Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΙ ΦΟΒΟΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ (CHOERS-ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες. Έξι ήρωες μοναχικοί, διαθέσιμοι, καλοπροαίρετοι, αποφασίζουν να υπογραμμίσουν την παρουσία τους. Έξι ψυχές που αναζητούν ένα στήριγμα και που διψούν για συντροφικότητα. Και ένας γέρος αόρατος, παρακμιακός, αθυρόστομος, να μας υπενθυμίζει, με την ωμή παρέμβασή του ότι, "όλα δεν πάνε καλά!".

Έξι ζωές, σαν ευθείες πορείες, απλωμένες στη χειμωνιάτικη μεγαλούπολη, που απορροφά λαίμαργα, τις χαμένες ευκαιρίες και το χιόνι που πέφτει ασταμάτητα!

Η ματιά του 84χρονου σκηνοθέτη, Alain Resnais, πάνω στην ποιητική της μοναξιάς, είναι δροσερή, νεανική και τόσο σφριγηλή που προκαλεί αισιοδοξία και αληθινή έκπληξη.

Σαν αλχημιστής, που κατέχει το μυστικό της χαμένης ομορφιάς και σαν σοφός που εγκαταλείπει τη γνώση του για να ξαναγίνει παιδί, ο σημαντικός Γάλλος δημιουργός, ξαναφέρνει στο σινεμά τη διάσταση του σκηνοθέτη-καλλιτέχνη και υπενθυμίζει αυτήν του παθιασμένου ποιητή της εικόνας. Βασιζόμενος σε μια τεχνική, ζωηρή, οπτικά και ηχητικά απολαυστική, αεικίνητη, φρέσκια, με χιούμορ υποδόριο και αινιγματικό,

o Resnais αφηγείται την ιστορία μιας αποτυχημένης απόδρασης, από μια καθημερινότητα ήρεμης απόγνωσης, με τρόπο που θα εξηγούσε ένας σοφός γέροντας στο έξυπνο εγγονάκι του τη σημασία ενός μεγαλειώδους πίνακα ζωγραφικής.

Οι χαρακτήρες του, ήπιων τόνων, μειλίχιοι, αθόρυβοι, εσωτερικοί, σχεδόν ανεπαίσθητοι, χωρίς, όμως, μεμψιμοιρία και με μια , αξιοπρέπεια αξιοσημείωτη, χαραγμένη σε κάθε απόφαση και ενέργειά τους, μια αξιοπρέπεια σχεδόν εκκωφαντική.
Ήρωες, που αφήνουν τα ίχνη τους πάνω στο χιόνι, αλλά όχι και στην προσωπική τους ζωή.

Που αποζητούν ένα μικρό ρήγμα στη ύπαρξή τους, για να θρυμματίσουν το μεθοδικά κτισμένο κάστρο της αυτοπειθαρχίας τους.
Άνθρωποι που μετακινούνται στο χιονισμένο τοπίο της μεγαλούπολης, κουβαλώντας στους ώμους των παλτών τους, θρυμματισμένη σε μικρές νιφάδες χιονιού,
που δεν βρέθηκε ένα χέρι να καθαρίσει,
μια μοναξιά σχεδόν παθολογική, που δεν προέρχεται, από προσωπική επιλογή, αλλά ούτε κι από την απόρριψη των άλλων.
Μια κατάσταση που μοιάζει περισσότερο συγκυριακή, γι αυτό ακριβώς και τόσο απογοητευτική και μόνιμη.

Όλοι, έτοιμοι να ξεγελάσουν τον εαυτό τους και να παρερμηνεύσουν προς τέρψιν τους, την παραμικρή υπόνοια ενδιαφέροντος, λίγο πριν από την οριστική εγκατάλειψη της προσπάθειας, μια ανάσα πριν από την παντοτινή αποκήρυξη της αγάπης, επιστρέφουν ηττημένοι στο αδελφικό χάδι, στην φιλική αγκαλιά και στην συγγενική προστασία, επισημαίνοντας με νόημα:

"Ευτυχώς που υπάρχει και η δουλειά".

Έτοιμοι, ωστόσο, ανά πάσα στιγμή, να χαμογελάσουν, ξανά, ανταποκρινόμενοι σε ένα τολμηρό αστείο, γεμάτο υπονοούμενα και στο απρόσμενο έως χιμαιρικό κέλευσμα μιας αδελφής ψυχής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου