ΑΚΡΑΙΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Μια από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές που γνώρισε ο πλανήτης μέχρι σήμερα και που είχε σαν συνέπεια μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση έπληξε τις προηγούμενες ημέρες την πολύπαθη Μιανμάρ. Προς ώρας ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των μαρτύρων στις 100.000, ενώ πολλαπλάσιος είναι ο αριθμός των αστέγων, των τραυματιών και γενικά των επιζώντων της καταστροφής που κινδυνεύουν πλέον από το φάσμα των ασθενειών, των επιδημιών και της πείνας.

Την ίδια ώρα που το τοπίο της αποκάλυψης στην Μιανμάρ συμπληρώνεται από τα χιλιάδες πτώματα που επιπλέουν στα νερά που έχουν καλύψει τεράστιες εκτάσεις γης, η ανθρωπιστική βοήθεια καταφθάνει με το σταγονόμετρο στη χώρα λόγω των φοβικών συνδρόμων της στρατιωτικής δικτατορίας που λυμαίνεται την περιοχή εδώ και μερικές δεκαετίες. Η διεθνής κοινότητα είναι πρόθυμη να συνεισφέρει με ανθρώπους, τεχνογνωσία, τρόφιμα, φάρμακα και υλικά στη δοκιμαζόμενη περιοχή, αλλά ωστόσο έχει εκτός των αντικειμενικών προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει και ένα επιπλέον: το πώς θα πείσει τους δικτάτορες της χώρας να ανοίξουν τις πύλες της υποτιθέμενης διοίκησής τους, προκειμένου να πραγματοποιηθεί το απευκταίο γι αυτούς, που δεν είναι άλλο από την πλήρη καταγραφή του μεγέθους της καταστροφής, αλλά και της κρατικής ανεπάρκειας που αντανακλάται σε κάθε φάση αυτής της τραγωδίας, από την μη έγκαιρη ενημέρωση των πολιτών, μέχρι και την σχεδόν ανύπαρκτη υποστήριξη στο δράμα τους.

Ο συνδυασμός ακραίων καιρικών και πολιτικών φαινομένων έχει σαν αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη πιθανόν καταστροφή που γνώρισε ο πλανήτης μετά το τσουνάμι που έπνιξε τη Ν Α Ασία πριν από μερικά χρόνια.

Εξάλλου, τα ερείσματα του καθεστώτος της Μιανμάρ στην περιοχή και ισχυρά είναι και από πολύ μακριά κρατάνε, για να αναρωτιόμαστε ακόμα πως είναι δυνατό να μη κουνιέται στην περιοχή ούτε φύλλο αντίστασης πέρα από τις σποραδικές και καταπνιγμένες στο αίμα και την καταστολή απόπειρες διαμαρτυρίας των πολιτών της χώρας.

Ας ελπίσουμε μόνο ότι, έστω και την ύστατη στιγμή, ο ανθρωπισμός θα επικρατήσει της πολιτικής επικοινωνίας και θα σωθούν όσο το δυνατό περισσότερες ανθρώπινες ζωές, αν και αφελώς πιθανότατα σκεπτόμενος, θεωρώ ότι όπως και στην περίπτωση της Ινδονησίας έτσι και στην Μιανμάρ το αληθινό δράμα των επιζώντων θα ξεκινήσει από τη στιγμή που θα στεγνώσουν τα νερά, με την οριστική εξασθένιση των φαινομένων και την μετατόπιση του ενδιαφέροντος της διεθνούς κοινής γνώμης από την περιοχή τους.