Νέες ταινίες. Ο Τζέσε Τζέιμς είναι ένας θρύλος της αμερικανικής ιστορίας. Ένας από τους παρανόμους εκείνους που έγιναν ήρωες εικονογραφημένων ιστοριών και απέκτησαν διαστάσεις ηρώων ερεθίζοντας με τα κατορθώματά τους τη φαντασία του αμερικάνικου κοινού.
Αυτή η συγκεκριμένη ιστορία λοιπόν τοποθετείται ακριβώς στο χρονικό διάστημα εκείνο κατά το οποίο ο Τζέσε, ο αδελφός του και η συμμορία τους πραγματοποιούν μια αποτυχημένη ληστεία ενός τρένου, που είχε σαν τελική λεία της, την απογοήτευση, την διχόνοια και την τελική διάλυσή τους ως ομάδα. Ο αδελφός του Τζέσε αποφάσιζει να φύγει μακριά και ο ίδιος ο λαϊκός θρύλος αποσύρεται προσωρινά τουλάχιστον για να γευτεί τις χαρές μίας ήσυχης οικογενειακής ζωής.
Διώχνει τους συνεργάτες του, κρατώντας μόνο τον 19χρονο Ρόμπερτ Φορντ, προκειμένου να τον βοηθήσει στην μετακόμιση.
Ο Ρόμπερτ βλέπει τον Τζέσε σαν τον ήρωά του. Έχοντας μεγαλώσει με τα λαϊκά αναγνώσματα που τον ανέδειξαν ως έναν από τους λαοφιλέστερους ήρωες της άγριας αμερικανικής δύσης, αλλά και με αφηγήσεις ανθρώπων που τον γνώρισαν και πιστοποίησαν το μέγεθος της γενναιότητάς του Τζέσε, ο Ρόμπερτ ονειρεύεται τον εαυτό του στη θέση του ινδάλματός του. Για την ακρίβεια ζει για ένα όνειρο: να γίνει κάποιος, να τραβήξει την προσοχή των συνανθρώπων του, και να μείνει τελικά στην ιστορία, μια προσδοκία που αρκετά σύντομα ο Τζέσε, που αρχίζει πλέον να ανησυχεί για την αφοσίωση των φίλων του, θα του δώσει την ευκαιρία να γευτεί. Η δολοφονία του θρυλικού Τζέσε θα του χάριζε για πάντα μία θέση στο πάνθεον των φημισμένων πιστολάδων. Μόνο που κάποιες φορές η ποιότητα της δόξας ισοδυναμεί απρόβλεπτα με κατάρα.
Η ταινία του Άντριου Ντόμινικ μου άρεσε ιδιαίτερα, για όλους εκείνους τους λόγους που διαφοροποιούν μια συγκεκριμένη ταινία από το είδος στο οποίο ανήκει. Και εξηγούμαι: Με μια πρώτη ανάγνωση πρόκειται για ένα γουέστερν. Ο τόπος, ο χρόνος, οι ενδυμασίες, οι συμπεριφορές, παραπέμπουν όλα σε αυτό. Και πράγματι είναι ένα γουέστερν, χωρίς όμως καλούς και κακούς, χωρίς έντονη δράση και σασπένς, αλλά αποδραματοποιημένο, με ήρεμους ρυθμούς και προσήλωση στους χαρακτήρες και τον ήρεμο ψυχικό βρασμό τους.
Το δίπολο Τζέσε Τζέιμς (Brad Pitt) και Ρόμπερτ Φορντ (Cassey Affleck) αποτελεί τον άξονα πάνω στον οποίο κατασκευάζεται, ένας ήσυχος, ελεγειακός ανεμοστρόβιλος, προσεκτικά φυλαγμένων συναισθημάτων, που δίνει πνοή στην ταινία και περιεχόμενο στις προσδοκίες μας.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν η εξαιρετικά μουντή και ανέλπιδη φωτογραφία, η πετυχημένη μουσική επένδυση και φυσικά η θρηνητική, απαισιόδοξη σκηνοθεσία του Άντριου Ντόμινικ που ενεργοποιεί παλιές οπτικές ευρωπαϊκού κινηματογράφου, εμπλουτίζοντας τη μυθολογία των λαϊκών γουέστερν.
Μια πολύ καλή, ισορροπημένη, αλλά και δύσκολη ταινία, με ρυθμούς που δεν ελκύουν το ευρύ κοινό, για την απώλεια της αρμονίας που προκαλεί η προσωπολατρία και η αλόγιστη "ινδαλματοποίηση".
Αυτή η συγκεκριμένη ιστορία λοιπόν τοποθετείται ακριβώς στο χρονικό διάστημα εκείνο κατά το οποίο ο Τζέσε, ο αδελφός του και η συμμορία τους πραγματοποιούν μια αποτυχημένη ληστεία ενός τρένου, που είχε σαν τελική λεία της, την απογοήτευση, την διχόνοια και την τελική διάλυσή τους ως ομάδα. Ο αδελφός του Τζέσε αποφάσιζει να φύγει μακριά και ο ίδιος ο λαϊκός θρύλος αποσύρεται προσωρινά τουλάχιστον για να γευτεί τις χαρές μίας ήσυχης οικογενειακής ζωής.
Διώχνει τους συνεργάτες του, κρατώντας μόνο τον 19χρονο Ρόμπερτ Φορντ, προκειμένου να τον βοηθήσει στην μετακόμιση.
Ο Ρόμπερτ βλέπει τον Τζέσε σαν τον ήρωά του. Έχοντας μεγαλώσει με τα λαϊκά αναγνώσματα που τον ανέδειξαν ως έναν από τους λαοφιλέστερους ήρωες της άγριας αμερικανικής δύσης, αλλά και με αφηγήσεις ανθρώπων που τον γνώρισαν και πιστοποίησαν το μέγεθος της γενναιότητάς του Τζέσε, ο Ρόμπερτ ονειρεύεται τον εαυτό του στη θέση του ινδάλματός του. Για την ακρίβεια ζει για ένα όνειρο: να γίνει κάποιος, να τραβήξει την προσοχή των συνανθρώπων του, και να μείνει τελικά στην ιστορία, μια προσδοκία που αρκετά σύντομα ο Τζέσε, που αρχίζει πλέον να ανησυχεί για την αφοσίωση των φίλων του, θα του δώσει την ευκαιρία να γευτεί. Η δολοφονία του θρυλικού Τζέσε θα του χάριζε για πάντα μία θέση στο πάνθεον των φημισμένων πιστολάδων. Μόνο που κάποιες φορές η ποιότητα της δόξας ισοδυναμεί απρόβλεπτα με κατάρα.
Η ταινία του Άντριου Ντόμινικ μου άρεσε ιδιαίτερα, για όλους εκείνους τους λόγους που διαφοροποιούν μια συγκεκριμένη ταινία από το είδος στο οποίο ανήκει. Και εξηγούμαι: Με μια πρώτη ανάγνωση πρόκειται για ένα γουέστερν. Ο τόπος, ο χρόνος, οι ενδυμασίες, οι συμπεριφορές, παραπέμπουν όλα σε αυτό. Και πράγματι είναι ένα γουέστερν, χωρίς όμως καλούς και κακούς, χωρίς έντονη δράση και σασπένς, αλλά αποδραματοποιημένο, με ήρεμους ρυθμούς και προσήλωση στους χαρακτήρες και τον ήρεμο ψυχικό βρασμό τους.
Το δίπολο Τζέσε Τζέιμς (Brad Pitt) και Ρόμπερτ Φορντ (Cassey Affleck) αποτελεί τον άξονα πάνω στον οποίο κατασκευάζεται, ένας ήσυχος, ελεγειακός ανεμοστρόβιλος, προσεκτικά φυλαγμένων συναισθημάτων, που δίνει πνοή στην ταινία και περιεχόμενο στις προσδοκίες μας.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν η εξαιρετικά μουντή και ανέλπιδη φωτογραφία, η πετυχημένη μουσική επένδυση και φυσικά η θρηνητική, απαισιόδοξη σκηνοθεσία του Άντριου Ντόμινικ που ενεργοποιεί παλιές οπτικές ευρωπαϊκού κινηματογράφου, εμπλουτίζοντας τη μυθολογία των λαϊκών γουέστερν.
Μια πολύ καλή, ισορροπημένη, αλλά και δύσκολη ταινία, με ρυθμούς που δεν ελκύουν το ευρύ κοινό, για την απώλεια της αρμονίας που προκαλεί η προσωπολατρία και η αλόγιστη "ινδαλματοποίηση".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου