Εν έτη 2009, ο περιβαλλοντικός ακτιβιστής δεν αποτελεί και την πιο ευχάριστη παρέα του κόσμου. Θεωρείται από πολλούς, αρκετά δυσάρεστος, επώδυνος ίσως και μία Κασσάνδρα, ένας μάντης δεινών, που δεν σκέφτεται την επίδραση των λόγων του στο κέφι της παρέας. Άλλωστε η επαφή με τη συνείδησή μας είναι συχνά αρκετά σφοδρή, όταν έχουμε μάλιστα καιρό ν αναζητήσουμε τη φωνή της. Ο οικολόγος στις ημέρες μας ξεπερνάει σταδιακά το στερεότυπο του γραφικού, ανέραστου, ανεδαφικού «ποιητή της φύσης» και φορτώνεται τον άδικο Σταυρό του παρενοχλητικού, εξυπνάκια. Έτσι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν πάμε πια στον κινηματογράφο για να προβληματιστούμε, δεν θέλουμε κι όταν ανοίγουμε την τηλεόρασή μας να δούμε κάτι που θα πλήξει θανάσιμα τον εφησυχασμό μας. Που θα κλονίσει την ψυχική ισορροπία που μόλις και μετά βίας καταφέραμε να αποκαταστήσουμε στο τέλος μιας ημέρας γεμάτης από άγχη, φόβους και ανησυχίες. Αυτή, λοιπόν, την αίσθηση, οι «κρεατέμποροι» των καναλιών την έχουν ψυχανεμιστεί προ πολλού και την κάνουν διαρκώς πράξη, αποκλείοντας σκανδαλωδώς από τη θεματική των ειδήσεών τους τις εκδηλώσεις της πολιτικής έκφρασης αυτού του πολυεπίπεδου συστήματος σκέψης και ιδεών που ονομάζεται οικολογία. Το είδαμε στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, συνεχίζουμε να το βλέπουμε και σήμερα. Η απουσία των εκπροσώπων του περιβαλλοντικού ακτιβισμού, από ειδήσεις, πάνελς και εκπομπές εξηγείται μόνο με καθαρά εμπορικούς όρους. Στην τηλεόραση, άρα και στην ελληνική κοινωνία, πουλάει η διχόνοια, η σύγκρουση, ο διχασμός κι όχι η συνθετική σκέψη και η διαλλακτικότητα που πρεσβεύει η Οικολογία μπροστά στην κοινή αντιμετώπιση του πιο τρομακτικού μετώπου που αντιμετώπισε στην ιστορία του το εξελιγμένο ανθρώπινο είδος. Μέχρι, όμως, να υπάρξει συνειδητοποίηση των αληθινών διαστάσεων του προβλήματος, και κυρίως μέχρι όλοι μας να αντιληφθούμε πως η αγωνία για το περιβάλλον και τη φύση αφορά σε όλες τις πιθανές εκδηλώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας, οι δυνάμεις της οικολογίας θα προσπαθούν απεγνωσμένα να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κοινού στις δραστηριότητές τους.
Αυτό από τη μια είναι άδικο, από την άλλη, όμως, αποδεικνύει έμπρακτα πως η δυναμική που αναπτύσσει το κίνημα είναι πραγματική και όχι «τηλεοπτική». Άσχετα με το αν κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι τις πιεστικές συνθήκες της εποχής θα επιδιώξουν να το χειραγωγήσουν για μικροπολιτικούς στόχους, μετατρέποντάς το από κίνημα συνειδητοποιημένων πολιτών σε δεκανίκι μιας «πρασινωπής» εξουσίας. Στον αντίποδα της εμπορικής αισιοδοξίας, τύπου Κοέλιο, η ενόχληση των πολιτών φαντάζει στις ημέρες μας, ο μόνος αληθινός και ασφαλής δρόμος προς την αναζήτηση της ελπίδας. Άλλωστε, «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας», ειδικά αν τα δώρα τους δεν προκαλούν προβληματισμό και αγωνία για το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου