"Μόνο αυτό;" Τον ρώτησα.
"Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι, παρόμοια κατάσταση. Τις υπόλοιπες ημέρες το όργανό μου βρισκόταν σε μια διαρκή κατάσταση "ημι ανάς" όπως και των υπολοίπων".
Ένα κούκου, δεν φέρνει την άνοιξη, σκέφτηκα, προτού πάρει απότομα και πάλι ο Παυλάρας τον λόγο.
"Ειλικρινά δεν με απασχόλησε ποτέ το θέμα. Τι ήθελες να κάνω δηλαδή; Να γίνω σαν τον Μανολάκη τον Καστοριανό. Τον θυμάσαι; Εκείνο τον νευρωτικό τύπο που την ώρα που οι συναδέλφοί του προσέγγιζαν βουλευτές, προκειμένου να εξασφαλίσουν, μια καλή μονάδα, μια καλή μετάθεση, μια καλή αντιμετώπιση, εκείνος έβαζε βύσμα για να μην του χορηγήσουν αντικούκου; Ο μοναδικός μάλιστα που δεν είχε γκόμενα, θυμάσαι;".
"Η να κάνω σαν τον Νικήτα τον θεολόγο που όταν έμαθε ότι πιθανότατα μας ρίχνουν το αντικούκου μέσα στο γάλα ζητούσε συνέχεια αγγαρεία μαγειρεία και έπινε το μισό καζάνι μόνος του, το βόδι". Κι όταν κάποτε μάλιστα τον ρώτησα γιατί έπινε μόνο γάλα, πρωϊ, μεσημέρι, βράδυ, χωρίς να βάζει μπουκιά στο στόμα του, μου απάντησε:
"Νήστευε και μη ερεύνα".
"Ή να γίνω σαν εκείνο τον αθλητή ρυθμικής γυμναστικής που είχαμε στο θάλαμο και έβλεπε συνέχεια στον ύπνο του ότι τον κυνηγάει η WADA για να του κάνει αντι-κούκου κοντρόλ, κι αυτός το σκάει από το ολυμπιακό χωριό με μια μοτοσυκλέτα; Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος φίλε μου".
Ξαφνικά, διέκοψε, τον ειρμό του, σαν κάποιος να τον παρακολουθούσε, και κατέβασε συνομωτικά τον τόνο της φωνής του, η οποία μόλις που ακουγόταν πια:
"Δεν μπορώ να σου πω, αν ο στρατός μας έβαζε αντικούκου. Για την γυναίκα μου, όμως μετά από δέκα χρόνια γάμου, είναι βέβαιος".
Και εξακολούθησε ο Παυλάρας δίνοντας στο θέμα ανυπολόγιστες διαστάσεις:
"Ναι, και πες εσύ ότι μας έβαζαν. Τι άλλο δηλαδή ήθελες να κάνουν;
Φαντάζεσαι αντί για αντικούκου να μας έβαζαν βιάγκρα κι αντί για "αίμα αίμα τούρκικο, αίμα αίμα σκοπιανό" να φωνάζαμε στις αυτοσχέδιες εσωτερικές παρελάσεις "δως τε μια ευκαιρία στην ειρήνη" και "κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο. Και να χαμογελούσαμε κατόπιν σαν την Τσιτσιολίνα κάθε φορά που θα βλέπαμε τον στρατιωτικό φωτογράφο, βγάζοντας μάλιστα και το ένα μας στήθος έξω;
Έ, ήταν ολοφάνερο πλέον, ότι το είχε μελετήσει σε μεγάλο βάθος το θέμα, ο Παυλάρας. Και με τη βεβαιότητα αυτή, όταν μάλιστα ένιωσε κι ότι το είχε κιόλας καλύψει, πήρε και την πρωτοβουλία της συζήτησης και τη μπάλα , και παντογνώστης ων, επί των στρατιωτικών θεμάτων, όπως προείπαμε, έκανε παιχνίδι μόνος του, ξεδιπλώνοντας με τη γοητεία του συνομιλητή που αυτοθαυμάζεται, μια σύντομη ιστορική αναδρομή της πορείας του Δεκανέα από την ανυποληψία προς την απόλυτη καταξίωση. Από την πλευρά μου δεν είχα καμιά απολύτως αντίρρηση να τον παρακολουθήσω και του έδωσα όσο χρόνο χρειαζόταν:
"Η θέση του δεκαννέα ΑΛΛΑΓΗΣ συστάθηκε το 1980 από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου και προέβλεπε έναν δεκανέα που θα πήγαινε τους σκοπούς στις σκοπιές τους, και θα επέστρεφε κατόπιν για να τους πάρει, τραγουδώντας μαζί τους κατά τη διάρκεια της διαδρομής: "ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ". Το 1989 ο Τζανής Τζανετάκης σύστησε στο στράτευμα ρόλο ΔΕΚΑΝΕΑ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗΣ, όπου ο δεκανέας αποκτά πια την εξουσία να βγάζει αναφερόμενους σκοπούς. Το 1991 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποφασίζει να μην φυλούν σκοπιά τα ανώτερα εισοδήματα και προκειμένου να εφαρμοστεί το διάταγμα συστήνει τον ΔΕΚΑΝΕΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ. Το 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου και πάλι δίνει στον συγκεκριμένο βαθμό την εξουσία να αναιρεί αναφορές και να γλιτώνει αναφερόμενους για αδικοπραγία συστήνοντας τον ΔΕΚΑΝΕΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ
ΤΟ 1996 ο Κωνσταντίνος Σημίτης αποφασίζει να αφαιρέσει αρμοδιότητες από τον Δεκανέα, ο οποίος με την σειρά του στέλνει του σκοπούς να πάνε ασυνόδευτοι στη σκοπιά τους και να υπογράψουν εκείνοι για πάρτη του. Μ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο όλα τα βιβλία των σκοπών θα ήταν επαρκώς υπογεγραμμένα αλλά θα μειωνόταν εκ των πραγμάτων και ο αριθμός των υπηρεσιών. Αυτός αν θυμάστε καλά ήταν ο φημισμένος ΔΕΚΑΝΕΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ.
Κι ερχόμαστε στο 2004 οπόταν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μεταρρυθμίζει το θεσμό δημιουργώντας τον ΔΕΚΑΝΕΑ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ που είναι υποχρεωμένος πια να αναφέρει στον ΑΥΔΜ τα πάντα περί της καθαρότητας των Σκοπιών".
Κατόπιν τούτου ο Παυλάρας θυμήθηκε και τη περίοδο που σαν παλιός πλέον στρατιώτης έκανε εφόδους στους νεότερους φαντάρους.
"Τους πρώτους δύο μήνες πήγαινα ο ίδιος να υπογράψω" έλεγε, σαφώς μετανιωμένος, κάνοντας τον απολογισμό του. "Ξέρω ότι θα το μετανιώνω για μια ζωή, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο. Μετά ανακάλυψα την τηλεφωνική έφοδο, αλλά όταν μας πήραν χαμπάρι από τα κεντρικά, τα κινητά τηλέφωνά είχαν κιόλας κάνει την εμφάνισή τους.
Την πρώτη έφοδο με μηνύματα την έκανα τα Χριστούγεννα του 2000.
Γράφω μήνυμα: Τοκ Τοκ Τοκ Τοκ.
Μου γράφει ο σκοπός: Αλτ τεις ει;
Του γράφω: Έφοδος
Μου γράφει: Προχώρει
Του γράφω: Πέντε
Μου γράφει: Προχώρει στο παρασύνθημα
Του γράφω: Συνέπεια
Μου γράφει: Ελεύθερος
Του γράφω: Καλώς".
Α ρε Παυλάρα αξέχαστε, σκέφτομαι, όταν κλείνω το τηλέφωνο, προσπαθώντας να θυμηθώ που τον γνώρισα για πρώτη φορά. Ναι, πρέπει να ήταν την ημέρα που κατατασσόμασταν στο στράτευμα. Τον θυμάμαι σαν τώρα, ψαρωμένο και φοβισμένο να μαθαίνει το "φακελο".
Τότε που, λίγο πριν το σούρουπο, μας επισκέφθηκε ένας λοχίας για να μας μάθει την ιεραρχία των στρατιωτικών: Δεκανέας, λοχίας, επιλοχίας, δόκιμος, ανθυπασπιστής, υπολοχαγός, λοχαγός, ταγματάργης, συνταγματάρχης, αντιστράτηγος, στρατηγός κτλ.
Κι αμέσως μετά ένας παλιός φαντάρος για να μας μάθει την ιεραρχία των στρατιωτών:
Ζυμάρι, ψωμί, ποντίκι, ψάρι, ψαρούκλα, ψαράς, ψάρακλας, μεσήλικας, συνταξιούχος, παλιός, παλαίουρας, πάλιουρας, παλαιός, απολελές, νεκρός, ζόμπι, χώμα κτλ….
"Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι, παρόμοια κατάσταση. Τις υπόλοιπες ημέρες το όργανό μου βρισκόταν σε μια διαρκή κατάσταση "ημι ανάς" όπως και των υπολοίπων".
Ένα κούκου, δεν φέρνει την άνοιξη, σκέφτηκα, προτού πάρει απότομα και πάλι ο Παυλάρας τον λόγο.
"Ειλικρινά δεν με απασχόλησε ποτέ το θέμα. Τι ήθελες να κάνω δηλαδή; Να γίνω σαν τον Μανολάκη τον Καστοριανό. Τον θυμάσαι; Εκείνο τον νευρωτικό τύπο που την ώρα που οι συναδέλφοί του προσέγγιζαν βουλευτές, προκειμένου να εξασφαλίσουν, μια καλή μονάδα, μια καλή μετάθεση, μια καλή αντιμετώπιση, εκείνος έβαζε βύσμα για να μην του χορηγήσουν αντικούκου; Ο μοναδικός μάλιστα που δεν είχε γκόμενα, θυμάσαι;".
"Η να κάνω σαν τον Νικήτα τον θεολόγο που όταν έμαθε ότι πιθανότατα μας ρίχνουν το αντικούκου μέσα στο γάλα ζητούσε συνέχεια αγγαρεία μαγειρεία και έπινε το μισό καζάνι μόνος του, το βόδι". Κι όταν κάποτε μάλιστα τον ρώτησα γιατί έπινε μόνο γάλα, πρωϊ, μεσημέρι, βράδυ, χωρίς να βάζει μπουκιά στο στόμα του, μου απάντησε:
"Νήστευε και μη ερεύνα".
"Ή να γίνω σαν εκείνο τον αθλητή ρυθμικής γυμναστικής που είχαμε στο θάλαμο και έβλεπε συνέχεια στον ύπνο του ότι τον κυνηγάει η WADA για να του κάνει αντι-κούκου κοντρόλ, κι αυτός το σκάει από το ολυμπιακό χωριό με μια μοτοσυκλέτα; Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος φίλε μου".
Ξαφνικά, διέκοψε, τον ειρμό του, σαν κάποιος να τον παρακολουθούσε, και κατέβασε συνομωτικά τον τόνο της φωνής του, η οποία μόλις που ακουγόταν πια:
"Δεν μπορώ να σου πω, αν ο στρατός μας έβαζε αντικούκου. Για την γυναίκα μου, όμως μετά από δέκα χρόνια γάμου, είναι βέβαιος".
Και εξακολούθησε ο Παυλάρας δίνοντας στο θέμα ανυπολόγιστες διαστάσεις:
"Ναι, και πες εσύ ότι μας έβαζαν. Τι άλλο δηλαδή ήθελες να κάνουν;
Φαντάζεσαι αντί για αντικούκου να μας έβαζαν βιάγκρα κι αντί για "αίμα αίμα τούρκικο, αίμα αίμα σκοπιανό" να φωνάζαμε στις αυτοσχέδιες εσωτερικές παρελάσεις "δως τε μια ευκαιρία στην ειρήνη" και "κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο. Και να χαμογελούσαμε κατόπιν σαν την Τσιτσιολίνα κάθε φορά που θα βλέπαμε τον στρατιωτικό φωτογράφο, βγάζοντας μάλιστα και το ένα μας στήθος έξω;
Έ, ήταν ολοφάνερο πλέον, ότι το είχε μελετήσει σε μεγάλο βάθος το θέμα, ο Παυλάρας. Και με τη βεβαιότητα αυτή, όταν μάλιστα ένιωσε κι ότι το είχε κιόλας καλύψει, πήρε και την πρωτοβουλία της συζήτησης και τη μπάλα , και παντογνώστης ων, επί των στρατιωτικών θεμάτων, όπως προείπαμε, έκανε παιχνίδι μόνος του, ξεδιπλώνοντας με τη γοητεία του συνομιλητή που αυτοθαυμάζεται, μια σύντομη ιστορική αναδρομή της πορείας του Δεκανέα από την ανυποληψία προς την απόλυτη καταξίωση. Από την πλευρά μου δεν είχα καμιά απολύτως αντίρρηση να τον παρακολουθήσω και του έδωσα όσο χρόνο χρειαζόταν:
"Η θέση του δεκαννέα ΑΛΛΑΓΗΣ συστάθηκε το 1980 από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου και προέβλεπε έναν δεκανέα που θα πήγαινε τους σκοπούς στις σκοπιές τους, και θα επέστρεφε κατόπιν για να τους πάρει, τραγουδώντας μαζί τους κατά τη διάρκεια της διαδρομής: "ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ". Το 1989 ο Τζανής Τζανετάκης σύστησε στο στράτευμα ρόλο ΔΕΚΑΝΕΑ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗΣ, όπου ο δεκανέας αποκτά πια την εξουσία να βγάζει αναφερόμενους σκοπούς. Το 1991 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποφασίζει να μην φυλούν σκοπιά τα ανώτερα εισοδήματα και προκειμένου να εφαρμοστεί το διάταγμα συστήνει τον ΔΕΚΑΝΕΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ. Το 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου και πάλι δίνει στον συγκεκριμένο βαθμό την εξουσία να αναιρεί αναφορές και να γλιτώνει αναφερόμενους για αδικοπραγία συστήνοντας τον ΔΕΚΑΝΕΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ
ΤΟ 1996 ο Κωνσταντίνος Σημίτης αποφασίζει να αφαιρέσει αρμοδιότητες από τον Δεκανέα, ο οποίος με την σειρά του στέλνει του σκοπούς να πάνε ασυνόδευτοι στη σκοπιά τους και να υπογράψουν εκείνοι για πάρτη του. Μ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο όλα τα βιβλία των σκοπών θα ήταν επαρκώς υπογεγραμμένα αλλά θα μειωνόταν εκ των πραγμάτων και ο αριθμός των υπηρεσιών. Αυτός αν θυμάστε καλά ήταν ο φημισμένος ΔΕΚΑΝΕΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ.
Κι ερχόμαστε στο 2004 οπόταν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μεταρρυθμίζει το θεσμό δημιουργώντας τον ΔΕΚΑΝΕΑ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ που είναι υποχρεωμένος πια να αναφέρει στον ΑΥΔΜ τα πάντα περί της καθαρότητας των Σκοπιών".
Κατόπιν τούτου ο Παυλάρας θυμήθηκε και τη περίοδο που σαν παλιός πλέον στρατιώτης έκανε εφόδους στους νεότερους φαντάρους.
"Τους πρώτους δύο μήνες πήγαινα ο ίδιος να υπογράψω" έλεγε, σαφώς μετανιωμένος, κάνοντας τον απολογισμό του. "Ξέρω ότι θα το μετανιώνω για μια ζωή, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο. Μετά ανακάλυψα την τηλεφωνική έφοδο, αλλά όταν μας πήραν χαμπάρι από τα κεντρικά, τα κινητά τηλέφωνά είχαν κιόλας κάνει την εμφάνισή τους.
Την πρώτη έφοδο με μηνύματα την έκανα τα Χριστούγεννα του 2000.
Γράφω μήνυμα: Τοκ Τοκ Τοκ Τοκ.
Μου γράφει ο σκοπός: Αλτ τεις ει;
Του γράφω: Έφοδος
Μου γράφει: Προχώρει
Του γράφω: Πέντε
Μου γράφει: Προχώρει στο παρασύνθημα
Του γράφω: Συνέπεια
Μου γράφει: Ελεύθερος
Του γράφω: Καλώς".
Α ρε Παυλάρα αξέχαστε, σκέφτομαι, όταν κλείνω το τηλέφωνο, προσπαθώντας να θυμηθώ που τον γνώρισα για πρώτη φορά. Ναι, πρέπει να ήταν την ημέρα που κατατασσόμασταν στο στράτευμα. Τον θυμάμαι σαν τώρα, ψαρωμένο και φοβισμένο να μαθαίνει το "φακελο".
Τότε που, λίγο πριν το σούρουπο, μας επισκέφθηκε ένας λοχίας για να μας μάθει την ιεραρχία των στρατιωτικών: Δεκανέας, λοχίας, επιλοχίας, δόκιμος, ανθυπασπιστής, υπολοχαγός, λοχαγός, ταγματάργης, συνταγματάρχης, αντιστράτηγος, στρατηγός κτλ.
Κι αμέσως μετά ένας παλιός φαντάρος για να μας μάθει την ιεραρχία των στρατιωτών:
Ζυμάρι, ψωμί, ποντίκι, ψάρι, ψαρούκλα, ψαράς, ψάρακλας, μεσήλικας, συνταξιούχος, παλιός, παλαίουρας, πάλιουρας, παλαιός, απολελές, νεκρός, ζόμπι, χώμα κτλ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου