ΞΑΝΘΟΝ ΠΙΕΣΤΡΟΝ-Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΝΕΜΕΑΣ

Ο Ηρακλής σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας το οποίο αποτελούσε το μεγαλύτερο κίνδυνο των κατοίκων της περιοχής, παγιδεύοντάς το στη μία από τις δύο εισόδους του όρους Τρητόν. Ο μύθος λέει πως ήταν τόσο σφοδρή η σύγκρουση με το θηρίο, ώστε ο ήρωας αφού το σκότωσε, κοιμήθηκε για τριάντα ολόκληρες ημέρες στο εσωτερικό της σπηλιάς!. Αυτός ήταν ο πρώτος από τους 12 άθλους του ήρωα. Ας δούμε όμως πώς κατέγραψε την ιστορία το “Ξανθόν Πίεστρον” της εποχής...

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΒΡΗΚΕ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΣΤΗ ΝΕΜΕΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΕ!! (ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ)

Κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του, κρατάει, λένε, ένα θέμα προκειμένου να πραγματοποιήσει την ηρωική του έξοδο από την εφημερίδα στην οποία εργάζεται. Για μένα, όμως, αυτό το θέμα, το απαγορευμένο, δεν ήταν μονάχα ένα, ήταν δεκάδες, ήταν ένα σχεδόν κάθε μέρα και η συνείδησή μου, λίγο πριν τα τριάντα μου, ασφυκτιούσε σαν παραγεμισμένο συρτάρι γεμάτο από νεκρές επιτυχίες. Η απόφαση να εγκαταλείψω οριστικά μια εφημερίδα με την αίγλη των “Ηρωικών Νέων”, μία εφημερίδα από την οποία όλοι με μάθατε και το αναγνωρίζω, δεν ήταν τόσο δύσκολη όπως ίσως φαντάζεστε. Ηταν επιβεβλημένη. Με ρωτάτε όμως γιατί επέλεξα το “Ξανθόν Πίεστρον” για να συνεχίσω τη σταδιοδρομία μου, γιατί επέλεξα δηλαδή μία εφημερίδα με τόσο ζοφερό, όπως λέτε, παρελθόν. Ο λόγος είναι ένας. Επειδή αυτή η εφημερίδα, μ’ αυτό το ιστορικό, μου προσέφερε τη δυνατότητα ν’ ακουμπήσω θέματα, για τα οποία στις υπόλοιπες εφημερίδες η ενασχόληση μαζί τους θα αποτελούσε αιτία απόλυσης. Σ’ ένα τέτοιο θέμα θα αναφερθούμε και σήμερα, σε μια πηγή ατελείωτων προσωπικών παρεξηγήσεων, σε μία ιστορία που δε με ενθουσίασε ποτέ η ενασχόληση μαζί της, τουλάχιστον από την οπτική γωνία που την παρουσίαζα μέχρι σήμερα.
Δε λέω πως βαρέθηκα να γράφω για τον ημίθεο Ηρακλή, ούτε πως κουράστηκα να αντιμετωπίζω τις δυναμικές αντιδράσεις αρκετών εκ των αναγνωστών μου, κάθε φορά που σχολιάζω κάποια περιπέτειά του. Δε λέω ακόμα πως με ενοχλεί η ανάγκη σας να λατρεύετε έναν επίγειο θρύλο και να μου χρεώνετε μια εμπάθεια πρωτόγνωρη για δημοσιογράφο της δικής μου εμβέλειας, όπως λέτε, μιαν εμπάθεια απειλητική για τον ήρωά σας. Είναι όμως οι κατηγορίες, ότι κάνω και άλλα πράγματα παρασκηνιακώς, πέρα από κείνα που διαβάζετε στα άρθρα μου, ότι κινούμαι συνομωτικά προκειμένου να σπιλώσω τη φήμη του ήρωά σας, που με εξοργίζουν.
Λένε ότι κυκλοφορώ στην πιάτσα ανέκδοτα για την ευφράδεια του, για την ικανότητά του να διαβάζει από το τέλος την εφημερίδα επειδή δεν κατάλαβε ότι την κρατάει ανάποδα. Λένε ότι έγραψα πως μπαίνοντας στο μαντείο των Δελφών αναρωτήθηκε αν υπάρχει αίθουσα μη καπνιστών κι ότι ακόμα, όταν ο μάντης του αποκάλυψε ότι στο μέλλον ο άνθρωπος θα ζει εβδομήντα χρόνια, θα πετάει μέσα σε σιδερένια πουλιά, θα πιστεύει σ’ άλλους θεούς και θα πολεμάει με όπλα που θα καταστρέφουν ολόκληρους λαούς, εκείνος χρησιμοποίησε τη μία διευκρινιστική ερώτηση που του προσεφέρθη για να μάθει “αν βλέπει τίποτα για τον ίδιο”!
Ολα αυτά όμως είναι εντελώς ανακριβή και αδίκως αποδίδονται σε μένα, γιατί εγώ εκφράζομαι μόνο μέσα από την προσωπική μου στήλη όπως ίσως καταλάβατε, τόσα χρόνια διαφωνίας μαζί μου.
Υποσχόμενος ότι κάποτε θα επανέλθω στο ζήτημα του τί έχω πει για τον Ηρακλή και τί αδίκως μου αποδίδεται, περνάω, μετά φόβου Διός για τις αντιδράσεις της επόμενης ημέρας, στην αποκλειστικότητα που σας υποσχεθήκαμε με έκτακτο τελάλη.
Οταν λοιπόν πριν από αρκετές ημέρες έγινε εις τον τύπο μία καταγγελία από την οικολογική οργάνωση “προστασίας σπανίων θηρίων από τα χέρια του Ηρακλή”, ότι ο εν λόγω ήρωας βρήκε λιοντάρι στη Νεμέα και το σκότωσε, φορώντας το τομάρι του άψυχου ζώου σα γούνα στο κορμί του, οι περισσότερες εφημερίδες αποσιώπησαν το γεγονός, επειδή σ’ αυτήν την πόλη κανένας δεν τολμά να προκαλέσει δύο κοινωνικές τάξεις: τους δημόσιους λειτουργούς και τους κυνηγούς. Πηγαίνοντας λοιπόν για ρεπορτάζ λίγες μέρες πριν προς την περιοχή της Νεμέας όπου έγινε το έγκλημα, κατέλυσα ένα βράδυ μεταμφιεσμένος (δεν τολμώ πλέον να κυκλοφορώ κανονικά) σε ένα πανδοχείο των Μυκηνών. Εκεί λοιπόν κατάλαβα ότι η σφαγή του άτυχου ζώου είχε μεταβληθεί σε ακόμα έναν άθλο του Ηρακλέως, ο οποίος φέρνοντας το τομάρι του άψυχου ζώου στις Μυκήνες, εξανάγκασε τον ταραγμένο από τον φθόνο βασιλιά Ευρυσθέα να του απαγορεύσει να εκθέσει ξανά εις την πόλιν την εντυπωσιακή του λεία. Ο πανδοχέας λοιπόν μου ανέφερε ότι το λιοντάρι έφερε πιθανώς σ΄εκείνη την περιοχή η θεά Ηρα από την ανατολική χώρα των Αρίμων για να χτυπήσει, λέγαν οι πληροφορίες του, στη ρίζα, το φαινόμενο της αιμομιξίας. (Μητέρα του λιονταριού ήταν η φιδοθέα Έχιδνα και πατέρας του ο γιος της φιδοθέας Όρθος, ο οποίος στάθηκε στην κυριολεξία αδελφός και πατέρας του σκοτωμένου θηρίου! Αδελφή του ήταν η γνωστή μας σφίγγα, η οποία για όλα αυτά εξακολουθεί να κρατάει το στόμα της κλειστό)
Ο Ηρακλής λοιπόν, αποφάσισε, σε μη κυνηγετική περίοδο να αιχμαλωτίσει και να σκοτώσει το ζώο (που είχε γίνει για να πούμε και του στραβού το δίκιο ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων της πεδιάδος) κι αυτό το έκανε στο μέρος που εκείνο λημέριαζε, στο όρος Τρητόν, που σημαίνει τρυπημένο. Ακολουθώντας τη συμβουλή του γεωργού Μολόρχου που είχε χάσει το γιο του πρόσφατα απ’ το λιοντάρι, έκλεισε το ένα από τα δύο περάσματα της σπηλιάς στριμώχνοντας το λιοντάρι στο άλλο. Και μέχρις εδώ ας πούμε καλά. Αμέσως μετά την άγρια μάχη και τη σφαγή του ζώου, ο Ηρακλής, κοιμήθηκε, λένε για τριάντα ολόκληρες ημέρες, προτού ξαναβρεί το Μόλορχο και του αναφέρει το θάνατο του ζώου. Κι αν δεν είναι οι τριάντα ημέρες ύπνου ένας άθλος πραγματικός τότε ποιός είναι; Κι αν ακόμα ο Ηρακλής έκανε λάθος στο μέτρημα (λένε πως η μόνη πράξη που έμαθε στο σχολείο ήταν πόδια δια κεφάλια), κι αν ακόμη οι ημέρες ήταν είκοσι ή δεκαπέντε, δεν επρόκειτο για έναν άθλο που θα έπρεπε να μνημονευθεί εις τις επόμενες γενεές και να καταγραφεί εις τα ένσημά του;;;