλέποντας πια τα άλλοθι να εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο έχει δύο ξεκάθαρες επιλογές: Είτε να φτιάξει νέα άλλοθι χρησιμοποιώντας μεταχειρισμένα πολιτικά υλικά, είτε ένα νέο ΠΑΣΟΚ αξιοποιώντας τις πιο δημιουργικές δυνάμεις της κεντροαριστεράς. Χωρίς, κυρίως, κανέναν απολύτως αποκλεισμό.
Τα περιθώρια όμως στενεύουν και το ώριμο φρούτο στην πολιτική δεν πέφτει πάντοτε στην ώρα του. Για το λόγο αυτό, εναπόκειται στην κρίση πολιτικών, δημοσιογράφων, επικοινωνιολόγων και απλών πολιτών να διερευνήσουν και ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα, από το οποίο μπορεί και να προκύψουν χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με τις αληθινές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία:
Πως είναι δυνατόν, δηλαδή, ένα τόσο θετικό, ευρωπαϊκό, γοητευτικό, πολιτικό προφίλ, σαν και αυτό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, να μην πείθει τελικά τους Έλληνες και να μην παρέχει κατ επέκταση απαντήσεις στα προβλήματα, τις ανησυχίες και τις προσμονές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου